حبّ کدام گناهان،‌ گناه است؟

سرویس سبک زندگی: خیلی وقت‌ها ما آدم‌ها افشای راز و آبروی دیگران را دست کم می‌گیریم؛ به راحتی با یک پیامک، با یک تلفن با یک چشم و ابرو آبروی آدم‌ها را می‌ریزیم و رازهایشان را فاش می‌کنیم و این در حالی است که در منابع دینی به آن بسیار توجه داده شده و و ما را از این عمل زشت باز داشته‌اند. در ادامه این مطلب را به نقل از تبیان بخوانید.

 

یکی از لطف‌ها و به عبارتی منت‌هایی که پروردگار عالم بر ما بندگان نهاده است این است که تا وقتی خطا و گناهی را به مرحله عمل نرسانیم گناهی نوشته نمی‌شود؛ مثلا ما نیت کنیم که دزدی کنیم اما تا این دزدی به مرحله عمل نرسد گناهی برایمان نیست. در این میان موارد استثنایی هم وجود دارد؛ یکی از آن‌ها گناهی است که به فرموده خود قرآن کریم حتی محبت و دوست داشتن آن گناه، گناه است؛ إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ: (19، نور) کسانی که دوست دارند که زشتکاری در میان آنان که ایمان آورده‌اند، شیوع پیدا کند، برای آنان در دنیا و آخرت عذابی پر درد خواهد بود، و خدا [ست که] می‌داند و شما نمی‌دانید. ... بله گناهی و رفتاری که با آبروی مردم در ارتباط است را قرآن کریم در موردش خیلی سختگیری می‌کند.

در کتاب کافی کلینی داریم: فردی نزد امام علی (علیه السلام) آمد و گفت: من عمل خلافی مرتکب شده ام، حد الهی را بر من جاری کن. امام چهار بار او را برگرداند و خشمگین شدند و فرمودند: چقدر زشت است که انسان گناهش را نزد دیگران بگوید، چرا گناهت را به من می گویی مگر بین خود و خدایت توبه نکرده ای؟ حضرت فرمود: به خدا قسم اگر او بین خود و خدا توبه می کرد بالاتر از این بود که پیش من اعتراف کند و من حّد را بر او جاری کنم. 

 

به فرمایش قرآن کریم در قیامت خداوند باطن‌ها را آشکار می‌کند. این نکته را مد نظر داشته باشیم اگر در دنیا از کار دیگران پرده پوشی کنیم خداوند هم در قیامت از کار ما پرده پوشی می کند. اما اگر سِّر دیگران را آشکار کنیم در قیامت خداوند همه ی سِّرهای ما را به دیگران نشان می‌دهد.

 

در کافی روایتی از امام صادق (علیه السلام) داریم: اگر کسی خبر مومنی را پخش کند که آبروی او را ببرد یا از چشم مردم بیندازد، خداوند او را به ولایت شیطان منتقل می‌کند و شیطان هم او را نمی‌پذیرد.

 

روزی پیامبر اکرم صلی الله و علیه وآله به کعبه نگاه کردند و فرمودند: «ای کعبه! خوشا به حال تو، خداوند چقدر تورا بزرگ و حرمتت را گرامی داشته است! به خدا قسم حرمت مومن از تو بیشتر است، زیرا خداوند تنها یک چیز را از تو حرام کرده، ولی ازمومن سه چیز راحرام کرده است: مال، جان و آبرو تا کسی به او گمان بد نبرد.» (بحار الانوار، ج 64، ص 71)

 

طبق این حدیث پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله، حفظ جان و مال و آبروی مومن مسلمان بر هر مسلمانی واجب است. تقریباً همه‌ی ما این مساله را می‌دانیم ولی به آن دقت نمی کنیم البته در بحث مال و جان نه تنها دقت می‌کنیم بلکه همیشه نگران آن نیز هستیم اما متاسفانه کمتر به مورد سوم یعنی آبروی مسلمین توجه می‌شود هیچ گاه حتی به ذهنمان هم خطور نمی‌کند دزدی مال و اموال کسی حتی نسبت به فرد کافر، چه برسد به مال مسلمانی، حتی حاضر به فکر کردن به این قضیه هستیم نه خیر حتی فکر کردن به این مساله که بخواهیم به جان کسی تجاوز کنیم نزد ما منفور است اما در خیلی از مواقع به این راحتی از مورد سوم (آبرو) ی آدم‌ها می‌گذریم و به سادگی با یه تماس، پیامک، چشم و ابرو تهمت می‌زنیم، با آبروی افراد بازی می کنیم، مسخره می‌کنیم و خلاصه با آبرو حیثیت آن‌ها به راه‌های مختلف بازی می‌کنیم.

 

آبرویی که در قرآن کریم از لفظ وجیه از آن سخن گفته است؛ «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَى فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا وَکَانَ عِندَ اللَّهِ وَجِیهًا؛ اى کسانى‌که ایمان آورده‌‏اید مانند کسانى مباشید که موسى را [با اتهام خود] آزار دادند و خدا او را از آن‌چه گفتند مبرا ساخت و نزد خدا آبرومند بود»

 

در آیه 45 سوره آل‌عمران در رابطه با آبروداری حضرت عیسی‌بن مریم (علیه السلام) فرموده است: «إِذْ قَالَتِ الْمَلآئِکَةُ یَا مَرْیَمُ إِنَّ اللّهَ یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ وَجِیهًا فِی الدُّنْیَا وَالآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ؛ [یاد کن] هنگامى [را] که فرشتگان گفتند اى مریم خداوند تو را به کلمه‏‌اى از جانب خود که نامش مسیح عیسى‏‌بن ‏مریم است مژده مى‌‏دهد در حالى‌که [او] در دنیا و آخرت آبرومند و از مقربان [درگاه خدا] است».

 

آبروی مؤمن به مثابه تمام سرمایه و اعتباری است که در طول زندگی با سختی آن را به دست آورده است که عده‌ای از ما آدم‌ها به راحتی آن را از بین می‌بریم و خسارتی جبران ناپذیری را پدید می‌آوریم.

 

زیر سوال بردن آبروی مردم را ساده نگیریم... متأسفانه این مسئله نه تنها بین مردم بلکه بین برخی خواص و بیشتر در ایامی خاص مثل ایام انتخابات و... رایج شده است به راحتی به هم تهمت می‌زنند در حالیکه بنی آدم اعضای یکدیگرند و تهمت به هر عضوی از جامعه اسلامی تهمت به دیگر اعضاست. در جامعه‌ی اسلامی باید روحیه‌ی حسن ظن حاکم باشد تا جامعه بتواند به فعالیت‌های مهم خود ادامه دهد.

اما با نهایت تاسف ما برای هر چیز کوچکی با آبروی افراد بازی می‌کنیم و برای منافع چند روزه‌ی دنیا آخرت خود را به اندک بهایی به شیطان واگذار می‌کنیم مثلا برای انتخابات و آوردن چند رای و به دست آوردن پست و مقام زودگذر دنیایی دست به هر کاری می‌زنیم و از ریختن آبروی هیچ مسلمانی دریغ نمی‌گذاریم.

 

بترسیم از وعده‌های الهی وعذاب های الیم وعظیم او و حواسمان باشد که به فرموده ی قرآن کریم: از گام‌های شیطانی پیروی نکنیم: «یا أیها الّذین آمنوا لا‌تتّبعوا خُطُوات الشّیطان و من یتّبع خُطُوات الشّیطان فانّه یأمر بالفحشاء و المنکر؛ ای مؤمنان! از گام‌های شیطان پیروی نکنید و هر که از گام‌های شیطان پیروی کند، (بداند) که او به زشتی و ناپسندی وا‌ می‌‌دارد.» (نور، آیه 21)

 

اسامی قیامت در سوره غافر؛ نوشته حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی، سایت سمت خدا

ریختن آبروی مومن؛ وبلاگ قرآن مداری

حفظ آبرو از نگاه قرآن؛ سایت ایکنا، 20 دی 1393