به گزارش ورزش سه ، سال گذشته هم همین اتفاق افتاد. یعنی چند هفته قبل از اعلام برنده توپ طلا، عکسی از رونالدو منتشر شد و خیلی‌ها تصور کردند که برنده بالن‌دور لو رفته است. امسال هم از مدتی قبل می‌شد حدس زد که مودریچ علاوه بر جایزه فیفا، توپ طلای ٢٠١٨ را هم خواهد گرفت تا افتخاراتش تکمیل شود. عکس‌ها و خبرهایی که از فرانس فوتبال درز کرده بود، حدس زدن را راحت می‌کرد. این‌که چرا فرانس‌فوتبال پالس‌هایی می‌دهد تا برنده نهایی قابل پیش‌بینی باشد را کسی نمی‌داند. شاید از قبل می‌خواهند هیجان را بالا ببرند. شاید هم می‌خواهند زمینه‌سازی کنند تا بعد از اعلام رأی نهایی مخالفت‌ها و انتقادات کمرنگ‌تر باشد.
اما درباره این‌که چرا مودریچ کل جوایز سال را بلعید نمی‌توان زیاد چون و چرا کرد. او با کرواسی شگفتی‌ساز جام‌جهانی شده بود و همه می‌دانند در سال‌هایی که جام‌جهانی –یا جام ملت‌ها-برگزار می‌شود همه نظرها تحت‌تأثیر این تورنمنت‌های بزرگ و درخشش در آنهاست. مودریچ با رئال‌مادرید هم فصل فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشته و طبیعی بود که فصل مشترک کرواسی و رئال به شدت مورد توجه قرار بگیرد. افول ستاره مسی و رونالدو هم زیاد عجیب نبود. دو بازیکنی که کم‌کم پا به سن می‌گذارند و در جام‌جهانی هم نسبتی با انتظارات حداکثری از خود نداشتند. وقتی چنین شرایطی پیش می‌آید، حتی در شرایط مساوی با دیگران، عجیب نیست اگر داوران که در جایزه فرانس‌فوتبال روزنامه‌نگارانی از سراسر دنیا هستند، بخواهند به رقبای این دو رأی بدهند. برای این‌که کمی تنوع ایجاد شود و دنیای فوتبال از استیلای کم‌کم ملالت‌بار این دو فوق‌ستاره خارج شود. راستش ممکن است این اتفاق در فصل بعد نیفتد. ستاره‌های فصل جاری و سال ٢٠١٩ را باید بیشتر در بازی‌های باشگاهی دنبال کرد که مسی و رونالدو فرصت بیشتری برای دیده شدن دارند. رونالدو اگر بتواند با یووه به فینال برسد مطمئنا اعتمادها را به خود جلب کرده که توانسته تیمی دیگر را تا اوج همراهی کند. مسی هم در بارسای نسبتا آشفته و افت کرده این فصل نیاز به کمی تمرکز و هنرنمایی دارد تا باز هم اسمش بر زبان گزارشگران فریاد زده شود و روی جلد روزنامه‌ها بیاید. اگرچه کارش باز هم از CR٧ سخت‌تر خواهد بود.
اما همه اینها، ورق خوردن روزها و بیشتر شدن شمع روی کیک تولد برای دو سوپراستار تکرارنشدنی فوتبال، نشانه پایان یک عصر است. آیا صحنه‌ای که مودریچ در میان نورها رفت تا توپ طلا را بگیرد، درواقع آغاز دوران تازه‌ای در فوتبال بود؟ گفتنش زود و سخت است. اما ١٠سال ماندن در صدر برای دو رقیب لاتین، شبیه معجزه بود. شاید بتوانند آن را تا چند‌سال دیگر هم تکرار کنند. اما آن تداوم و آن کورس دونفره معرکه احتمالا به پایان خط رسیده است یا چیزی به خاتمه‌اش نمانده. تنها شانس مسی و رونالدو این است که هنوز استعداد شگفت‌انگیزی سلطنت رویایی‌شان را تهدید نمی‌کند. برای مودریچ تکرار توپ طلا ساده نخواهد بود و فاصله‌اش با رقبا چشمگیر نیست. از طرف دیگر کسی هم نیست که تصور کنیم برای سال‌های طولانی تاج را بر سر خواهد گذاشت. امباپه تازه نفس؟ شاید. شاید هم یکی دیگر که هنوز فوران را شروع نکرده. اما رونالدو و مسی همچنان شانس این را دارند که یکی دو توپ طلای دیگر به کلکسیون خود اضافه کنند. اما از حالا باید ستاره‌های رقیب را جدی‌تر زیر نظر داشت. دوران سلطنت مطلقه حتی ادامه پیدا کند، پایدار نخواهد بود و از حالا بقیه مدعیان می‌توانند نفسی بکشند و آسوده‌تر به دنبال بالن‌دور و دیگر افتخارات باشند.
امسال نفرات انتخابی‌ام برای توپ طلا به ترتیب مودریچ، هازارد، رونالدو، مسی و محمد صلاح بودند که همه در بین ١٠ نفر اول انتخابی قرار گرفتند. یکی از فوتبال‌نویسان فرانس‌فوتبال پرسید چرا به گریزمان رأی ندادی؟ فرانسه قهرمان شده اما هیچ‌کدام از فرانسوی‌ها را در فهرستت نگذاشتی. در جواب گفتم گریزمان‌سال بسیار خوبی داشت اما بیشتر نمایش دلپذیر و تیمی فرانسه بود که کمک کرد دیده شود. همان‌طور که امباپه می‌توانست در این فهرست جا داشته باشد، اما هنوز کامل نیست. همان‌طور که پوگبا افت کرد، نگرانم امباپه هم نتواند به سیر صعودی‌اش ادامه دهد.
این انتخاب‌ها براساس سلیقه است. هر کس ممکن است سلیقه خودش را داشته باشد و حکم قطعی دادن درباره بهترین بودن بازیکن‌سال جهان ساده نیست. برای همین هم هست که فرانس‌فوتبال به سلیقه نزدیک به ٢٠٠ روزنامه‌نگار در سراسر دنیا تکیه می‌دهد که مجموع‌شان به‌هرحال معیاری هستند.
*سیامک رحمانی روزنامه‌نگار صاحب رای در فرانس فوتبال
