روزنامه احمدرضا دالوند، گرافیست، منتقد هنری و روزنامه نگار بامداد دیروز درگذشت و برای همیشه از تحمل بیماری دشوارش خلاص شد. او هنگام مرگ 60 سال داشت که بیش از نیمی از عمرش را صرف حرفه اش کرد و آثار ارزشمندی از خود به یادگار گذاشت. نزدیکانش می گویند که فرآیند درمانی او در بیمارستان به پایان رسیده بود اما با اینکه پزشک توصیه کرده بود تا همچنان در بیمارستان بستری باشد دالوند ترجیح داد تا دوره نقاهت پس از جراحی را در خانه بگذراند و اجل در ساعت 2 بامداد روز دوشنبه جان به جان آفرین تسلیم کرد.
دالوند بیماری پیشرفته دیابت داشت و علت مرگش آسیب های این بیماری در جریان جراحی های اخیر بیان شده اما به گفته پزشکان بیان جزئیات دقیق تر در این باره نیازمند بررسی های بیشتر است. تا لحظه تنظیم این گزارش، خبری از اظهارنظر پزشکان در این باره منتشر نشده است. در دوران بیماری و به ویژه در چند هفته اخیر بسیاری از روزنامه نگاران و همکاران او به عیادتش رفتند و با او عکس یادگاری گرفتند. چند روز پیش نیز خبرهایی از بهبود حال جسمی دالوند در رسانه ها و شبکه های اجتماعی منتشر شده بود. او در سال 1337 در لرستان به دنیا آمد و فارغ التحصیل رشته گرافیک از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و از شاگردان ارشد نسل اول گرافیست های معاصر ایرانی مانند مرتضی ممیز، هانیبال الخاص و... بود.
او البته در نقدنویسی آثار تجسمی هم از پیشگامان بعد از انقلاب بود و توانست نامش را در برخی منابع به عنوان یکی از نخستین منتقدان هنرهای تجسمی در دوران بعد از انقلاب ثبت کند. این گرافیست موفقیت های بسیاری در حوزه کاری اش کسب کرد. سال 1992 طراح برگزیده کتاب سال گرافیک اروپا شد و در سال های متوالی 1989 و 1990 به ترتیب طراح برگزیده سمپوزیوم بین المللی طراحی ژاپن و روزنامه یومییوری شیمبون این کشور شد. عمده فعالیت او به مدیریت هنری و گرافیکی روزنامه های کشور مربوط می شود که توانست طرحی نو بیندازد و شکل و شمایل رسانه ها را تغییر بدهد. طرح های خلاقانه او در مجلاتی همچون آدینه نامش را به عنوان یک هنرمند خلاق و چهره تاثیرگذار رسانه ای مطرح کرد و بعدها ایده هایش را به صورت گسترده تر در روزنامه جامعه اجرا کرد و نامش را به عنوان چهره ای نوگرا در طراحی صفحات روزنامه های ایرانی تثبیت کرد.
او در دوران فعالیتش با نشریات و بنگاه های فرهنگی بسیاری همکاری داشت و آثارش را در 10 نمایشگاه گروهی و فردی به نمایش عموم گذاشت. با این همه در سال های اخیر کم کارتر شده بود و در نزدیک به دو دهه گذشته کمتر با نشریات همکاری داشت و بیشتر سعی می کرد در خانه و آتلیه شخصی اش در خانه بماند و طرح بکشد و اتود بزند. او در گفت وگویی که پیش تر منتشر شده بود از دلتنگی اش برای کار و فضای مطبوعات سخن گفته بود و در یادداشتی که تابستان امسال در یکی از روزنامه ها منتشر شد به دوران کاری اش در روزنامه جامعه اشاره کرد و نوشت: «وقتی کار را به دست گرفتم خیلی زود دریافتم که ژورنالیست ایرانی در آن زمان، درک بصری اش یا درحد قالب بصری کیهان و اطلاعات: یا در حد قالب بصری ایران و همشهری است. روزنامه جامعه هیچ یک از این الگوها نبود. من بنا بر تخصصم این قالب های منسوخ بصری را تجزیه تحلیل کرده و تکلیف خود را می دانستم. اما عادات کهنه در پذیرش «فرم روزنامه» به طور ناخودآگاه هنوز در ذهن دوستان ما رسوخ داشت. این سوال از ارباب جراید هنوز هم پرسیدنی است که: وقتی رسانه ای را طراحی می کنیم، آیا می خواهیم بخشی از آلودگی بصری باشیم، یا یک آفریننده؟»
این هنرمند در هفته های اخیر با بیماری مبارزه می کرد و همین باعث شده بود تا نامش یک بار دیگر در رسانه ها و شبکه های مجازی مطرح شود و خیلی ها به ملاقاتش بروند. حتی جشن تولد او در روزهای گذشته روی تخت بیمارستان و با حضور برخی چهره های رسانه ای برگزار شد. سرانجام اما مرگ گریبانش را گرفت و انتشار این خبر در روز گذشته اندوه جامعه روزنامه نگاران را درپی داشت و خیلی ها نسبت به این رویداد واکنش نشان دادند. مراسم تشییع پیکر زنده یاد احمدرضا دالوند ساعت 10 صبح امروز از مقابل خانه هنرمندان ایران برگزار و پیکر او پس از تشییع در قطعه نام آوران بهشت زهرا به خاک سپرده می شود.
