به گزارش ایسنا؛ اما تا زمان پرواز کیهان‌نوردان سایوز تی.ام-9 در مجتمع مداری میر، هیچ نوع جانوری در ایستگاه‌های فضایی «تولید» نشده بود. کارشناسان معتقدند پرورش پرندگان در فضا می‌تواند بهترین راه برای تامین مواد گوشتی در ناوهای دور پرواز باشد، زیرا در چنین ماموریت‌هایی، رساندن آذوقه به فضانوردان، امکانپذیر نخواهد بود و باید یک چرخه منظم «زیست محیطی» در داخل سفینه وجود داشته باشد.
طی پرواز سایوز تی.ام-9 و در چارچوب طرح مشترک شوروی و چک‌اسلواکی که «انکوباتور-2» نام داشت، 48 تخم بلدرچین ژاپنی به این جهت که بیشترین حجم گوشت را دارند وتخم آنها از نظرکیفیت غذایی با تخم مرغ برابری می کند به مدار فرستاده شدند. در انکوباتور-2، کلیه شرایط لازم از نظر گرما و چرخاندن تخم‌ها در نظر گرفته شده بود.
15 شبانه روز بعد از رسیدن تخم‌ها به فضا، از میان 48 تخم، شش جوجه به دنیا آمدند. معلوم نشد بقیه چرا به جوجه تبدیل نشدند. جوجه‌هایی هم که همزمان با نمونه‌های فضایی، در زمین از آنها نگهداری می‌شد دقیقا در همان روز به دنیا آمدند، البته با تلفات بسیار ناچیز که نشان می‌داد درصد تلفات در فضا بالاتر از شرایط کره زمین است.
تمام جوجه‌های فضایی از نظر ظاهری کاملا سالم و متوجه صدا و دارای پدیده نوک زدن بودند اما نتوانستند با شرایط بی‌وزنی خو بگیرند. بدون نظم و ترتیب در قفس خود به پرواز در می‌آمدند و نمی‌توانستند جهت‌یابی کنند. جریان هوا آنها را به طرف شبکه‌ای هدایت می‌کرد که در آن محل خوراکی برایشان گذاشته بودند، اما جوجه‌ها به دلیل نامعلومی نمی‌توانستند موفق شوند با پاهای خود شبکه را بگیرند و به پرواز بی‌نظم خود ادامه می‌دادند. فضانوردان سعی کردند با دست به آنها غذا بدهند ولی ممکن نشد. بعد از چند روز چهار جوجه از بین رفتند و فقط دو تا باقی ماندند. با توجه به جمیع جوانب و تلفات، مشخص شد که تولد و پرورش پرندگان به راحتی صورت نمی‌گیرد.
کارشناسان پژوهشگاه بررسی‌های پزشکی در مسکو معتقدند در پروازهای طولانی فضایی در صورت نیاز به "جوجه کشی" برای تامین غذا، باید از سامانه‌هایی برای این کار بهره برد که بتوان در آنها با استفاده از حرکت دورانی، جاذبه مصنوعی ایجاد کرد.