به گزارش "ورزش سه"، استانکویی که فوتبال دوستان ایرانی خاطرات بسیاری با او داشتند، حالا دیگر در دنیا نیست و از این پس کنار نامش پیشوند زنده یاد و زنده نام را خواهد داشت. این در حالی است که دو دهه پیش او دوران اوج پرسپولیسِ دهه 70 را رقم زد و همین موضوع، مرگ استانکو را برای پرسپولیسی هایی که از آن زمان فوتبال را دنبال می کردند، غیرقابل باور کرده است. پرسپولیسِ استانکو در سال 74 تشکیل شد و پرسپولیسِ برانکو، 20 سال پس از آن، اما حالا مقایسه ای کوتاه شباهت های بسیار آن دوره با اکنون را نشان می دهد.
1) هر دو کروات؛ از تیم ملی به پرسپولیس
استانکو یک مقطع کوتاه سرمربی تیم ملی ایران شد و در 4 بازی نیز هدایت تیم ملی را برعهده داشت اما خیلی زود جای خود را به محمد مایلی کهن داد. پس از کنار گذاشتن از تیم ملی، محمد عابدینی به سراغ مرد کروات رفت او را به پرسپولیس آورد تا استانکو یکی از بهترین پرسپولیس های تاریخ را بسازد. این اتفاق برای برانکو نیز رخ داد. او که با تیم ملی در جام ملت ها به نیمه نهایی رسیده و در جام جهانی نیز حضور پیدا کرده بود، پس از دیدار با آنگولا از تیم ملی کنار رفت و پس از نزدیک به یک دهه، بار دیگر به ایران بازگشت تا سرمربی پرسپولیس شود. او نیز همچون استانکو روزهای بسیار خوبی را با پرسپولیس رقم زد و به نوعی پاسخ بی مهری های موجود در تیم ملی را داد.
2) دو قهرمانی لیگ؛ یاد راجرز بخیر
زنده یاد استانکو پوکله پوویچ و برانکو ایوانکوویچ تنها مربیان کرواتی هستند که در فوتبال ایران به 2 قهرمانی در لیگ رسیده اند! نکته جالب این که هر دو قهرمانی هایشان را با پرسپولیس به دست آوردند تا در تاریخ این باشگاه نیز ماندگار شوند. شباهت دیگر این که برانکو و استانکو قهرمانی ها را در دو سال متوالی به چنگ آوردند تا شایستگی خود را نشان دهند. البته پرسپولیسی ها در دهه 50 با آلن راجرز انگلیسی هم دو مرتبه فاتح لیگ تخت جمشید شدند.
3) ترافیک در دفاع کناری؛ از شاهرودی تا رضاییان
در دو فصلی که استانکو سرمربی پرسپولیس بود، این تیم یکی از پرستاره ترین مقاطع تاریخ خود را تجربه کرد. سرمربی اهل کرواسی اگرچه بازیکنان بزرگی چون دایی، عابدزاده، پیروانی و... را در اختیار داشت اما در ساختن مهره هایی نظیر ترابیان، مهدوی کیا، باقری و... نیز موفق ظاهر شد و به نوعی یک تیم داخل زمین و یک تیم روی نیمکت برای قرمزها مهیا کرد. یکی از چالش های همیشگی این مربی حضور مهرداد میناوند و رضا شاهرودی به عنوان 2 دفاع چپ سرخپوشان بود. چنین مشکلی در لیگ شانزدهم برای برانکو نیز به وجود آمد با این تفاوت که ایوانکوویچ حسین ماهینی و رامین رضاییان را در پست دفاع راست داشت. البته استانکو و برانکو رویه متفاوتی برای این چالش شبیه به هم داشتند. پوکله پوویچ میناوند و شاهرودی را در بسیاری از مسابقات همزمان بازی می داد اما برانکو رامین را اکثرا روی نیمکت می نشاند و از حسین ماهینی و حتی صادق محرمی استفاده می کرد.
4) موفقیت های آسیایی
یکی از نقاط برجسته کارنامه استانکو، موفقیت های آسیایی بود. او در دو جام باشگاه های 96-97 و 97-98 موفق شد پرسپولیس را برای اولین بار در تاریخ این مسابقات به نیمه نهایی برساند اما هر دو بار در دیداری خارج از خانه مغلوب رقبا شد و از رسیدن به جام بازماند. در سال اول پرسپولیس در کوالالامپور با نتیجه 3-1 به پوهانگ استیلرز باخت و سال دوم هم با اواسط مسابقات راهش را استانکو ادامه داد تا این که او از پرسپولیس جدا شد. تیم برانکو نیز در دو سال اخیر نمایش های فوق العاده ای در آسیا داشته اما نتوانسته به عنوان قهرمانی برسد؛ پروفسور فرصت شکستن طلسم ناکامی مربیان کروات در قهرمانی آسیا با پرسپولیس را دارد.
5) برانکو راه استانکو را می رود؟
پس از دو سال موفقیت آمیز با استانکو پوکله پوویچ، پرسپولیسی ها که به قهرمانی لیگ عادت کرده بودند، همکاری شان با این مربی را به امید قهرمانی در جام باشگاه های آسیا با مربیان داخلی خاتمه دادند اما پس از او 3 سال از رسیدن به قهرمانی لیگ بازماندند و تاکنون نیز به قهرمانی آسیا نرسیده اند. حالا شاید وضعیتی مشابه برای قرمزها درباره برانکو به وجود آمده باشد اما این بار هواداران سرخ، اعتماد حداکثری به سرمربی تیمشان دارند و بعید است به این زودی ها بیخیال برانکو ایوانکوویچ شوند.
