به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، این روزها مشکلات تئاتر و عرصه هنرهای نمایشی کم نیست. اتفاقاتی که گاهاً توسط بسیاری از هنرمندان به نام این عرصه بسیار زیان بار و خطرناک تلقی شده است.
ظهور و بروز آثار با نام موزیکال در تئاتر امروز مشکلات فراوانی را به بار آورده است. این دسته آثار با استفاده از بازیگران چهره سینمایی و همچنین سلبریتی ها با بهای هنفگتی بلیت های خود را به فروش می‌گذارند.
نکته جالب توجه آنجاست که مرکز هنرهای نمایشی به عنوان بانی عرصه هنرهای نمایشی نیز هیچ نوع نظارتی برای این قبیل آثار و چگونگی تولید و همچنین بلیت فروشی آنها ندارد. در این میان آثار موزیکال به طرز عجیبی مورد تسامح و سهل انگاری شورای نظارت و ارزشیابی قرار می گیرند. شورایی که در مورد آثار جوانان سختگیری تمام به خرج می دهد درباره تبلیغات پیش از اجرای این آثار تنها به تذکر اکتفا کرده و در مورد وضعیت اجرایی همچون استفاده از کلاه گیس و خواندن بازیگران چشمان خود را می بندد.
شروع این چنین آثاری سال گذشته با نمایش موزیکال الیورتوئیست آغاز شد که در زمان اجرا انتقادات فراوانی را به همراه داشت اما گروه اجرایی بدون در نظر گرفتن این انتقادات به راحتی اجرای خود را روی صحنه برد و حتی خارج از برنامه در جشنواره تئاتر فجر نیز حضور داشت.
جالب آنجاست که این نمایش که میلیاردها تومان فروش داشت بار دیگر در بهار سال آتی می خواهد بار دیگر صحنه تئاتر تالار وحدت را تجربه کند و این اجرای راحت و بدون دردسر موقعی اتفاق می افتد که بسیاری از گروه های تئاتر ماه ها و سالها برای دریافت سالن تئاتر دولتی به انتظار می نشینند.
از طرفی بعد از سود کلان پروژه الیورتوئیست، کارگردان اثر بار دیگر به فکر اثری دیگر در همان حال و هوا داشت. اثری به نام بینوایان که بدون در نظر گرفتن نام و مضمون به اثری تجملاتی تبدیل شد که و فقط قشر متمول توان خرید بلیت آن را پیدا کردند. اثری که در نکوهش فقر نوشته شده اما در عمل نگاهی دیگر بر فقر دارد.
بعد از سود کلان چنین آثاری انگار بسیاری از کارگردانان به طمع سود و گیشه به سمت چنین آثاری روانه شدند. متاسفانه در این میان هیچکس به فکر آثار دانشجویی و با توان مالی اندک نبود که در سالن های کوچک زیر چتر تبلیغاتی عظیم پروژه های گیشه محور ورشکست شدند.
حال نمایشی دیگر به نام هفت شهر عشق عطار با همان الگوی گیشه محور بودن راهی تئاتر ایران شده است. اثری که فهرست بلند بالایی از سلبریتی و چهره ها را در خود می بیند و با نام موزیکال باز هم با بلیت های هنفگت 250 هزار تومانی به فروش می رسد.
همانطور که در دو اثر بینوایان و الیورتوئیست مشاهده شد این نمایش نیز شاهد حضور بازیگرانی است که توانایی چندانی در اجرای آثار اپرا و موزیکال ندارند و مشخص نیست بر حسب چه توانایی به این کار دعوت شده اند. بازیگرانی که گاها سالها از تئاتر دور بوده اند و یا به طور کلی تئاتر را تجربه نکرده اند.
نکته قابل تامل در مورد اپرای هفت شهر عشق اما چیدمان عجیب و غریب بازیگران نیست. مشکل اصلی خود کارگردان اثر است. محمد عبدی زاده که تاکنون در تلویزیون و سینما فعالیت داشته هیچگاه تجربه کارگردانی تئاتر را نداشته است.
وی که تمام زمان کاری خود را به سینما و تصویر اختصاص داده برای نخستین تجربه تئاتری خود پروژه عظیم و پرخرجی همچون هفت شهر عشق را کارگردانی می کند و مشخص نیست مرکز هنرهای نمایشی چگونه به این کارگردان کار اولی اجازه فعالیت در چنین پروژه ای را داده است.
بحث در مورد این مطلب نیاز به تخصص فراوانی ندارد زیرا حتی یک بیننده تئاتر هم می داند که کارگردانی تئاتر ظرایف و تکنیک های خاص خود را دارد. تکنیک هایی که بدون شک در قبال اثری موزیکال دو چندان می شود و حال باید دید کارگردان هفت شهر عشق با چه سابقه و توانایی به این سمت کشیده شده است.
متاسفانه طی سالهای اخیر گرایش شدید کارگردانان تئاتر به گیشه و درآمدزایی و سوداگری در تئاتر به حدی افزایش یافته که گروه های جوان نیز برای اینکه متن و یا اثرشان دیده شود مجبور به استفاده از چهره های سینمایی و سلبریتی ها شده اند زیرا در غیر این صورت به هیچ عنوان تهیه کننده ای را برای کارشان پیدا نمی کنند.
ورود تهیه کنندگان غیر تئاتری و دلالی فاحش و آشکار در تئاتر طی سالیان گذشته این هنر را به گفته بسیاری از اهالی تئاتر از رسالت اصلی خود دور کرده است. اتفاقی که در سالهای متمادی به نابودی کامل این رشته خواهد انجامید. هنری که رسالت اصلی اش ایجاد تفکر بوده و حالا تنها به کالایی سرگرم کننده تبدیل شده است.
