به گزارش مشرق، بعد از سونامی دوپینگ در وزنه‌برداری، کمیته بین‌المللی المپیک رأ‌سا وارد کارزار شد و با فشار بر فدراسیون بین‌المللی این رشته برخورد جدی با تخلفات گسترده و حتی سازمان یافته در وزنه‌برداری را در دستور کار قرار داد. یکی از تصمیماتی که در این بین گرفته شد بررسی نمونه‌های المپیک‌های 2008 پکن و 2012 لندن بود که نتایج شگفت‌انگیزی در بر داشت و حتی قهرمانان سرشناس بسیاری، مدال‌های خود را با آنالیز دوباره نمونه‌های اخذ شده، از دست دادند.
بیشتر بخوانید:
بعد از آن بود که زمزمه‌های حذف یکی از قدیمی‌ترین رشته‌های المپیک از این رقابت‌ها به گوش رسید و IWF قول داد تمام تلاش خود را برای مبارزه با این پدیده شوم بکار گیرد؛ یکی از گام‌ها در این راه محرومیت کشورهایی که بیشترین نمونه مثبت را داشتند و همچنین کاهش سهمیه کشورهایی که دارای نمونه مثبت زیادی بودند، بود.
در همین راستا تصمیم گرفته شد به کشورهایی که بین سال‌های 2008 تا 2018 (البته این بررسی تا سال 2020 ادامه خواهد داشت) دارای کم‌تر از 9 نمونه مثبت هستند، 8 سهمیه (4 مرد و 4 زن) اختصاص داده شود؛ کشورهایی که در این حد فاصل دارای 10 تا 20 نمونه مثبت بوده‌اند 4 سهمیه (2 مرد و 2 زن) و بیشتر از این میزان، 2 سهمیه (یک زن و یک مرد) دریافت خواهند کرد.
با این حساب با توجه به 12 نمونه مثبت ایران در این حد فاصل زمانی، 2 سهمیه به ایران اختصاص داده شد، اما حقیقتا سهم فدراسیون‌هایی که در این مدت در وزنه برداری ایران روی کار بوده‌اند، چقدر بوده است؟
با یک بررسی ساده مشخص می شود، سهم فدراسیون حسین رضازاده 6 مورد (2 مورد سال 2013 و 4 مورد سال 2014)، بهرام افشارزاده 5 مورد (یک مورد 2008 و 4 مورد 2009) و علی مرادی یک مورد 2017 بوده است.
پس از اعلام رسمی IOC درباره مازات متخلفان و روشن شدن سهمیه ایران (2+2) در المپیک آتی، اخیرا حسین رضازاده در گفت‌وگویی با اشاره به این اتفاق مدعی شده که کاهش سهمیه ایران در المپیک چه ارتباطی به او دارد! وی گفته است: «وقتی سهمیه ایران در المپیک 2020 کسر می‌شود، می‌گویند رضازاده بوده است! این قانون فدراسیون جهانی و IOC است، به من چه ربطی دارد؟ زمانی‌که وزنه‌برداری متضرر می‌شود، می‌گویند همه چیز تقصیر رضازاده است.»
با یک حساب سرانگشتی ساده به راحتی مشخص می‌شود سهم رضازاده چقدر است و کجای این معادله ایستاده. از 12 مورد رخ داده 6 مورد مربوط به زمان حضور رضازاده در فدراسیون بوده که می‌شود 50 درصد؛ پس حداقل مقصر نیمی از این کاهش سهمیه‌های ایران شما هستید.
موضوع دیگری که رضازاده در این گفت‌وگو با آن اشاره کرده این است که مدعی شده: «من به خاطر سمتی که در کنفدراسیون آسیا داشتم، به موضوع ورود کردم و درخواست دادم حداقل سهمیه ایران به عدد 3 برسد؛ اما بازهم قبول نکردند.»
در حالی‌که تصمیم‌گیری در این خصوص با کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) و فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری (IWF) است؛ اینکه رئیس سابق فدراسیون وزنه‌برداری با چه استدلالی این موضوع را در کنفدراسیون آسیا مطرح کرده که عملا در این قضیه محلی از اعراب ندارد، جای تعجب است.
رضازاده در این گفتگو تلاش کرده از ضعف حافظه تاریخی ایرانی ها استفاده کرده و خود را در این ماجرا منزه و بدون تقصیر جلوه دهد اما حقیقت عیان تر از آنیست که بتوان آن را مخفی کرد.
در هر حال اینکه با ارائه اطلاعات غلط به مردم جامعه بخواهیم خود را از گناه تطهیر کنیم، کار درستی نمی‌تواند باشد چراکه دسترسی به اطلاعات در عصر تکنولوژی و ارتباطات بسیار راحت‌تر از چیزی است که تصور می‌شود و نمی‌توان به راحتی حقایق را کتمان کرد.
