افشای پشت صحنه توییت‌های ظریف

روزنامه همشهری: محمد جواد ظریف در بخشی از گفت‌و‌گوی خود ماجرای توئیت‌های خود و زمانی که برای این توئیت‌ها خرج می‌کند را شرح داد.

جالب است قبل از اینکه آقای نیکنام آن توییت را منتشر کند، یک خانم ایرانی به من ایمیل زد که شاید خوب باشد درگذشت زرتشت را تسلیت بگویی، من هم همان موقع شروع کردم توییت را بنویسم، معمولا هم من توییتم را در 5 دقیقه یا 10 دقیقه نمی‌نویسم، 4 یا 5 ساعت طول می‌کشد، چون با چندین نفر مشورت می‌کنم، توییت که آماده انتشار شد به من گفتند آقای نیکنام گفته چرا آقایان به سالروز درگذشت زرتشت توجه نمی‌کنند، در هر صورت از اینکه ایشان هم تشکر کرد من خیلی ممنونم.

بعضی وقت‌ها ایده توییت‌ها از خودم می‌آید، گاهی اوقات هم دیگران مطرح می‌کنند، این ایده به یک متن اولیه تبدیل می‌شود، این متن اولیه را اکثر اوقات خودم می‌نویسم گاهی هم کسی متن اولیه را پیشنهاد می‌دهد.

بعد از اینکه متن اولیه آماده شد تقریبا دور دنیا می‌چرخد، یعنی چند نفر در تهران و یکی دو نفر هم در اروپا و آمریکا نظر می‌دهند، چون می‌خواهیم همه مخاطبان را درنظر داشته باشیم در جا‌های مختلف این توییت‌ها را می‌بینند؛ عموما هم این دوستان بی‌جیره و مواجب همکاری می‌کنند، می‌دانید برخی کشور‌ها برای این جور کار‌ها مقدار زیادی پول هزینه می‌کنند، شاید کسانی داشته باشند که متخصص این کار باشند که برای آن‌ها توییت می‌نویسند، ما خودمان این کار را می‌کنیم.

من معمولا صبح خیلی زود یا آخر شب این کار را انجام می‌دهم و نظرات را می‌گیرم و بعد متن نهایی را آماده می‌کنم، هیچ وقت توییتی نبوده که متن نهایی‌اش را خودم ننوشته باشم، ممکن است یک توییت از متن اولیه یا رسیدن به متن نهایی چند دست چرخیده باشد، اما متن نهایی با خودم است.

حداقل دو و حداکثر 4 یا 5 نفر درباره یک توئیت من قبل از انتشار نظر می‌دهند.

اعتقاد جدی به مشورت دارم، به همین‌خاطر معمولا چیزی نیست که فقط نظر خودم باشد. معمولا اینطور است که کارشناس پیش‌نویس بنویسد و رئیس اصلاح کند، اما من معمولا پیش نویس می‌نویسم و کارشناسان نظر می‌دهند.

فرق توییت با بیانیه این است که سریع خبر می‌شود. حتی گاهی اوقات که می‌خواهم بیانیه‌مان زود خبر شود، همان بیانیه را توییت می‌کنم. این واقعیتی است که امروز در دنیا دیگر امپراتوری خبری خیلی معنا نمی‌دهد.