گروه جهاد و مقاومت مشرق - ساعت 2 بامداد روز 19 دی ماه 1365، رمز عملیات کربلای 5 پس از بررسی های نفس گیر از سوی فرماندهان داده شد. این عملیات از موفقترین و سخت ترین عملیات های دفاع 8 ساله بود و شهدای آن، جایگاه ویژه ای بین شهدای جنگ تحمیلی پیدا کردند. هر ساله، مساجد، هیئات، مدارس، محلات، نهادها، ارگان ها، سازمان ها و … از این فرصت طلایی در دی ماه استفاده می کنند تا یادواره هایی برای شهدایشان برگزار کنند. نیمه دوم دی ماه، بهار یادواره های شهداست و مشرق نیز از این فرصت استفاده کرده و طی 10 روز، عملیات کربلای 5 را در لابلای 10 کتاب قدیمی و جدید، واکاوی می کند.
در این 10 روز و از این 10 کتاب، پاراگراف هایی را بر می گزینیم که شاید کمتر مورد توجه واقع شده است. ما فقط گرد و غبار فراموشی را از این لحظه های ناب و ماندگار کربلای 5 کنار می زنیم. کشف و بهره برداری از آنها بر عهده شما...
بیشتر بخوانیم:
دومین دَشت را از کتاب «شهید دقایقی» تقدیم تان می کنیم. داستان هایی کوتاه از زندگی فرمانده لشگر 9 بدر که در جریان عملیات کربلای 5 و در شلمچه به شهادت رسید.
در آخرین فصل این کتاب می خوانیم:
گوشی تلفن را برداشت و شماره گرفت. از آن طرف خط، گوشی را پسرش، ابراهیم برداشت. صدای دخترش زهرا هم به گوش می رسید که می خواست گوشی را بگیرد. ابراهیم بعد از سلام و احوال پرسی، گوشی را به مادرش داد.
- سلام، آقا اسماعیل، چه کار می کنی؟ اتفاقی افتاده؟
اسماعیل همه ی حرف هایی را که باید پشت تلفن می گفت، از خاطر برد. می دانست از سال های دور و مخصوصاً دوران جنگ، کمتر توانسته است کنار خانواده اش باشد. گاهی احساس گناه کرده بود: «اگر در این سال ها خدا به دادم نمی رسید، شاید از شرمندگی نمی توانستم در مقابل همسر و فرزندم سربلند کنم. اگر همسرم با همه ی سختی ها که می دانم به جان می خرد و باز هم مشوقم است، در کنارم نبود، چه طور می توانستم بار سنگین تکلیف الهی را حمل کنم؟!»
- خوبم، می خواستم خواهش کنم اگر می شود به اهواز بیایید.
آثار نگرانی را در صدای همسرش حس کرد. اما باید او را می دید. وقتی گوشی را گذاشت، کمی آسوده خاطر شد. ساعت یازده ونیم شب بود که همسرش را دید. رنگ پریده و نگران به نظر می رسید.
- دلم هزار راه رفت. چه می خواستی بگویی؟
اسماعیل لبخند زد و گفت: «این دفعه لازم است خودم به جلو بروم. می خواستم رو در رو خداحافظی کنم.
همسر اسماعیل با تعجب به او خیره شد.. خب، حدس می زنم، قبلاً هم جلو می رفتی؟
نمی خواست بگوید می دانم که در هر عملیاتی در خط مقدم هستی. زیرا تا آن شب هرگز نمی خواست حرفی را که همسر رزمنده اش نخواسته بود بگوید، از زبان او بیرون بیاورد. لحظه ای هر دو سکوت کردند. دانه های تسبیح فیروزه ای رنگ زیر انگشتان اسماعیل بالا و پایین می رفت.
- چه قدر امکان پیروزی عملیات هست؟ یعنی ما باز همدیگر را می بینیم؟
اسماعیل آهی عمیق از سینه کشید و گفت: «من علم غیب ندارم، اما همین قدر می دانم، ما داریم پیروز می شویم.»
همسر اسماعیل به دنبال آخرین کلمات می گشت. آن شب برای او هیچ سخنی نداشت، به جز واژه هایی که ناخوداگاه به هم می پیوستند تا خداحافظی آخر را کامل کنند.
- شما فردا به عملیات می روید، درست است؟
اسماعیل خوب به همسرش نگاه کرد. اشک می آمد تا گونه هایش را خیس کند. آرام از جا بلند شد و گفت: دیدار ما در بهشت».
خورشید هنوز پنجه به آسمان نکشیده بود که اسماعیل به طرف پادگان رفت. عملیات کربلای 5 در راه بود و باید گردان های عملیاتی را آماده می کرد. لشکر بدر 9 مأموریت داشت، در جزیره ی «صالحیه» به اهداف تعیین شده دست پیدا کند.
شهیددقایقی در کنار فرزندانش
- آماده باش برای شناسایی مجدد.
اسماعیل بهمئی روز قبل به شناسایی رفته بود، اما اطلاع داشت فرمانده لشکر برای اطمینان بیشتر، پیش از هر عملیاتی آخرین شناسایی را خودش انجام می دهد.
- من آماده ام.
اسماعیل به موتور سیکلت اشاره کرد و گفت: «پس روشنش کن راه بیفتیم.»
بهمئی نگاهی به موتور 250 کرد و لبخند زد.
۔ حقیقتاً من با این موتور آشنا نیستم. فکر می کنم، رانندگی ام هم چنگی به دل نزند.
اسماعیل چند گام بلند برداشت و پرید پشت موتور.
- بپر بالا که دارد دیده می شود...
اسماعیل پرگاز در پیچ و خم جاده ها می رفت و به همه جا خوب نگاه می کرد. خورشید آسمان دی ماه، بی رمق به چهره ی آنها می تابید. با صدای غرشی در آسمان، هردو به بالا نگاه کردند..
- عراقی است؟
اسماعیل سرعت موتور را کم کرد و به خط سیر هواپیما که دور شده بود، چشم دوخت.
- آره عراقی است، ولی گشت مشکوک می زند.
دوباره راه افتادند. اسماعیل سرعتش را بیشتر کرد. ناگهان صدای غرش چند هواپیما به گوش رسید و هم زمان، زمین به لرزه درآمد.
- گفتم اینها توی منطقه دارند گشت مشکوک می زنند.
اسماعیل توقف کرد و گفت: «ما را دیدند». بهمئی به کانال اشاره کرد:
- برویم آنجا.
دوباره صدای هواپیما را شنیدند. هر دو دویدند که هواپیما بمب های خوشه ای را رها کرد. بعد همه جا در دود و خاک فرو رفت.
- کجایی بهمئی؟
وقتی گرد و خاک فرو نشست، همدیگر را دیدند. ترکش های بمب هر دو را به سختی زخمی کرده بود.
- بلند شو، باید خودمان را به سنگرهای بتونی برسانیم.
پای اسماعیل به شدت خونریزی داشت. در حالی که زیر بغل بهمئی را گرفته بود، با تمام توان شروع به دویدن کردند. هواپیمای عراقی به حالت شیرجه پایین آمد. حالا هر دو کنار سنگر بودند. صدای سوت راکت کوتاه بود. بهمئی احساس کرد بین آسمان و زمین شناور است. وقتی پایین آمد، همه جا تاریک بود. فریاد کشید: «برادر دقایقی!»
خاک و سیمان را از روی خودش کنار داد. صدای فرماندهش را نمی شنید. وقتی گرد و خاک فرو نشست، به اطرافش نگاه کرد. اسماعیل را دید که آرام و بی حرکت است. جلو رفت. سعی کرد تکه های بتونی را از روی صورت او بردارد، اما نتوانست. دست و پایش توان نداشتند. صبح یکشنبه 28 دی ماه بود. صدایی می آمد. کاروان نزدیک می شد و برای رفتن منتظر یک مسافر بود.
***
کتاب «شهید دقایقی» را اصغر فکور نوشته و آن را انتشارات مدرسه به چاپ رسانده است.
