خودروی تولیدشده توسط فناوری پرینت سه‌بعدی شرکت Divergent یکی از نقاط قوت نمایشگاه CES 2017 بود که نوید آینده‌ای ارزشمند جهت زندگی در آن می‌دهد.
خودروی کمپانی Divergent قطعاً شیء جنجال‌برانگیزی است و شاید جنجال‌برانگیزترین خودروی نمایشگاه بوده باشد؛ اما خودران نیست و پیشرانه‌ای بنزینی نیز دارد.
خودروی Divergent ابرخودرویی دونفره با یک درب است و Blade نامیده می‌شود که بیشتر بر مفهومی بودن آن دلالت دارد.
شاید قبلاً خودروهای شکل‌گرفته به‌وسیله‌ی فناوری پرینت سه‌بعدی را دیده باشید؛ اما آن‌ها همیشه حجیم وسنگین هستند و ظاهر مطلوبی نیز ندارند و برای اینکه بتوان به‌عنوان خودروهای امروزی از آن‌ها بهره برد، خوب نیستند. احساس می‌شود شرکت‌ها آن‌ها را ساخته‌اند تنها به این دلیل که توانایی خود را نشان دهند.
کمپانی Divergent تمام قطعات خودروهای خود را از فلز با فناوری پرینت سه‌بعدی چاپ می‌کند. اسکلت‌های آلومینیومی و تیتانیومی، ساختارهای متقاطع، مجموعه‌های تعلیق و همه‌ی بخش‌ها به این نحو ساخته شده‌اند. تنها قسمت‌های تقویت‌شده با فیبرکربن و چرخ‌ها و تایرها از فناوری پرینت سه‌بعدی بی‌بهره مانده‌اند.
شرکت Divergent این خودرو را به‌وسیله‌ی فناوری ذوب پودر فلز توسط لیزر ساخته است. به دلیل اینکه هر بخش به‌نوعی یک جوش عظیم به‌حساب می‌آید، قسمت‌ها و مراحل تولید بزرگی در طراحی وجود ندارد که آن را دچار پیچیدگی کند.
اشکالی که می‌توان با این فرآیند ایجاد کرد فوق‌العاده هستند. ساخت یک قطعه مانند مجموعه‌ی تعلیق به شیوه‌ی سنتی به یک تکنسین ماهر نیاز دارد تا آن را به‌صورت دستی از یک بلوک عظیم فلز ایجاد کند.
زمانی که شما با طرز تفکر مذکور در غرفه‌ی کمپانی Divergent در حال قدم زدن هستید، با عبارتی روبرو می‌شوید که به شما می‌گوید این قطعات دارای بهینه‌ترین شکل‌های هندسی از نظر استحکام قطعه و تحمل بار هستند و نظرتان به‌سرعت تغییر می‌کند.
آن‌ها به این دلیل قطعات را بدین شکل ساخته‌اند تا نه‌تنها توانایی ساخت خود را به معرض نمایش بگذارند، بلکه اعلام کنند هیچ روشِ قوی‌تر یا کوتاه‌تری برای ایجادشان نیست.
سخت‌افزار و نرم‌افزار Divergent قطعات دیگر این خودرو را تکمیل می‌کنند.
اخیراً کمپانی Divergent اولین قرارداد خود را با یک خودروساز بزرگ یعنی پژو به امضاء رسانده است. آن‌طور که کوین زینگر مدیرعامل کمپانی Divergent توضیح داد، قرارداد این‌گونه شکل گرفت: زمانی که گوگل اسم Divergent را به‌عنوان اولین کمپانی مورد علاقه‌اش فهرست کرد، کارلوس تاوارز، مدیرعامل پژو (کسی که کمپانی نیسان را به توسعه‌ی برنامه‌ی عظیم خودروی الکتریکی‌اش ترغیب کرد) مجاب شد که عملکرد این شرکت را بررسی کند. پس از شش ماه سعی و تلاش و بررسی این تصمیم گرفته شد و پژو به‌طور اساسی همه‌ی عملکرد شرکت Divergent را مورد بررسی قرار داد. کمپانی Divergent وظیفه‌ی تولید قطعه را بر عهده داشت و بعد از آن هر دو شرکت پژو و Divergent قطعه را مورد آزمون قرار می‌دادند تا مطمئن شوند قطعه نیازمندی‌های عملکردی و استحکام کششی لازم را برآورده می‌کند.
زمانی که شرکت پژو قرارداد را نهایی کرد، کمپانی Divergent به پژو نشان داد که چگونه قادر است مجموعه قطعاتی به وزن 200 کیلوگرم (نزدیک به یک‌چهارم تن) از خانواده‌ی مدل هاچ‌بک 308 را ایجاد کند.
این دستاوردها نه‌تنها در مصرف سوخت و عملکرد سودمند هستند، بلکه به‌سادگی، فولاد بسیار زیادی که در سراسر جهان حمل و نقل می‌شود و سوخت‌های فسیلی را که برای تولیدش سوزانده می‌شود، می‌کاهند.
روش پرینت سه‌بعدی شرکت Divergent به قطعات خصوصیات ذاتی بهتری اعطاء می‌کند و اجازه می‌دهد مواد بهتر در موقعیت‌های بهتر قرار گیرند و طراحی‌های بهینه‌تری را در عمل پیاده‌سازی می‌کند.
کمپانی Divergent قطعات را تک به تک تغییر نداده است؛ آن‌ها کل سیستم را به‌یک‌باره تغییر می‌دهند. در خودروهای امروزی قطعات لزوماً به‌نحوی‌که از لحاظ استحکام و سبکی در بهترین وضعیت باشند، به یکدیگر متصل نشده‌اند؛ قطعات به بهترین نحوی که می‌توان محدودیت‌های اتصال قطعات فلزی بزرگ پرس‌کاری شده را رعایت کرد، به هم متصل شده‌اند. با نگاه به چگونگی اتصال همه‌ی قطعات در طرح پرینت سه‌بعدی متعلق به شرکت Divergent حسی به شما دست می‌دهد که درمی‌یابید با برداشتن محدودیت‌های ذکرشده، چگونه می‌توان خودرویی متفاوت عرضه کرد.
از زینگر درباره‌ی روزهای شروع همکاری با پژو سؤال شد و او اعلام کرد: «این اقدام یک پروسه‌ی تولیدی است و تنها انجام عمل پرینت سه‌بعدی مطرح نیست.»
این‌ها دستاوردهای شگفت‌انگیزی برای دنیای خودرو هستند، اما آن‌ها تنها بخش جذاب کمپانی Divergent نیستند.
چیزی که خودروهای پرینت سه‌بعدی را اعتبار می‌دهد، تنها استفاده نکردن از قطعات فلزی پرس‌کاری شده‌ی سنگین نیست؛ بلکه شما دیگر نیازی به یک خط تولید و مونتاژ نیم مایلی برای تولید قطعات نخواهید داشت. چیزی شبیه به یک انبار در حومه‌ی شهر به اندازه‌ی کافی قابلیت‌های تولید به روش پرینت سه‌بعدی را برای ساخت یک خودرو در خود جای خواهد داد.
زینگر افزود: «دیگر برای پرینتر مهم نیست اگر ساعتی قبل مشغول پرینت سه‌بعدی قطعات یک کامیون بوده یا یک ساعت بعد در حال ساخت یک ابرخودرو است.»
او جهانی را پیش‌بینی می‌کند که در آن تعداد بسیار زیادی از طراحان خودرو به‌آسانی با مدل‌سازی کامپیوتری طراحی کامل خودرو را انجام می‌دهند و با ارسال اطلاعات به کارخانه‌ای محلی جامه‌ی عمل به آن می‌پوشانند.
