گفتگو با همسر تنها بازمانده سانحه هوایی البرز

 

پیام این بود: «فرود اضطراری»، بعضی از پیام‌ها لرزه بر اندام هرکسی می‌اندازد، چه افراد معمولی و چه شخصی که سالهاست زندگی و جانش با آسمان و زمین پیوند خورده است. وقتی پیام از سوی خلبان مخابره شد همهمه زیادی داخل هواپیمای بویینگ 707 به وجود آمد.

 

چشم‌ها نگران شد و ذهن‌ها مغشوش. وحشت از آنکه شاید این آخرین لحظات عمرشان است. چند ثانیه لازم بود تا هرکدام آخرین تصاویری که از عزیزانشان در ذهن دارند مرور کنند. همسر، فرزندان، پدر، مادر، برادر و خواهری که دیگر تا قیامت نخواهند دید... هواپیما قصد فرود در پایگاه هوایی فتح را دارد، پایگاهی که انتهایش آخر زندگی 15 سرنشین است.

 

آخر دنیا برای دلاورمردان ارتشی و خدمه هواپیما. اولین تماس هواپیمای باری با زمین نشان از آن دارد که قرار نیست فرود معمولی باشد، لرزه بر اندام همه سرنشینان افتاده، انتظار می‌کشند تا شاید از این هیاهوی وحشت زنده بمانند، اما وقتی دیواره انتهای باند هم نمی‌تواند این تابوت مرگ را کنترل کند، دیگر همه سرنشین‌ها خودشان را برای سفری دیگر آماده می‌کنند، سفری که دیگر مقصدش «پیام» نیست....

اما برخورد با ویلای مسکونی کنار باند، آخر ماجرا نیست. 15 مسافر بارشان را بستند و رفتند، اما یکی از مسافران برگشت. برگشت به این دنیا تا وقتی همگان پیکر سوخته هواپیمای 707 را می‌بینند، متعجب شوند از آنکه او چگونه تنها بازمانده آخرین سفر است.

 

سرهنگ «فرشاد مهدوی قلعه» مهندس پرواز، تنها بازمانده این هواپیما حالا در بستر بیماری است. او جراحت‌های زیادی برداشته که در آینده‌ای نزدیک ترمیم می‌شود، اما زخمی که از سفر همیشگی یاران و همسفرانش بر دلش مانده شاید هیچگاه التیام نیابد.

 

هر چند به علت جراحت و شوک شدید پزشکان به وی اجازه گفتگو نداده‌اند، ولی موفق شدیم تا با «نازی بهاری» همسر وی درباره آن روز تلخ و وضعیت همسرش به گفت‌و‌گوی اختصاصی بنشینیم. زن جوان در حالی که اشک می‌ریخت گفت: خدا را شکر می‌کنم که همسرم زنده است و از مردم می‌خواهم برای سلامتی‌اش دعا کنند و به خانواده‌هایی که عزیزانشان را در این حادثه غم‌انگیز ازدست داده‌اند تسلیت می‌گویم و امیدوارم خداوند برای تحمل این مصیبت به آن‌ها صبر بدهد.

21 سال است و دوپسر 17 ساله و 11 ساله داریم.

حدود 27 سالی می‌شود که به عنوان مهندس پرواز در نیروی هوایی فعالیت دارد.

من خانه بودم که تلفن خانه زنگ خورد وقتی گوشی را برداشتم از ستاد موضوع سانحه هوایی را به من خبر دادند و گفتند که از جزئیات بیشتر بی‌خبر هستند، اما ظاهراً همسرم شهید شده است. دیگر نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد چشمانم سیاهی رفت و از شدت ناراحتی بیهوش شدم.

درتماس‌های بعدی به من اطلاع دادند که همسرم زنده هستند و او را به بیمارستان شریعتی استان البرز منتقل کرده‌اند خودم را به سرعت به آنجا رساندم وقتی شوهرم را دیدم که بر روی تخت است و سر و صورتش را بسته‌اند شوکه شدم، ولی همین که او زنده بود سجده شکر به جا آوردم.

من بعد ازاینکه همسرم از بیمارستان شریعتی به بیمارستان بعثت تهران منتقل شد متوجه شدم، فردی که در ساختمان‌های مجاور محل حادثه کار می‌کرده او را نجات داده است.

هنوز شرایطی فراهم نشده که با او ملاقات داشته باشیم، ولی من و فرزندانم مدیون او هستیم. او جان همسرم را از مرگ حتمی نجات داد و تا پایان عمرمان دعاگوی او هستیم.‌

می‌گویند لحظه نجات همسر شما از زنده بودن سه همکارش در هواپیما اطلاع داده است آیا این موضوع صحت دارد؟
خیر من چنین حرفی نشنیدم ضمن اینکه شرایط جسمی و روحی همسرم طوری بوده است که توانایی صحبت کردن دراین مورد را ندارد.

او بشدت از ناحیه سر و دست آسیب دیده است، اما خدارو شکر رو به بهبودی است بیشترین مشکلی که دارد شوک شدید روحی است که از شنیدن خبر شهادت همکارانش به او وارد شده است. او بهترین رفیق وهم خدمتی‌اش را که 27 سال با یکدیگر دوست بودند به نام سرهنگ علیزاده در این حادثه از دست داده و بشدت شوکه شده است و پزشکان از ما خواسته‌اند از تداعی کردن این حادثه تلخ برای او خودداری کنیم.

نه. درست است که پرواز‌های زیادی داشتند، اما تا کنون چنین حادثه تلخی را تجربه نکرده بود. همسرم رزمی کار است و بیشتر تکواندو کار می‌کند و قدرت بدنی خوبی دارد.