به گزارش "ورزش سه"، با کمال تاسف در مهم ترین دیدار تورنمنت، بازی واگذار کردیم تا یک بار دیگر در حسرت رسیدن فینال باز بمانیم؛ اما سوالی که این جا ممکن است برای اکثر هواداران پیش بیاید این است که در واقع باید چند بار از یک سوراخ گزیده شویم ؟
ایران در شرایطی بازی را واگذار کرد که از لحاظ فنی شاید چیزی کمتر از تیم ملی ژاپن نداشت؛ اما ذهنیت غیرحرفه ای بازیکنان تیم ملی بار دیگر ما را در حسرت به دست آوردن جام ملت های آسیا سوزاند.
آیا آن صحنه منجر به گل اول ژاپن ارزش این همه اعتراض را داشت که ناگهان 5 نفر در آن واحد غافل از جریان بازی به سمت داور یورش ببرند؟ آیا در آن صحنه ما به دنبال اخراج بازیکن حریف بودیم یا آنکه باید برای ما پنالتی گرفته می شد که تمام عناصر دفاعی تیم به این شکل سمت داور حمله کردند؟
آیا بازی با پرتغال و اسپانیا برای ما درس نشد؟ همان روز که تیم ملی ما را به عنوان یک تیم معترض شناختند؟
آیا اعتراضاتمان درهمین بازی با ژاپن درسال 1992 که باعث سوختن یک نسل خوب فوتبالیمان شد برای ما کافی نبود؟ ایا نقره داغ شدن علی کریمی بهترین استعداد فوتبال ایران بابت همین اعتراض بس نبود؟ یا اشتباه بچه گانه مهرداد پولادی در بازی با عراق برای ما درس عبرت نشد؟ فوتبال ما پر است از این اشتباهات بچه گانه که گویا قصد تمام شدن هم ندارد.
این ذهنیت معترض ورزشکاران ما خصوصا فوتبالیست ها واقعا از کجا نشات می گیرد؟
این را بدانیم تا زمانی که در باشگاه یمان از پایه این تفکر را جا نیندازیم که اعتراض به داوری هیچ فایده ای ندارد وضعیت بهتر ازاین نخواهد شد.
تا زمانی که مربیان و یا بازیکنان ما همواره اولین مقصر را پس از گرفتن نتایج ضعیف داوران بدانند اوضاع از این بهتر نخواهد شد.
تا چه زمانی باید همیشه قربانی اشتباهات بچه گانه مان شویم؟
برای قهرمان شدن در جامی به اعتبار جام ملت های آسیا کافی نیست صرفا فقط از لحاظ فنی در درجه بالاتری باشید. اگر می خواهیم قهرمان شویم باید یاد بگیریم علاوه بر حفظ کیفیت ، تمرکزمان را در طول تورنمنت حفظ کنیم کاری که از هیچ تیمی در طول این 5 دهه ساخته نبود.
در آخربه جمله مربی پر افتخار بارسلون در سال های 2014 تا 2018 اشاره می کنم:
لوییز انریکه معتقد است" اعتراض فقط باعث تلف شدن انرژی و وقت می شود دو عاملی که تمام آدم های روی کره زمین به دنبال آنند ."
