در ماه های اخیر صحبت های زیادی از گوشی تاشو هوشمند شنیده می شود. شاید تصور کنید این فرم دستگاه ها تنها متعلق به آینده یا فیلم های علمی-تخیلی هستند اما حقیقت این است که از چندین سال پیش شاهد معرفی چنین گوشی هایی بعضاً با طراحی های جاه طلبانه بوده ایم و حتی برخی از آنها روانه بازار شده اند.
به نظر می رسد بخش مهمی از بازار گوشی های هوشمند در ماه های آتی از آن مدل هایی با نمایشگرهای تاشو باشد. با این که تا کنون شاهد عرضه به بازار موبایل های بهره مند از چنین نمایشگرهایی به بازار نبوده ایم اما سال ها است که گوشی های هوشمند تاشو بعضاً با ظاهری عجیب و غریب عرضه شده اند. در ادامه نگاهی خواهیم داشت به خاص ترین مدل هایی که در سال های اخیر معرفی شده اند.
مدیاس W از NEC
از آنجایی که مدیاس W تنها به عرضه در ژاپن محدود بود در جهان چندان شناخته شده نیست. به همین دلیل شاید بتوان آن را گمنام ترین گوشی این لیست نامید. نمایشگر مدیاس W دوگانه با لولایی در بین آنها بود. ابعاد نمایشگرها 4.3 اینچی و رزولوشن آنها qHD بود. می توانستید از یک نمایشگر به عنوان کیبورد مجازی بهره ببرید یا اپلیکیشن ها را به شکلی خاص روی دو نمایشگر اجرا کنید.
مدیاس W که در سال 2013 عرضه شد ضخیم بود و تقریباً همان امکاناتی را داشت که گوشی های دیگر در آن سال ها ارائه می دادند. مشکل اصلی این بود که رابط کاربری برای بهره بردن از قابلیت های نمایشگر دوگانه بهینه نشده بود.
اکسون M از ZTE
آخرین گوشی تاشو با دو نمایشگر که به طور انبوه روانه بازار شد اکسون M بود. این موبایل یک انقلاب کوچک در طراحی گوشی های هوشمند تاشو به حساب می آمد. طراحی اکسون M فاصله فراوانی با موبایل NEC داشت و شکل لولا و حاشیه های باریک نمایشگرها موجب شده بود فاصله خالی بین دو نمایشگر بسیار کم به نظر بیاید.
بر خلاف محصول NEC، اکسون M از مزایای اندروید برای اجرای چند وظیفه ای اپلیکیشن ها بهره می برد تا اپ ها به خوبی در کنار یکدیگر اجرا شوند. البته در زمان عرضه گوشی هم، اپ های متعددی برای اجرا به صورت همزمان، بهینه شده بودند. این گوشی را می توان بهترین طراحی تاشو در بین گوشی های هوشمند عرضه شده تا کنون دانست با این حال در عمل موفق نشد تجربه کاملی از گوشی قابل تبدیل به یک تبلت کوچک را برای کاربران فراهم کند.
تبلت P سونی
همان سونی که امروز در بسیاری از زمینه ها از ریسک کردن گریزان است سال ها پیش دستگاهی تاشو را عرضه کرده بود. تبلت P که در سال 2012 از راه رسید، ظاهری شبیه به کیف های میهمانی کوچک زنانه داشت؛ چه از نظر ابعاد و چه از نظر شکل ظاهری. دو نمایشگر 5.5 اینچی با رزولوشن 1024 در 480 پیکسلی در کنار هم قرار گرفته بودند و از بسیاری جهات دستگاهی بلند پروازانه محسوب می شد.
بسیاری از اپلیکیشن های ارائه شده با دستگاه به خوبی بهینه شده بودند. مهم تر اینکه تبلت گواهینامه پلی استیشن را با خود به همراه داشت و می توانستید بسیاری از بازی های قدیمی این کنسول را تجربه کنید. در این بازی ها یکی از نمایشگرها به عنوان کنترلر عمل می کرد تا تجربه های نزدیک به کنسول های دستی را برایتان رقم بزند.
با وجود تمام این قابلیت های هیجان انگیز تبلت P به سرعت به فراموشی سپرده شد؛ چرا که کارایی مناسبی نداشت و تصاویر و ویدیوهای بی کیفیتی ثبت می کرد. میزان شارژدهی باتری هم به شدت پایین بود.
سایر دستگاه های با دو نمایشگر
برخی از گوشی ها با اینکه تاشو به حساب نمی آمدند اما ظاهر خاصشان با دو نمایشگر از تلاش شرکت ها برای طراحی متفاوت خبر می دادند؛ طراحی هایی که گاه عجیب، گاه زیبا و گاهی هم غیر کاربردی بودند.
ال جی DoublePlay
کار کردن با گوشی عجیب ال جی در سال 2011 مشکل بود. نمایشگر دوم برای کاربردهای چند وظیفه ای طراحی شده بود اما اپلیکیشن های بومی گوشی کم تعداد بودند. بدتر اینکه نمایشگر کوچکتر دوم کیبورد را به دو نیم تقسیم کرده بود؛ طوری که انگار به زور خود را در میان کیبودر جای داده بود. به همین دلیل کارایی کیبورد در مقایسه با کیبوردهای استاندارد در سطح پایین تری قرار می گرفت.
سامسونگ DoubleTime
این گوشی به نوعی با DoublePlay ال جی رقابت می کرد. به دو نمایشگر 3.2 اینچی لمسی مجهز بود: یکی داخل گوشی و دیگری بیرون. وقتی گوشی را باز می کردید مشابه با یک لپتاپ با یک نمایگشر داخلی در کنار یک کیبورد روبرو می شدید.
اما نمایشگر بی آب و رنگ به نظر می رسید و سرعت کارکرد گوشی کند بود. شارژدهی باتری هم نقطه ضعف دیگرش بود. به همین دلیل تعجبی ندارد که امروز DoubleTime به فراموشی سپرده شده است.
سامسونگ گلکسی گلدِن
گلکسی گلدن در بین آن گوشی هایی بود که به خارج از بازار وطن راه پیدا نکرد و تقریباً تنها در بین کاربران کره جنوبی شناخته شده است. طراحی آن یادآور گوشی های مطابق مد سال های نه چندان دور و به سبک تاشو بود. به نمایشگرهای دوگانه 3.75 اینچی از نوع امولد مجهز شده بود و چیپست اسنپدراگون 400 به همراه 2 گیگابایت رم به آن نیرو می داد. در کنار همه اینها کلید های شماره گیر هم یادآور موبایل های قدیمی بود.
ایسر آیکونیا 6120
ایسر قصد داشت با ترکیب 2 تبلت در یک دستگاه، در بین لپتاپ های معمول غوغایی به راه اندازد. سیستم عامل آیکونیا 6120، ویندوز 7 هوم پریمیوم بود. نمایشگر دوم هم می توانست نقش کیبوردی لمسی را بازی کند. زمانی که این دستگاه عرضه شد پیش از آن بود که مایکروسافت رابط کاربری ویندوز را برای اجرا روی نمایشگرهای لمسی بهینه کند.
این موضوع یکی از دلایلی بود که فراموش شدن محصول ایسر را رقم زد. آیکونیا 6120 کمی جلوتر از زمان خود بود. البته در نهایت لپتاپ های با نمایشگر دوگانه از جمله محصولات سری تایچی ایسوس هیچگاه موفق نشدند کاربران را آن چنان که باید به خود جذب کنند.
کیوسِرا اکو
اکو که در سال 2011 عرضه شد را می توان یکی بدترین ها در بین دستگاه های تاشو دانست. مکانیزم نگه داشتن نمایشگر 3.5 اینچی دوگانه ضعیف بود و گوشی در حین استفاده به محکمی در دست کاربر قرار نمی گرفت. از آنجایی که دستگاه تلاش می کرد سیستم عامل را روی دو نمایشگر اجرا کند، رابط کاربری به شدت با لگ همراه بود. این مشکل تا جایی پیش می رفت که دستگاه تقریباً غیر قابل استفاده می شد. مشابه با بسیاری از گوشی های با دو نمایشگر، شارژدهی باتری هم دردسر ساز بود.
مکانیزم لولای عجیب کیوسرا اکو
اما در کنار تمامی این مشکلات، اکو ضعف سایر دستگاه های تاشو را هم داشت و تجربه کاربری بهینه شده ای را ارائه نمی داد. در حالی که در برخی شرایط چند وظیفه گی به صورت کنار هم در نمایشگرها اجرا می شد اما رابط کاربری همچنان بیشتر شبیه به یک گوشی با نمایشگری گسترش یافته بود.
در نهایت به نظر می رسد کلید حل مشکلات دستگاه های این چنینی در نمایشگرهای تاشو باشد؛ نمایشگرهایی که پیش از این نمونه ای از آن را در گوشی رویول فلکس پای شاهد بودیم.
رویول فلکس پای با نمایشگر تاشو
از سوی دیگر نباید فراموش کرد که همین گوشی هم مشابه با سایر رقبای پا به سن گذاشته از مشکل رابط کاربری غیر بهینه رنج می بُرد و همچنان یک محصول کامل نبود. به همین دلیل اعمال تغییرات اساسی در سیستم عامل ها برای سازگاری با این نمایشگرها مورد پر اهمیت دیگر است و البته گوگل از چندی قبل، اعمال چنین تغییراتی را کلید زده است.
