وب‌سایت عصر ایران: بهروز بوچانی پیش از این نیز فیلمی مستند به نام «چوکا، الان ساعت چنده؟» دربارۀ وضعیت پناهجویان و مهاجران در مانوس تهیه کرده بود که به جشنوارۀ فیلم لندن راه یافت.
بهروز بوچانی، روزنامه‌نگار و پناهجوی کرد ایرانی که در بازداشتگاه جزیره مانوس پاپوآ گینه نو به سر می‌برد، توانست دو جایزۀ ارزشمند ادبی استرالیا را برای اولین کتاب خود «هیچ دوستی به جز کوهستان‌ها» به دست آورد.
به گزارش عصر ایران به نقل از یورونیوز، نام انگلیسی این کتاب «No Friends but the Mountains» است و داستان سفر او از اندونزی به استرالیا و سپس حوادث دوران بازداشت را بازگو می‌کند.
این کتاب توانسته است در دو بخش از 9 بخش، نظر هیات داوران «جوایز ادبی برتر ویکتوریا» (Victorian Premier's Literary Awards) را به خود جلب کند و به این ترتیب آقای بوچانی جایزۀ 25 هزار دلاری بهترین اثر مستند (غیرداستانی) و جایزۀ 100 هزار دلاری ادبی ویکتوریا را از آن خود کرد.
بهروز بوچانی پیش از این نیز فیلمی مستند به نام «چوکا، الان ساعت چنده؟» دربارۀ وضعیت پناهجویان و مهاجران در مانوس تهیه کرده بود که به جشنوارۀ فیلم لندن راه یافت.
او همچنین به «صدای مانوس» مشهور است و به دلیل اطلاع رسانی‌هایش از وضعیت پناهجویان مانوس توانسته است برندۀ جایزه مولتی مدیای سازمان عفو بین‌الملل استرالیا بشود.
بوچانی از شش سال پیش در اردوگاه جزیره مانوس است یعنی مدت کوتاهی پس از آنکه با یک قایق پناهجویان رهسپار استرالیا شد.
استرالیا پس از شناسایی قایق پناهجویان در دریا، آنها را برای رسیدگی به وضعیتشان به اردوگاه‌هایی در جزایر اقیانوس آرام می‌فرستد. این افراد اجازۀ ورود به خاک استرالیا را ندارند و گاه برای سالها مجبورند در این جزایر دور افتاده به سر ببرند.
بهروز بوچانی کتاب خود «هیچ دوستی به جز کوهستان‌ها» را نیز در دوران سخت اقامت در مانوس نوشت. نگارش کتاب 5 سال طول کشید و او هر فصل کتاب را که به فارسی نوشته شده، پس از پایان کار از طریق پیام‌رسان واتس‌اپ تلفن همراه خود، برای امید توفیقیان مترجم ساکن استرالیا می‌فرستاد.
بوچانی می‌گوید که یکی از بزرگترین ترس‌هایش در زمان نوشتن کتاب این بود که تلفن همراهش از سوی ماموران اردوگاه مصادره شود. او می‌گوید: «همیشه از این موضوع نگران بودم که آنها به اتاقم حمله کنند و اموال شخصی‌ام را ببرند.»
خبر برنده شدن او روز پنج‌شنبه در جریان مراسمی در استرالیا اعلام شد یعنی در کشوری که حتی به بوچانی اجازۀ شرکت در این مراسم برای دریافت جایزه‌اش را نداد؛ چیزی که از نظر این پناهجو شرم‌آور است.
دریافت این جوایز بار دیگر از یک تناقض پرده برداشت: کتاب او از سوی داوران در کشوری به رسمیت شناخته شد که دولتش او را از ورود به خاک آن کشور محروم و در بازداتشگاهی حبس کرده است.
مترجم کتاب از طرف بوچانی در این مراسم حاضر شد و جایزه را دریافت کرد.
بهروز بوچانی که یکی از منتقدان سیاستهای ضدمهاجرت استرالیا است. او در جریان تبادل پیام‌های مکتوب خود با خبرنگار رویترز می‌گوید: «نمی‌خواهم این موفقیت را جشن بگیرم زیرا همچنان مردم بیگناه زیادی را می‌بینم که در اطراف من رنج می‌کشند.»
این روزنامه‌نگار همچنین در گفتگو با خبرنگار گاردین دربارۀ هدفش از نوشتن این کتاب می‌گوید: «تا مردم استرالیا و سراسر جهان عمیقا این را درک کنند که چگونه این سیستم نزدیک به شش سال است که مردم بیگناه را در جزایر مانوس و نائورو به شیوه‌ای سیستماتیک شکنجه می‌دهد.»
او می‌افزاید که امیدوار است دریافت این جایزه باعث جلب توجه‌ها به سرنوشت بیش از هزار پناهجو و مهاجری شود که در اردوگاههای دورافتادۀ اقیانوس آرام نگهداری می‌شوند و درنهایت تغییری در وضعیت آنها ایجاد و به این سیاست وحشیانه پایان داده شود.
