به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان، این خبرگزاری افغانستان که به اختصار آوار خوانده می شود، روز شنبه در این تحلیل با عنوان «چرا طالبان با دولت گفت و گو نمی‌کنند؟» آورده است : گروهی که رهبران و اردوگاه های آن در پاکستان قرار دارد و دفتر سیاسی آن از سوی یک کشور عربی میزبانی می شود، چگونه می تواند از استقلال حرف بزند و استقلال دولت رسمی افغانستان را زیر سؤال ببرد؟
«عباس استانکزی» رئیس پیشین دفتر سیاسی طالبان در قطر چندی قبل در مصاحبه با پایگاه اطلاع رسانی « نن تکی آسیا» در فضای مجازی گفته است که این گروه با حکومت افغانستان گفت و گو نمی‌کند؛ اما با مردم افغانستان مثل سیاسیون، احزاب سیاسی، بزرگان مذهبی و قومی گفت و گو می‌‌کند.
وی گفته، همانطور که در قبل «امارات اسلامی» - نامی که طالبان برای حکومت خود برگزیده بودند - با آنها صحبت کرده است، من به اطمینان می گویم که هیچ حزب سیاسی نیست که با آنها صحبت نکرده باشیم و بسیاری از مسایل را حل کرده ایم.
آوا ادامه می دهد که این مواضع را طالبان در حالی اتخاذ می کند که هیاتی از دفتر سیاسی طالبان در قطر قرار است راهی مسکو شود تا با نمایندگانی از احزاب سیاسی افغانستان دیدار کنند.
برخی منابع خبری زمان برگزاری این نشست مسکو را روزهای پنجم و ششم فوریه مصادف با 16 و 17 بهمن ماه جاری اعلام کرده اند .
گزارش ها حاکی است از سیاستمدارانی مانند «حامد کرزی» رئیس جمهوری سابق افغانستان، «حکمت خلیل کرزی» معاون پیشین وزارت خارجه و «عبدالسلام ضعیف» سفیر سابق طالبان در اسلام آباد ، «عطا مخمد نور » رئیس اجرایی حزب جمعیت اسلامی به این نشست دعوت شده اند.
آوا در ادامه تحلیل خود نوشته است ، منطق طالبان در مورد مقاومت در برابر هرگونه مذاکره مستقیم و رو در رو با دولت افغانستان هرگز قابل درک نیست؛ گروهی که با همه قدرت های خارجی دخیل در بحران افغانستان گفت و گو کرده اند و حتی با گروه ها و احزابی که سال های سال با آن جنگیده اند نیز وارد مذاکره می شوند، اما با دولت افغانستان مذاکره نمی کنند و همچنان در برابر این موضوع مقاومت می کنند.
طالبان می گویند که دولت کابل، دست نشانده آمریکا است و صلاحیت مذاکره و تصمیم گیری درباره آینده افغانستان را ندارد؛ اما پرهیز از مذاکره با دولتی که طالبان آن را دست نشانده آمریکا می خواند با مذاکره آن گروه با خود آمریکا که به ادعای طالبان، دولت کابل را ایجاد کرده است، قابل قبول نیست.
طالبان اگر گفت و گو با یک دولت به گفته آنها «دست نشانده» را نادرست می دانند، پس باید با کشوری که افغانستان را «اشغال» کرده نیز مذاکره نکنند.
طالبان همچنین خواستار حذف نام رهبران شان از فهرست سیاه سازمان های بین المللی هستند، آنها اگر برای سازمان های بین المللی، اعتبار و مشروعیت حقوقی قائل باشند، پس باید با دولت افغانستان نیز که از سوی همان سازمان ها به عنوان نماینده مشروع و قانونی مردم افغانستان به رسمیت شناخته شده است وارد مذاکره شوند و استقلال و حاکمیت ملی آن را زیر سؤال نبرند.
اگر مبنای مذاکره نکردن طالبان با دولت کابل، خصومت ها و خونریزی های 18 ساله گذشته است، پس منطق آن گروه برای گفت و گو با احزاب سیاسی و جهادی که پیش از این با آن گروه جنگیده اند، چیست؟
طالبان حتی در سماجت خویش در مذاکره نکردن با دولت افغانستان هم مستقل عمل نمی کنند؛ بلکه همین موضع آن گروه نیز با دیکته و تأکید قدرت های دیگر از جمله آمریکا و پاکستان گرفته شده است؛ بنابراین، اصرار بر عدم استقلال و صلاحیت دولت افغانستان، بیهوده و چه بسا مضحک است.
طالبان اگر آن گونه که تظاهر می کنند، به راستی به دنبال دستیابی به صلح، استقلال و آزادی افغانستان از اشغال و سلطه بیگانگان هستند، باید در همکاری مشترک با دولت، احزاب و مردم افغانستان، در راستای این امر قدم بردارند و در نخستین اقدام، روند صلح را از سلطه و دخالت های خارجی در امان بدارد.
