بیش از 40روز از حادثه تلخ واژگونی اتوبوس و جان باختن 10 نفر( 8 دانشجو،پدر یکی از د انشجویان و راننده) در دانشگاه آزاد سپری می‌شود.
به گزارش به نقل از همشهری ،بعد از آن سانحه دلخراش، جریان‌های اعتراضی از سوی دانشجویان این مرکز آغاز شد که دانشجویان آن را «زخم‌های کهنه»ای دانستند که سرباز کرده است. اعتراضات در دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات که با هدف دستیابی به مطالبات و خواسته‌های دانشجویی بود با حواشی و اتفاقات مهمی همراه شد.
در روزهای ابتدایی این اعتراضات، دانشجویان پافشاری می‌کردند مسئولان این دانشگاه (محمدمهدی طهرانچی و علی‌اکبر ولایتی) برکنار شوند. این مطالبه در حالی مطرح می‌شد که حتی مسئولان این دانشگاه حاضر به مذاکره و رودررویی با دانشجویان معترض نمی‌شدند.
بالاخره در روز سوم اعتراضات و با حضور دادستان کل کشور حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجعفر منتظری در میان دانشجویان معترض و شنیدن صحبت‌های آنها، مسئولان این دانشگاه نیز از دفاتر خود بیرون آمدند و در جمع دانشجویان حضور یافتند.
دانشجویان علاوه بر عذرخواهی مسئولان دانشگاه بابت سانحه دلخراش اتوبوس و برکناری آنها به‌عنوان خاطیان اصلی، تشکیل شورای صنفی، شفاف‌سازی قراردادهای مالی دانشگاه، ایمن‌سازی مسیرهای خطرناکی که به ساختمان دانشگاه فنی مهندسی، کتابخانه و دانشگاه هوا فضا ختم می‌شود، اخراج پیمانکار حمل‌ونقل و نوسازی ناوگان اتوبوسرانی داخل دانشگاه را نیز خواستار بودند.
در این بین دادستان کل کشور به دانشجویان قول داد تا کمیته‌ای برای بررسی قراردادهای مالی دانشگاه آزاد تشکیل و به خواسته‌های آنها در شرایطی آرام رسیدگی شود.
حالا بعد از گذشت 45روز دانشجویان همچنان در انتظار برآورده شدن خواسته‌هایشان هستند. در این روزها دانشجویان مدتی درگیر امتحانات بودند و حال برای ترم جدید آماده ثبت‌نام شده‌اند. جو دانشگاه آرام است و مسئولان دانشگاه به کلی فراموش کرده‌اند مسیری که جان 8دانشجوی بی‌گناه را ستاند هنوز ناایمن است.
تا به امروز از انبوه مطالبات دانشجویان تنها اخراج پیمانکار حمل‌ونقل دانشگاه و نوسازی ناوگان اتوبوسرانی- که خیلی از دانشجویان معتقدند ناوگان تعویض شده نه نوسازی- صورت گرفته است. فضای دانشگاه مانند قبل است و اطراف پیچ‌های خطرناک جان‌پناهی به چشم نمی‌خورد. سرویس‌های دانشگاه نیز در این روز برفی(یکشنبه 15بهمن) ، کولاک و بوران را می‌شکافند و پیش می‌روند.
تکرار قصورها
دانشجوی سال سوم هوا فضا در گفت‌وگو با همشهری می‌گوید:«همانطور که انتظار می‌رفت همه وعده‌ها فراموش شد. هر لحظه و هر روز که نمی‌توانیم بیرق اعتراض برداریم تا حق‌مان را از مسئولان دانشگاه بگیریم. بالاخره یک جایی دانشجو خسته می‌شود. آنها هم این موضوع را خوب می‌دانند.
آنقدر مطالبات دانشجویی را بی‌اهمیت جلوه می‌دهند و شکیبایی به خرج می‌دهند که معترض خسته شود و از پا در بیاید. دانشجو که نمی‌تواند درس و زندگی‌اش را برای یک مدت طولانی کنار بگذارد و مدام به این مسائل بپردازد. در تمام دنیا هر وقت تجمعی دست به اعتراض می‌زند اگر مطالبه آنها بحق باشد با همان یک اعتراض به آن پاسخ داده می‌شود. اما اینجا اینطور نیست. چرا!؟ چون ما برایشان اهمیت نداریم. اگر دانشجو برای مسئولان اهمیت داشت همان روز اول این جاده را ایمن‌سازی می‌کردند.»
دانشجوی دیگری که به ناوگان و سرویس‌های جدید دانشگاه انتقاد شدیدی دارد نیز می‌گوید: «در رسانه‌ها از قول مسئولان دانشگاه اینطور منتشر شده که ناوگان دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات نوسازی شده است.
درحالی‌که هیچ‌گونه نوسازی در کار نیست. مسئولان این دانشگاه تنها برای بستن دهان دانشجویان قراردادشان را با پیمانکار قبلی لغو کردند. الان اتوبوس‌ها ظاهر خوب و تمیزی دارند اما هر کدام بالای 15سال و برخی بالای 25سال کار کرده‌اند. آیا این به‌معنای نوسازی است یا فریب اذهان عمومی؟ همین امروز وقتی یکی از این اتوبوس‌های ظاهرا زیبا و تمیز در سراشیبی افتاد راننده مجبور شد چندین بار پایش را روی ترمز بگذارد تا سرعت کم شود، با این اقدام راننده بوی سوختگی لنت‌ها در کابین اتوبوس پیچید. من یکی از مسافران آن بودم. همه دانشجویان زهره‌ترک شدند. اگر ترمزش که داغ کرده بود عمل نمی‌کرد ما هم به سرنوشت دانشجویان بی‌گناهی که ماه پیش جان عزیرشان را به‌خاطر کوتاهی مسئولان از دست دادند دچار می‌شدیم.»
حافظه‌های فراموشکار
در مذاکره‌ای که در هنگام اعتراضات دانشجویی با حضور دادستان کل کشور، مسئولان دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات و نمایندگان دانشجویان صورت گرفت، مسئولان دانشگاه برای جلوگیری از سوانح خطرناک و کاهش خطرپذیری که در مسیر پرپیچ و خم و غیراستاندارد دانشگاه فنی مهندسی و دانشگاه هوا فضا دانشجویان را تهدید می‌کند راهکاری ارائه دادند.
آنها وعده دادند از این پس دانشجویان فنی مهندسی و دانشجویان هوا فضا به ساختمان علوم پایه و علوم انسانی انتقال داده می‌شوند تا تردد در مسیرهای خطرناک به حداقل برسد. یکی از دانشجویان هوا فضا در این‌باره توضیح می‌دهد: «الان 30روز از بسته پیشنهادی این آقایان می‌گذرد.
همانطور که می‌بینید حتی یک دانشجو هم به ساختمان‌های پایین- دانشگاه علوم پایه و علوم انسانی- منتقل نشده است. همه این صحبت‌ها جلوی دوربین و در مقابل خبرنگاران کاربرد دارد. وقتی دوربین‌ها می‌روند این آقایان همان آدم قبلی می‌شوند. بی‌خیال و فراموشکار.»
دانشجوی مهندسی مکانیک در تکمیل صحبت‌های هم دانشگاهی‌اش می‌گوید: «من بشخصه با چند نفر از دانشجویان همین 2 روز پیش این موضوع را از دفتر آقای طهرانچی- رئیس دانشگاه آزاد - پیگیری کردم. باورتان نمی‌شود پاسخی که به ما دادند حسابی دندان‌شکن بود. مسئولان به ما گفتند شما دانشجوی این مرکز هستند و وقتی وارد این مرکز می‌شوید به‌معنای آن است که همه شرایط را پذیرفته‌اید و حق اعتراض ندارید! آنها آب پاکی را روی دستمان ریختند و گفتند این همه دانشجو را ما نمی‌توانیم در ساختمان‌های دیگر مستقر کنیم.»
این راهش نیست!
مرد میانسالی که دانشجوی مهندسی مکانیک است مسئله قابل تأملی را مطرح می‌کند:«دانشگاهی با این همه مراکز آموزشی و ساختمان‌های مختلف، مسیر پرمخاطره و پستی و بلندی‌های غیراستاندارد، مسئول ایمنی ندارد. وقتی مسئول ایمنی در این واحد آموزشی گسترده درنظر گرفته نشده به‌معنای آن است که اقدام دلسوزانه و حرفه‌ای برای ایمن‌سازی این فضاها صورت نمی‌گیرد.
واقعا جای تأمل دارد. الان متأسفانه به خاطر آن سانحه تلخ و وحشتناک مسئله مسیر غیراستاندارد این دانشگاه سر زبان‌ها افتاده است. اما در این دانشگاه پله‌های ناایمن و غیرمهندسی بسیار است. هیچ کدام از این آسمانخراش‌هایی که ساخته شده مقاومت‌شان در برابر زلزله مشخص نیست و حتی بسیاری از این ساختمان‌ها روی گسل ساخته شده‌اند.
شما اگر به مکان‌هایی که کوه تراشیده شده در محوطه دانشگاه دقت کنید خط شکستگی‌ها و گسل‌ها بعینه مشخص است. برایشان اهمیتی ندارد؛ روی گسل ساختمان تازه‌ای می‌سازند و عنوان دانشگاه فلان را بالای سردرش حک می‌کنند. واقعا پیشنهاد می‌کنیم چندکارشناس ایمنی در این مراکز حضور یابند تا میزان ایمنی و اطمینان سازه‌ها، مسیر و... را بررسی کنند. بی‌تردید مشکل بیش از آن خواهد بود که الان مطرح است.»
در پایان یکی از نمایندگان دانشجویان که پیگیر مطالبات دانشجویی این مرکز آموزشی است با ابزار تأسف در مورد بی‌اعتنایی مسئولان دانشگاه می‌گوید: «وعده تشکیل شورای صنفی، ایمن‌سازی مسیر و باقی وعده‌ها که در راستای شفاف‌سازی عملکرد این دانشگاه بود هیچ‌کدام عملی نشد. گویا همه وعده‌ها برای خاموش کردن صدای دانشجویان بود و این بدترین رویه‌ای است که مسئولان در پیش گرفته‌اند. دانشجویان ساکت شده‌اند چون سرخورده و افسرده‌اند.
آنها به این نتیجه رسیده‌اند که صدای‌شان به هیچ‌جا نمی‌رسد و هر کس باید فردگرا باشد و برای منفعت شخصی‌اش بجنگد. دیگر به فکر آبادانی، اصلاح و انتقاد سازنده نیستند، آنها تنها راه چاره را در فرار از بحران‌ها و مشکلات می‌بینند. راستش حق هم دارند. این مطالبات بحق و پیش پا‌افتاده، سنگ بزرگی در مقابل مسئولان دانشگاه نبود که اینطور با آن برخورد شد. برخی از مسئولان حتی حاضر نیستند مطالبات ساده، بحق و کم‌هزینه را برآورده سازند و با موضع قدرت می‌خواهند همه مسائل و مشکلات را کنار بزنند. این راهش نیست.»
