خبرگزاری فارس: محبت کردن پدر و مادر به یکدیگر شاید شیرین‌ترین و بهترین تصویری باشد که فرزندان یک خانواده می‌توانند شاهد آن باشند. اما این محبت کردن در بسیاری از موارد با بهانه‌هایی مثل حیا، خوبیت ندارد و یا درست نیست و خلاف تربیت است، حذف می‌شود. آیا واقعا خوبیت ندارد یک فرزند شاهد محبت والدینش به هم باشد؟ میزان ارتباط صمیمانه و حتی نوع پوشش والدین مقابل فرزندان باید چه میزان باشد؟ آیا قبح‌هایی که از گذشته به امروز رسیده و تعریف شده درست است؟ در این صورت یک فرزند کجا و چگونه باید محبت به همسرش را بیاموزد؟ همه این‌ها سوالاتی بود که برای پاسخ دادن به آنها سراغ «حجت الاسلام سجاد کریمان» مشاور خانواده رفتیم تا جواب آنها را بدانیم.
رابطه عاطفی و محبت واقعی را نشان بدهید
قبل از هرچیز باید اشاره کنیم که درباره این موضوع لبه تیزی وجود دارد که آیا گفتگوهای عاطفی و محبت بین همسران با کارهایی مثل نوازشگری‌های لمسی همراه باشد یا نه؟ دقت نظر داشته باشید لطفا. در آغوش کشیدن، بوسیدن و رفتارهای فیزیکال دو وجه دارد. یک وجه فیزیکی و یک وجه عاطفی و انتقال محبت. یعنی وقتی من با نوازش موهای همسرم و لمس دست همسرم می‌توانم احساس یک رابطه عاطفی خوب و محبت خودم را بدون زمینه جنسی به فرزندانم نشان بدهم چرا این موضوع را از خانواده‌ام دریغ کنم؟ بچه‌ها باید محبت واقعی و عاطفه را بین پدر و مادرشان ببینند و خوشحال شوند و از این راه آرامش و امنیت خاطر بگیرند. اما خود پدر و مادر باید به این موضوع دقت داشته باشند که کدام رفتار عاطفی‌ست و کدام رفتار جنسی. شکل همه این رفتارها متفاوت است و خود زن و شوهرها این موضوع را به خوبی می‌دانند و به خوبی آن را درک می‌کنند و متوجه این تفکیک هستند. ما از ترس اینکه مبادا بچه‌های‌مان با دیدن چنین تصاویری ذهن‌شان درگیر شود، درک لذت محبت بین پدر و مادر را از آنها محروم میکنیم که به نظر بنده جفا در حق خودمان و فرزندان‌مان است. در حالی که باید بین رابطه عاطفی و رابطه جنسی مرز قائل شد.
حدیث کساء قربان صدقه رفتن اهل بیت برای هم است
موضوع پوشش در ادامه به ابراز محبت و علاقه والدین نیز ختم می‌شود. آیا در فضای اعتقادی و دینی ما از فرآیند گفتگوهای اهل بیت و ائمه معصومین می‌توان فهمید چطور باید با همسرمان رفتار کنیم؟ بله می‌توان فهمید. مثلا ادبیات حدیث کساء را اگر ملاحظه کنید شاهد قربان صدقه رفتن‌هایی هستید که اهل‌بیت(ع) با آن ادبیات با هم حرف می‌زنند و به نوعی فدای هم می‌شوند. چقدر مودبانه و عاشقانه عشق ورزی‌های خودشان را توصیف می‌کنند. در حالی که بسیاری از این جملات محبت‌آمیز در جایی بیان می‌شود که دیگرانی هم حضور دارند و این ادبیات را می‌شنوند. در عباراتی که حضرت رسول برای حضرت زهرا(س) دارند اگر دقت کنید می‌بینید چقدر قربان‌صدقه رفتن‌های عمیقی وجود دارد. یک بار از این منظر به این جملات توجه کنید و با این زاویه دید آن را بخوانید.
حواس‌تان به لباس پوشیدن‌تان باشد
اگربچه‌های ما در خانواده‌ای بزرگ شوند که از همان بدو به دنیا آمدن و چشم باز کردن، با رعایت شرایط شرعی در فضای خانواده خو بگیرند، فرآیند بلوغ‌شان دیگر در جریان بزرگسالی با کنجکاوی و دید زدن بدن‌های دیگران اتفاق نخواهد افتاد. من موردهایی از مراجعینم دارم که چون قالب‌های پوشش را جلوی بچه‌های خود به‌خوبی و به‌درستی رعایت نکرده‌اند، فرزند سالمی را به لحاظ جنسی و روانی تربیت نکرده‌اند و این بچه‌ها در بزرگسالی دچار مشکل شده‌اند. پسربچه‌هایی را می‌بینیم که در سن 12 یا 13 سالگی به پدر و مادرشان می‌گویند که مادرجان لطفا لباس پوشیده‌تری بپوش. چرا این اتفاق می‌افتد؟ چون تا سن 12 سالگی آن تکانه‌های جنسی و هیجانی فعال نیست و بعد از این سن ایجاد می‌شود و کافیست این خیال‌پردازی‌ها با دیدن تصاویر نامناسبی در اینترنت یا خیابان فعال شود. البته ما در شرع‌مان این مساله را نداریم که پوشش جلوی بچه‌ها باید خیلی زیاد باشد. مثلا بعضی از خانواده‌ها به دختر نوجوان‌شان اجازه نمی‌دهند جلوی برادر خودش بدون روسری باشد. این کار هم درست نیست. شما می‌توانید استفتاء کنید که به هیچ عنوان چنین چیزی وجود ندارد. ممکن است به لحاظ عرفی پوشش نوع دیگری را انتخاب کنیم اما شرع حدش مشخص است.
والدین باید لذت رابطه عاطفی و عاشقانه را به فرزندان خود بیاموزند
ما ادبیات روان عشق‌ورزانه و ابراز محبت بین خود را در خانواده خودمان محدود میکنیم با نگرانی از اینکه نکند بچه‌های‌مان ذهن‌شان به خطا برود در صورتی که با خطای بسیار بزرگتری مواجه می‌شویم. ما الان با آسیب بزرگی روبرو هستیم به نام عدم تمایل جوانان به ازدواج. یعنی بچه‌های ما برای ازدواج و تشکیل خانواده تمایل‌شان را کم کم از دست می‌دهند و تصویر مثبتی از ازدواج ندارند. بچه‌های ما به خاطر مشکلات حاشیه‌ای که ازدواج می‌تواند برایشان به وجود آورد ذهنیت‌شان نسبت به آن منفی می‌شود و نمی‌دانند تمایلات عاطفی و جنسی‌شان را از چه طریقی باید تامین کنند. چه چیزی می‌تواند ما را از این وضع نجات بدهد؟ جواب این است: خانواده‌ها لذت بخش بودن رابطه عاطفی و عاشقانه خودشان را در معرض دید بچه‌ها بگذارند. یعنی با محبت حرف زدن و قربان‌صدقه هم رفتن و حتی نوازشگر بودن، بسیار می‌تواند کمک کننده باشد.
بچه‌ها را از لذت دیدن روابط محبت‌آمیزتان محروم نکنید
در بسیاری از جلسات تربیت فرزند به خانواده‌ها عرض می‌کنم که هرچقدر می‌توانید پیام‌های محبت‌آمیزتان را در جلوی نگاه فرزندتان داشته باشید. بچه‌ها دعواها و جرو بحث‌های پدر و مادر را در خانه می‌بینند اما محبت و آشتی ما را نمی‌بینند. برای همین تصویرشان از ما پر از پرخاش و دعواست و احساسات خوب متبادر کردن و محبت کردن را نمی‌بینند و همه این‌ها نکاتی است که ما از آنها کم بهره شده‌ایم به خاطر اینکه در یک فضای منطقی غرق شده‌ایم و تصورات غلطی از یک رابطه محبت‌آمیز پیدا کرده‌ایم. تصور غلطی که فکر میکنیم اگر جلوی فرزند خودمان وارد یک فضای عاطفی شویم موجب تحریک فرزند خودمان می‌شویم. خیر بلکه شما باعث تهییج او می‌شوید تا وقتی بزرگ شد برای ازدواج، علاقه مند باشد. شما باعث آموزش او می‌شوید که وقتی به سن ازدواج رسید، بداند که با همسر خودش چگونه رفتار کند. رابطه عاطفی خواندنی نیست. رابطه عاطفی را باید ببینم تا یاد بگیرم. هرچقدر هم آموزش تاثیرگذار باشد، آن چیزی که در دیدن یک رابطه عاطفی می‌تواند تاثیرگذار باشد در ذهن بچه‌های ما ماندگار می‌شود. پدر و مادر این موضوع را از بچه‌هایشان محروم نکنند چون آسیب‌هایش دامان خودشان را خواهد گرفت.
