به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان، «امیل نخله» افسر ارشد پیشین سرویس اطلاعاتی آمریکا و مدیر «مرکز تحلیل راهبردی اسلام سیاسی» که کتابی درباره توسعه سیاسی در بحرین نیز به نگارش در آورده است، بر این باور است که در حالی که «عیسی بن سلمان آل خلیفه» امیر پیشین بحرین وعده "شهر درخشانی روی تپه" را داده بود، این کشور با خشونت، عدم تحمل و سرکوب به مکانی تاریک مبدل شده است.
افزایش بدهی عمومی دولت که براساس آخرین اعلام بانک مرکزی این کشور حدود 30 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود، صرف بخش عمده‌ای از بودجه کشور برای خرید جنگ افزار (موسسه بین المللی صلح کارنگی، میزان خرید نظامی بحرین از آمریکا در 2 سال گذشته را بیش از 6 میلیارد دلار اعلام کرد)، تعمیق شکاف‌های مختلف مذهبی، بازداشت انقلابیون و... همگی از ابزار‌هایی هستند که در روند تبدیل شدن بحرین به مکانی تاریک به کار گرفته شدهاند.
علاوه بر همه این موارد بحرین از روش جدید سلب تابعیت از شهروندان این کشور همزمان با اعطای حقوق شهروندی به خارجی‌ها به عنوان بخشی از سیاست سیستماتیک تغییرات دموگرافیک نیز بهره می‌برد.
نخله ضمن نام بردن همه این موارد در مصاحبه با «بحرین میرور» اظهار داشت که استفاده از عنوان روشنفکر برای پادشاه بحرین گزافه است؛ چراکه تنها نتیجه ملموس برنامه اصلاحی وی پس از تصویب منشور ملی در سال‌های 2001 و 2002 تغییر عنوان خودش از امیر به پادشاه بود.
نخله در این مصاحبه اشاره می‌کند که سرکوب گسترده و سازمان یافته شیعیان در بحرین علاوه بر تشدید فرقه گرایی در این کشور، حذف صدا‌های مخالف دیگر در همه عرصه ها را نیز در پی داشته است. اکثر سیاست‌های پادشاهی بحرین در مورد جنبش‌های اعتراضی اعم از سنی و شیعه، بر اساس شیوه‌های غیرقانونی، نقض حقوق بشر و غیرقانونی بوده است. وی حضور نظامیان سعودی در این کشور را نه به دلیل تلاش برای بهبود ثبات در کشور یا کمک به ارتقا هماهنگی‌های داخلی که طرفین ادعا می‌کنند، بلکه صرفا برای سرکوب شیعیان و جنبش الوفاق و سرانش اعلام می‌کند.
نخله با اشاره به مخالفت پادشاه بحرین با هرگونه تعامل با جامعه شیعه این کشور، تنها راه نجات بحرین از این شرایط را خروج وی از قدرت می‌داند. این در حالی است که متاسفانه مردم بحرین برای نجات کشورشان با موانع متعددی مانند موقعیت قدرتمند پادشاه و حامیانش، سیاست‌های ضد شیعه عربستان سعودی و عدم تعهد واقعی در قبال بحران مواجه هستند.
به گفته نخله، تشدید سیاست‌های فرقه گرایانه پادشاه بحرین را با چالش بزرگی روبرو کرد که با مداخله مزدوران پادشاهی و نیز مزدورانی از سایر کشور‌ها مانند سودان و نیز حضور گسترده نظامیان عربستان برای سرکوب و شکنجه شهروندان بحرینی موفقیت آمیز نبود.
وی در نهایت از دو احتمال در مورد علت تحولات اخیر در بحرین یاد کرد: نخست، پادشاه بحرین خود تعهدی به اقدام واقعی در کشور ندارد و تنها به تغییر نام و عناوین مانند تغییر عنوان خود و نام کشور بسنده کرده است؛ دو، وی اجرایی شدن سیاست‌های پیشنهادی دیگران را نیز بنا به دلایل پیش گفته مانع می‌شود. البته احتمال اول به واقعیت نزدیکتر است. در بی تعهدی خلیفه نسبت به حقوق عامه مردم نوعی فرصت طلبی نهفته است.