به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری میزان، موسویان در این مقاله که روز جمعه منتشر شد، نوشت : جنگ آمریکا درافغانستان 15 سال طول کشیده و به طولانی ترین جنگ آمریکا تبدیل شده است و هم اکنون چشم اندازی برای خاتمه آن وجود ندارد.
پژوهشگر ارشد دانشگاه پرینستون افزود: آمریکا و متحدانش از سال 2001 و بعد از ساقط کردن طالبان، برای ساماندهی اوضاع افغانستان تلاش کرده اند اما وضعیت به گونه ای وخیم تر شده که در اوایل سال 2017، دولت افغانستان حدود 52 درصد خاک کشور را کنترل و مابقی دراختیار طالبان، القاعده و دیگر گروه هاست.
وی تصریح کرد: از عمق فاجعه همین بس که درعملیات تروریستی اخیر طالبان، 140 نظامی افغانی کشته و 60 تن زخمی شدند و رییس جمهوری افغانستان عزای ملی در این کشور اعلام کرد. این در حالی است که بیش از 6700 نیروی نظامی و امنیتی افغانستان نیز درسال 2016 کشته شدند.
معاون پیشین سیاست خارجی خاطر نشان کرد: تلاشهای اوباما رییس جمهوری سابق آمریکا برای حل بحران افغانستان از طریق نظامی بی نتیجه ماند و لذا در دوره ریاست جمهوری خود، نیروهای آمریکا را از 100 به 9 هزار نفر کاهش داد. اکنون دولت ترامپ به جای راه حل سیاسی، دنبال افزایش اقدامات نظامی است.
به طور مثال، چند روز بعد از اینکه آمریکا از مادر بمب ها درافغانستان استفاده کرد،«مک مستر» مشاور امنیت ملی آمریکا به افغانستان سفر کرد و قول افزایش حمایت های نظامی به دولت کابل داد.
به گفته موسویان، اکنون زمان آن فرارسیده است که همه بازیگران منطقه ای و بین المللی بدنبال یک طرح جامع صلح باشند.جیمزماتیس وزیر دفاع آمریکا اخیرا اظهار کرد:درهر نقطه ای مشکلی باشد، شما ردپای ایران را خواهید دید.
موسویان در این مورد اشاره داشت : ظاهرا ایشان فراموش کرده که درسال 2001 آمریکا صرفا با کمک ایران توانست طالبان را ساقط کند اما درپاسخ این همکاری، ایران را محور شرارت خواند و تلاش کرد ایران را درحاشیه قرار داده و با این سیاست موجب وخیم تر شدن اوضاع افغانستان شد. اکنون نیز ماتیس وزیر دفاع برای گفتگو درمورد استراتژی جدید آمریکا به افغانستان سفر کرده است.
استاد دانشگاه پرینستون افزود :صلح و ثبات پایدار در افغانستان درصورتی بدست خواهد آمد که قدرتهای منطقه ای و جهانی بر سر این 10 اصل توافق و همکاری کنند:
1-افغانستان نباید میدان تقابل گروهای دست نشانده دیگر کشورها باشد.دراین راستا دولت کابل هم باید یک رابطه متوازن با همه قدرت های تاثیرگذار برقرارکند.
2-افراطگرایی و خشونت، بامنشاء داخلی و خارجی، باید بعنوان مهمترین تهدید ثبات افغانستان تلقی شده و دولت مرکزی این کشور نیز برای مقابله با این پدیده مورد حمایت جدی قرار گیرد.
3-دولت وحدت ملی افغانستان (اشرف غنی و عبدالله) به حمایت نیازدارند اما باید اختلافات داخلی خود را هم مرتفع کنند. قدرتهای خارجی می توانند میانجی کنند و به برقراری یک 'گفتگوی ملی' درافغانستان کمک کنند.
4-تنش های ژئوپولیتک بین سه کشور هند، پاکستان و افغانستان باید توسط جامعه جهانی مدیریت شود. رقابت هند و پاکستان برسر کشمیر بر مشکلات افغانستان افزوده، ضمن اینکه اشرف غنی رییس جمهوری افغانستان هم پاکستان را متهم به جنگ اعلام نشده با افغانستان کرده است.
5-مواد مخدر و فساد (دوچالش عمده مانع برقراری یک دولت مرکزی قوی درکابل) باید ریشه کن شود. درسال 2016 میزان رشوه به دولتی ها بیش از کل درآمد دولت افغانستان بود، کشت خشخاش 10 درصد و تریاک 43درصد افزایش داشت.
6-برای برخی از همسایگان، افغانستان آب انبار منابع آبی است. لذا تاسیسات و منابع آبی افغانستان باید به گونه ای توسعه یابد که از سهم همسایگان کاسته نشود. توزیع عادلانه آب با همسایگان، جزء لاینفک ثبات و امنیت این کشور خواهد بود.
7-همسایگان باید توسعه اقتصادی افغانستان را دستاوردی مثبت تلقی کنند. تامین جایگاه افغانستان درترانزیت آسیایی-اروپایی ضروری است.
دراین راستا، تحقق قرارداد ایران-هند-افغانستان درمورد توسعه بندر چاه بهار، موجب خواهد شد که افغانستان به خلیج فارس و دریای عمان دسترسی پیدا کند.
8-تامین کمک های انساندوستانه مناسب برای افغانستان مهم است. برای چند دهه، این کشور بزرگترین منبع صدور مهاجر و پناهنده به دنیا بوده است به نحوی که ایران و پاکستان 95 درصد این بار را به دوش کشیده اند. ایران به تنهایی سه میلیون مهاجر افغانی را برای چند دهه میزبان کرده است. یک استراتژی و برنامه برای بازگشت داوطلبانه و استقرار مجدد میلیونها مهاجر و آواره افغانی ضروری است.
9-هر طرحی برای ثبات افغانستان باید دربرگیرنده صلح جامع، آرامش و حفظ شئونات ملت افغانستان باشد. دراین رابطه و در نهایت خروج نیروهای خارجی از افغانستان ضروری است.
10- بجای تشکیل یک ائتلاف های چندگانه توسط برخی از کشورها، افغانستان نیازمند یک ائتلاف هماهنگ و پایدار بین المللی است. بدین منظور تشکیل ائتلاف گروه کشورهای 4+5 باحضور پنج عضو دائم شورای امنیت و چهار کشور منطقه ای ایران، پاکستان، هند و افغانستان، برای اقدامات همه جانبه هماهنگ پیشنهاد می شود.
تلاشهای دیپلماتیک باید به ریشه ها و علل و نه معلول ها بپردازد. صلح درافغانستان نیازمند مشارکت موثر و هماهنگ قدرتهای منطقه و جهانی است و نه انداختن بمب.
