پیشرفته‌ترین کامیون‌ها و خودرو‌های سنگین جاده‌های ایران

بازار سنگین وزن‌های ایران مدت‌ها بود که سوت و کور بود و کمپانی‌های اروپایی به سختی در ایران فعالیت کرده و عملا قافیه را به کمپانی‌های نوپا و گمنام شرقی باخته بودند. یکی از کمپانی‌های مذکور؛ ولوو تراکس بود که مدت‌ها پیش و قبل از انعقاد برجام در سایپا دیزل جای خود را پیدا کرده بود و به شکل محدود اقدام به تولید و مونتاژ چند کشنده متوسط و کوچک می‌کرد.

برترین ها - امین نقی زاده: صنعت حمل‌ونقل جهان وابسته به یک عنصر حیاتی و ویژه است. این عنصر حیاتی همواره به منظور پاسخگویی بهتر و بیشتر به نیاز شرکت‌های بزرگ حمل‌ونقل کالا و خدمات، در حال پیشرفت بوده و به همین دلیل کمپانی‌های بزرگ جهانی با یکدیگر به رقابت پرداخته و جدیدترین عناصر حیاتی صنعت حمل‌ونقل جهان را معرفی می‌کنند.

عنصر مذکور که در ایران همواره شاهد حضور قدرتمند آن در جاده‌ها و بزرگراه‌های کشور هستیم؛ کشنده‌های معروفی هستند که باره نقص زیر ساخت‌های حمل‌ونقل کشور را به دوش کشیده و دیگر نای نفس کشیدن ندارند. در حقیقت وضعیت به گونه‌ای پیش رفته است که امروزه صنعت حمل‌ونقل جاده‌ای کشوری مانند ایران؛ با وجود داشتن یک موقعیت منطقه‌ای مناسب و ویژه، یکی از فرسوده‌ترین صنایع حمل‌ونقل جهان بوده و شاهد این موضوع را می‌توان تردد کامیونت‌های بنزخاور یا 1924‌های خپل و بد بدن دانست!

با این همه چند سالی بود که کور سوی امیدی برای نوسازی ناوگان حمل‌ونقل جاده‌ای کشور با تمام فراز نشیب‌هایش به وجود آمده بود و امیدِ آن می‌رفت که باره دیگر حمل‌ونقل جاده‌ای ایران، حرف اول و آخر ترانزیت کالا و خدمات را در منطقه بزند.

نقطه شروع این داستان همان توافق معروف و نام آشنا دولت ایران با گروه 5+1 بود. برجام می‌توانست حداقل‌های مورد نیاز برای صنعت حمل‌ونقل ما را فراهم کند و یک نقطه شروع برای صنایع خودروسازی کشور ما باشد. اتفاقا پس انعقاد توافق و نهایی شدن آن؛ کار آغاز شد و قرار بر ورود بسیاری از خودروسازان مشهور جهان به عرصه تولید و مونتاژ خودرو در خاک ایران شد. اما در این میان یک اتفاق ویژه و متمایز کننده رخداد که آن هم می‌توان ورود گستره و برنامه‌ریزی دقیق دو غول کامیون‌سازی اروپا برای ورود به بازار سنگین وزن‌های ایران دانست.

البته بازار سنگین وزن‌های ایران مدت‌ها بود که سوت و کور بود و کمپانی‌های اروپایی به سختی در ایران فعالیت کرده و عملا قافیه را به کمپانی‌های نوپا و گمنام شرقی باخته بودند. یکی از کمپانی‌های مذکور؛ ولوو تراکس بود که مدت‌ها پیش و قبل از انعقاد برجام در سایپا دیزل جای خود را پیدا کرده بود و به شکل محدود اقدام به تولید و مونتاژ چند کشنده متوسط و کوچک می‌کرد. ولوو در سایپا دیزل توانست کیفیت و ویژگی‌ای همیشگی خود را نسبت به سایر کامیون‌سازان حاضر در ایران (شرکت‌های چینی) حفظ کند و همواره از این برگ برنده برای پیش برد منافع خود استفاده می‌کرد. اما یک مشکل وجود داشت و آن هم محدودیت تولید و عرضه محصولات برای کمپانی ولوو بود. این محدودیت‌ها فقط با توافقی همچون برجام، برچیده می‌شد و راه را برای جولان غول‌های ولوو در ایران باز می‌کرد.