به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان، مقامات افغانستان طی 18 سال گذشته پیوسته، پاکستان، بویژه ارتش و دستگاه اطلاعاتی آن را متهم به حمایت، تجهیز و پناه دادن به گروه طالبان کرده و خواستار فشار آمریکا بر این کشور شده اند تا دست از حمایت بردارد و از این رو برخی درافغانستان کلید صلح را در دست پاکستان می دانند.
دولت افغانستان، سیاستمداران و کارشناسان سیاسی و نظامی این کشور، جنگ جاری، کشتار و ناامنی افغانستان را که توسط طالبان دامن زده می شود را از مسیر عملکرد دستگاه نظامی پاکستان می دانند و بر این باورند تا زمان که پاکستان دست از حمایت طالبان برندارد و آمریکا هم با فشار بر پاکستان این کشور را مجبور به همکاری نکند، صلح در افغانستان برقرار نخواهد شد.
رئیس جمهوری افغانستان هفته گذشته در سخنرانی تلویزیونی خود خطاب به مردم افغانستان گفت که نزدیک شدن موضع طالبان به گفت و گوی صلح میان این گروه با آمریکا و دولت افغانستان نتیجه طرح فشار فروردین ماه سال گذشته دولت او بوده است و عملکرد کابل باعث شد که کشورهای حامی تروریست ها مجبور شوند تا طالبان را به میز گفت و گو حاضر کنند.
وی خطاب به طالبان هم گفت که اکنون آنها دو راه بیشتر ندارند، یا به صلح و گفت و گوی رو در رو با دولت افغانستان راضی شوند و با ملت افغانستان همراه شوند یا همچنان آرزوی دشمنان افغانستان را برای تداوم جنگ و جلوگیری از توسعه و پیشرفت برآورده کنند.
خبرگزاری آریانا نیوز افغانستان دوشنبه هفته قبل به نقل از رسانه های پاکستان نوشت که «آصف غفور» سخنگوی ارتش پاکستان برای اولین بار از مدیریت خود بر طالبان خبر داد و گفت که آنها طالبان را به میز مذاکره حاضر کرده اند و مدعی شد که ارتش پاکستان کار خود را بخوبی انجام داده است.
این نخستین بار است که یک مقام ارتش پاکستان هم زمان با داشتن یک وظیفه رسمی در ارتش به صراحت از نفوذ نظامیان پاکستان بر گروه طالبان افغان سخن می گوید.
غفور افزوده است که رابطه افغانستان و پاکستان باید مستحکم تر شود و پس از خروج نظامیان خارجی از این کشور معلوم نیست که نیروهای افغان توان مقابله با طالبان را خواهند داشت یا خیر.
در حال حاضر هم شماری از کارشناسان افغان بر این باوراند که کلید حل مشکلات افغانستان در دست پاکستان و بخشی از آن هم در دست آمریکا است و اگر این کشورها صادقانه عمل کنند صلح تأمین خواهد شد.
«امرالله صالح» رئیس سابق اداره امنیت ملی افغانستان و معاون اول «محمد اشرف غنی» برای انتخابات سال 1398 در صفحه اجتماعی خود در همین ارتباط نوشت ؛ «خلیل زاد» در سفر خود به کابل گفته است که کلید صلح در کابل است.
وی افزوده است که این ارزیابی بسیار سطحی است و اراده و آرزوی صلح در شریان های وجود هر فرد افغانستان است، اما کلید صلح نه در کابل بلکه در «راولپندی» است که این نام اشاره به مقر ارتش پاکستان دارد.
صالح نوشته است که کابل برای صلح نیت و اراده قوی داشته و دارد اما بارها این اراده مردم افغانستان برباد رفته است زیرا در لحظه های حساس به جای وفاق و دور اندیشی از هم پاشیده اند و قربانی دام های بزرگ دیگران شده اند.
این سخنان صالح را به شکلی «زلمی خلیل زاد» نماینده ویژه امور خارجه آمریکا برای صلح افغانستان نیز به نحوی در مصاحبه با تلویزیون «یک» افغانستان مطرح کرد و گفت که در جانب مقابل طالبان در افغانستان اجماع وجود ندارد و هر گروهی بر طرحی خود برای حل مشکل این کشور سخن می گوید.
صالح تأکید کرده است که افغان ها باید اکنون پشت پرده را درست تحلیل کنند و اگر بپذیرند که کلید صلح در کابل است معنایش این خواهد بود که افغانستان نه قربانی بلکه متهم و مظنون است.
به گفته صالح معنای این که کلید صلح در کابل است ، یعنی این که آغازگر توطئه ها و دسیسه ها خود افغان ها بودند نه دشمنان مردم افغانستان و معنای پذیرفتن کلید صلح در کابل معنایش این است که اسلام آباد و دستگاه اطلاعاتی ضد افغانستان را در آن کشور تبرئه می کند و گناهان نا کرده را بر شانه های ملت مظلوم افغانستان می اندازیم.
به باور صالح اگر بپذیریم که کلید صلح در کابل است معنایش این است که مانع صلح نیز افغان ها هستند و از این کلید کار نمی گیریم و تا حال گذاشته ایم که صلح پشت درهای توطئه و دسیسه های ما قفل و بسته بماند.
صالح از دولت مردان و سیاست مداران افغان خواسته است که کلمات و اصطلاحاتی را که در ارتباط به افغانستان استفاده می کنند را جدی بگیرند و در این لحظات حساس باید عمیق و دور اندیش باشند.
در این نوشته آمده است که طالبان در گفت و گو با آمریکایی ها حاضرند کشتار خارجی ها و آمریکایی را از همین لحظه متوقف کنند و هر نوع ضمانت که خارجی ها می خواهند در اختیار آنها قرار خواهند داد و تیم مذاکره کننده طالبان در جریان گفت و گو بر آن تأکید کرده اند ؛ اما همین طالبان برای یک لحظه حاضر نیستند تا زمانی که مردم افغانستان به آنها تسلیم نشوند، کشتار آنها را متوقف کنند.
صالح رئیس اسبق اداره امنیت ملی افغانستان باور دارد که این طرح طالبان در حقیقت پیشنهاد صلح نیست بلکه پیشنهاد تسلیم شدن و تهدید است.
صالح خطاب به افغان ها گفته است که آن چه را با خون خود دفاع کرده اید نباید با رنگ قلم از دست بدهید.
به باور وی آنهایی که کابل را متهم به سنگ اندازی در مسیر صلح می کنند ، آگاهانه یا نا آگاهانه روایت دشمن را قوت می بخشند و خود را متهم و گناهکار قلمداد می کنند.
«احمد سعیدی» حقوقدان و از کارشناس مسائل سیاسی افغانستان هم می گوید که زلمی خلیل زاد گفته است، طالبان با ما تعهد داده اند که به القاعده و داعش اجازه نخواهند داد که از خاک افغانستان علیه منافع آمریکا استفاده کنند.
وی ادامه می دهد؛ سوال اساسی این است که کدام گروه و کدام جریان می تواند اجازه حمله دهد و یا جلو آن را بگیرد؟ واضح است، کسانی که در رأس قدرت باشند صلاحیت این را دارند که اجازه بدهند یا نه، در کل یعنی آمریکایی ها قبول کرده اند که طالبان بعد از خروج نیروهای آمریکایی در افغانستان حاکم می شوند.
وی افزوده است که پشت پرده این مصالحه و مذاکرات ، جنایات هولناکی نهفته است و آمریکایی ها می خواهند یکبار دیگر سرنوشت افغانستان را قربانی منافع هژمونیستی خود کنند.
خلیل زاد هم در گفت و گو با تلویزیون یک افغانستان تایید کرد که منافع آمریکا مهم است اما این طور وعده می دهد که آنها تلاش خواهند کرد که میراثی خوب در افغانستان از خود بجا بگذارند و آمریکا پس از صلح نیز رابطه خود در صورت دولت آینده بپذیرد، با افغانستان حفظ کند.
خلیل زاد تأکید کرد که صلح قربانی می خواهد اما افغان ها هنوز اعلام نکرده اند که برای رسیدن به صلح حاضر به دادن چگونه قربانی هستند و باید این کار را انجام دهند.
مردم افغانستان و سیاست مداران این کشور باور دارند که ارتش و دستگاه اطلاعات نظامی پاکستان با پول کشورهای عربی و حمایت تجهیزاتی و تسلیحاتی آمریکا و غرب برای رسیدن به منافع خود، افغانستان را در جنگ نگهداشته اند.
آنها باور دارند تا زمانی که آمریکا و پاکستان اراده خود را برای پایان جنگ و منافع خود تغییر ندهند، جنگ در افغانستان پایان نخواهد یافت و کلید صلح در دست افغان ها نیست بلکه در دست پاکستان و آمریکا است.
واضح است با توجه پیچیدگی مسئله افغانستان و ابعاد داخلی و بین المللی موضوع ، انحصار کلید صلح در دست یک یا دو کشور منطقی به نظر نمی رسد، زیرا امروز روشن شده است که کشورهای متعددی فرصت نقش آفرینی در موضوع صلح افغانستان دارند که البته همه این فرصت ها به خاطر غیبت بازیگر اصلی یعنی ملت افغانستان به معنای یک ملت واحد ایجاد شده است .
