جعفر نجیبی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، درباره فروش آثار هنری گفت: اگر فروش آثار هنری بدون واسطه باشد و هنرمند تشویق به فعالیت می‌شود، می‌تواند با خلاقیت و ارائه آثاری ارزشمند جریان خوبی ایجاد کند.
وی اظهار کرد: آثار هنرمند مثل فرزندانش است که باید پرورش پیدا کنند یعنی باید به گالری‌ها و موزه‌ها راه پیدا کند تا از سوی مخاطب مورد بازدید قرار گیرد و خریداری شود.
این هنرمند مجسمه‌ساز بیان کرد: اگر قرار باشد آثار هنرمند در خانه بماند، با گذشت زمان عمرش به پایان برسد و بعد کار‌هایی که خلق کرده به دست عده‌ای دلال بیفتد و سپس کارش با قیمت خوب فروخته شود، فایده‌ای ندارد.
وی تاکید کرد: اینکه آثار در حراجی ارائه می‌شود، خوب است، ولی ارائه آن‌ها توسط دلال و واسطه، اتفاق خوبی در این عرصه نیست. در حقیقت بهترین نوع فروش این است که در زمان خلق اثر، کار‌ها به فروش برسد.
نجیبی با اشاره به سیر نادرست افزایش قیمت آثار هنری خاطرنشان کرد: من تابلویی دیده‌ام که چند هزار تومان خریداری شده و بعد در حراجی 35 میلیون تومان فروخته شده، زیرا برخی منتظر هستند هنرمند بمیرد و بعد اثرش را در حراجی با قیمت بالا بفروشند. بسیاری از کار‌های هنرمند در زمان حیاتش بی‌ارزش شمرده می‌شود، در حالی که پس از مرگ وی با بهای بسیار بالایی به فروش می‌رسد برای مثال سهراب سپهری اثرش را با بهای 13 تومان فروخت، ولی وقتی فوت کرد، نقاشی‌هایش ارزش پیدا کرد و با قیمت‌های میلیاردی به فروش رسید.
وی تصریح کرد: هنرمند در ایران مظلوم است. فکر و ایده وی همچون هنرمند خارجی در اختیار یک موسسه یا گروه هنری قرار نمی‌گیرد و میلیارد‌ها تومان برای معرفی نگاهش به جهانیان اختصاص داده نمی‌شود بنابراین طبیعی است که برای کشور هم ارز آور نمی‌شود.
این هنرمند درباره تعامل اهالی هنر با گالری‌داران، تشریح کرد: گالری‌دار سعی دارد حس و احساس هنرمند را با اثر هنری‌اش خریداری کند و در این میان خالق اثر بخاطر اینکه اثرش به فروش رسد و زندگی‌اش تامین شود، مجبور است کار‌های هنری‌اش را به آن گالری‌دار عرضه کند.
وی با اشاره به اینکه مافیای آثار هنری با نفوذ و برنامه‌ریزی غلطشان به هنر آسیب زده‌اند گفت: برخی از هنرمندان معتقدند کار نباید دولتی باشد و برخی دیگر می‌گویند که باید با گالری‌های خصوصی کار کرد، از آن سو برخی از گالری‌ها مافیایی کار می‌کنند و اثر هنری را می‌خرند و آن سوی مرز‌ها می‌برند و با سود کم یا زیاد می‌فروشند و این را ژست هنری می‌دانند که ما هنرمند را معرفی می‌کنیم. در حالی که من فکر می‌کنم هنر باید به میان مردم برود و معاش هنرمند از طریق خرید مردمی تامین شود. بهتر است مردم بجای خرید چینی کارخانه‌ای یا گل پلاستیکی اثر هنری کادو بدهند بنابراین مردم باید فرهنگ ارزش‌گذاری به هنر و هنرمند داشته باشند.
نجیبی تاکید کرد: وقتی هنر خاص می‌شود و برای عده‌ای از آدم‌ها و گالری‌ها تولید شود، افراد محدودی هم آن را خریداری می‌کنند و کار‌ها با دلالی به فروش می‌رسد.
وی با اظهار تاسف از وضعیت موجود تشریح کرد: هنر شرق بسیار غنی است و هنرمندان غرب از این هنر الهام گرفته‌اند، اما آنچه امروز برای ما باقی مانده هنر غرب‌زده است، زیرا بجای اینکه هنرمان را به دنیا معرفی کنیم، تحت تاثیر هنر اروپا قرار گرفته‌ایم. ما فراموش کردیم که هنر پرفورمنس از قدیم در ایران بوده و در مراسم شاهنامه‌خوانی، مراسم آیینی و دینی حرکت، صدا، نور، تعزیه‌خوانی، علم و... وجود داشته و به نوعی ترکیبی از چند هنر محسوب می‌شده است. ما هنر اصیل ایرانی را از یاد برده‌ایم و به هنر جدیدی که در اروپا با عنوان هنر دیجیتال آرت عرضه می‌شود توجه داریم و سعی داریم آن را در قالب هنر نو به گالری‌ها ارائه کنیم که اتفاقا این عرضه هم در صورتی که درآمد مالی برای گالری‌دار داشته باشد، برای مدتی ادامه پیدا می‌کند و با عرضه آثار در اروپا به موفقیت می‌رسد.
