به گزارش ایسنا و به نقل از پایگاه اینترنتی یونسکو، اقتصاد جهانی در سال‌های اخیر دچار تغییراتی بنیادین شده و گرایش زیادی به سمت صنایع و شرکت‌های دانش‌بنیان پیدا کرده است و به همین دلیل دولت‌ها بیش از آنکه به دنبال ایجاد فرآیندهای مختلف باشند باید بتوانند فرآیند تصمیم‌گیری را بهبود بخشند، تا تاثیر خود را در روند علم و فناوری کشور خود افزایش دهند.
رابطه بین علم، جامعه و دولت یک رابطه ناگسستنی است و هر کشوری که بخواهد در عرصه رشد و پیشرفت به جایگاه قابل قبولی برسد باید ارزش ویژه‌ای برای مطالعات و تحقیقات علمی قائل باشد.
این توجه به مطالعات و فعالیت‌های علمی می‌تواند به ثبات اقتصادی کشورها نیز کمک کند و در عین حال راهکارهای بسیار مناسبی برای حل چالش‌های موجود در هر کشور فراهم کند.
رابطه بین دولت‌ها و مراکز تولید علم و سازمان‌های دانش‌بنیان رابطه‌ای دوطرفه است و سرمایه‌گذاری دولت در این مراکز می‌تواند در آینده نزدیک آورده اقتصادی مناسبی برای دولت‌ها داشته باشد.
به همین دلیل دولت‌ها می‌بایست با اتخاذ سیاست‌های مناسب، برنامه‌ریزی دقیق و شراکت با سازمان‌های علمی از این فرصت‌های اقتصادی نهایت استفاده را ببرند.
دولت‌ها در دنیای امروز باید ارزیابی مجددی بر اختصاص منابع در زمینه علم و فناوری داشته باشند و بعلاوه تلاش کنند بازخورد بهتر و بیشتری از سرمایه‌گذاری‌های خود بدست آورند.
برای پیش‌برد فعایت‌های علمی و دانش‌بنیان دولت‌ها باید امکانات مالی را تا حد ممکن فراهم کرده و همچنین در صورت نیاز با این مراکز شراکت کنند تا سرعت پیشرفت طرح‌ها کند نشود.
یکی از مواردی که توجه ویژه دولت‌ها را می‌طلبد، ایجاد شبکه‌های دانش و اطلاعات است تا در آنها صاحبان کسب‌وکارهای علمی بتوانند به خوبی با هم در ارتباط باشند و نیازهای خود را برطرف کنند.
یونسکو در مقاله خود به چند فاکتور مهم را برای برنامه‌های آتی دولت‌ها اشاره کرده است:
1- دولت‌ها باید همواره به طرح‌های علمی که می‌توانند در کوتاه‌مدت عملیاتی شوند، به دید یک فرصت مناسب اقتصادی نگاه کنند و به عنوان شریک در آغاز مسیر حاضر باشند تا پس از کسب نتایج مناسب آن شرکت یا سازمان امکان خصوصی‌سازی داشته باشد.
2- پارلمان‌ها و مجالس قانون‌گذاری باید موانع و برخی از قوانین سخت را از سر راه سازمان‌های فعال در عرصه‌های علمی و فناوری کنار بزنند تا روند رشد این مراکز با سرعت خوبی ادامه پیدا کند.
3- دولت‌ها از برنامه‌هایی حمایت کنند که بیشتر در راستای زندگی بهتر و رفع چالش‌های ملی و جهانی هستند و در صورت امکان به جذب سرمایه‌های بین‌المللی نیز روی بیاورند.
در سال 1999 و در آغاز سده بیست و یکم میلادی سازمان یونسکو در یک کنفرانس در مجارستان بر این موضوع تاکید کرد که ایجاد شبکه‌ای از همکاری‌های علمی در جهان می‌تواند تعاملات علمی بین کشورها و دانشمندان را تسهیل کند و راهی برای تجاری‌سازی طرح‌های مفید در زمینه علم و فناوری را فراهم کند.
