۱۰ معیار زیبایی بسیار عجیب برای بانوان در طول تاریخ که باور نمی کنید وجود داشته اند

زنان در خلال قرن های پانزدهم و هفدهم میلادی، به منظور پیشگری از کشیده شدن دامن ها و لباس هایشان روی زمین کفش های پاشنه بلند می پوشیدند. این کفش ها در آن زمان مصداق موقعیت اجتماعی افراد جامعه نیز به شمار می رفت، به طوری که مردم بر اساس شکل و جنس کفش ها، یکدیگر را قضاوت می کردند. جالب است بدانید بلندی پاشنه ها گاهی به 50 سانتی متر نیز می رسید. بنابراین زنانی که چنین کفش هایی را به پا می کردند، به خدمه برای کمک نیاز داشتند.

این محفظه های تلقی بسیار عجیب و نوک تیز چیزی نیستند جز محافظ صورت برای در امان ماندن آرایش زنان در روزهای بارانی و برفی. زنان در دهه 1940 میلادی با قرار دادن این نقاب ها روی صورت خود، سعی در حفظ میک آپ خود داشتند. تنها عیب این نقاب ها این بود که بسیار سریع بخار می گرفت.

در قرن 20 میلادی زیبایی زنان بدون چال گونه مفهومی نداشت. به همین خاطر، در آن دوره زمانی، دستگاهی که در تصویر می بینید اختراع و ثبت شد. این وسیله در پشت گوش ها و زیر چانه قرار گرفته و دو بازوی آهنی و محکم که دو برجستگی گنبدی شکلِ ریز در دو انتهای خود دارند، در دو طرف لب ها قرار گرفت و به صورت فشار وارد می کرد. به موجب این فشار، چال گونه ظاهر شده و زنان می توانستند به این ترتیب خود را زیباتر نشان دهند.

در این دوره از وسایل آرایشی زیادی استفاده می شد و زنان صورت های خود را نقاشی می کردند. یکی از مدهای عجیب آن زمان، پیشانی های بلند بود به طوری که گاهی زنان موهای جلوی سر خود را می تراشیدند تا پیشانی شان بلندتر و کشیده تر دیده شود. همچنین مژه های خود را با موچین برمی داشتند.

یک محصول آرایشی که ترکیبی از سرب و سرکه بود در آن زمان در میان زنان محبوبیت زیادی داشت. این ترکیب موجب سفید شدن پوست می شد، اما به مرور زمان پوست به زردی گرویده و راه گریزی هم وجود نداشت. اما زنان همچنان به استفاده از آن ادامه می دادند. الیزابت اول، ملکه انگلستان و ایرلند، یکی از طرفداران پر و پا قرص این محصول به شمار می رفت. صورت وی به قدری سفید و شفاف بوده که گویی ماسک جوانی به صورت داشته است.

زنان در این دوره برای نمایش اشراف زاده بودن خود با مداد آبی روی شانه ها، گردن و سینه خود رگ های خونی ترسیم می کردند.

ملکه ویکتوریا در دوران حکومت خود آرایش زنان را ممنوع اعلام کرد اما این مانع از این نشد که زنان به زیباسازی صورت خود نپردازند. به دنبال این ممنوعیت، خانم ها به جای استفاده از رژلب، لب های خود را گاز و گونه هایشان را نیشگون می گرفتند تا قرمز و براق شود.

همان طور که می دانید آرسنیک که به عنوان مرگ موش هم از آن یاد می شود، یک ماده سمی برای کشتن آفات است. اما زنان در قرن نوزدهم میلادی برای گل انداختن گونه ها و شفافیت پوست صورت خود، این ماده را مصرف می کردند. از عوارض جانبی مصرف آرسنیک می توان به تیروئید و گواتر و گاهی مرگ اشاره کرد.

در دوره ویکتوریا، رنگی موسوم به سبز Scheele مد شده بود که تقریبا همه زنان لباس های خود را به ان رنگ انتخاب می کردند. این رنگ از ترکیب آرسنیک و مس به دست می آمد و به تدریج موجب مرگ فردی می شد که آن را می پوشید. رنگ لباس به غشا مخاطی نفوذ کرده و باعث ایجاد خراش می شد. با اینکه همه از خطرات این رنگ آگاه بودند اما حتی برای نقاشی دیوارهای داخلی خانه هم از آن استفاده می شد.

هنگامی که به زنان اجازه آرایش کردن داده شد، آن ها برای زیبایی بیشتر به کشیدن خال مصنوعی روی صورت خود اقدام کردند. خال در آن دوره، جزئی از آرایش به شمار می رفت و زنان برای دلربایی بیشتر روی گونه، زیر لب زیر چشم و … خال می گذاشتند.