به لحاظ اقتصادی تحریم‌های جدید چه معنایی دارد؟

 در اینجا توضیح می‌دهم که در سال‌های اخیر نقش نفت در بودجه بشدت کم شده و منع فروش نفت برای ایران کشنده نیست بلکه قطع کانال‌های ارزی مهمه ولی اون امر جدیدی نیست و در یکسال گذشته محقق شده پس حتی قطع این معافیت‌ها در صورت اصلاحات اقتصادی قابل مدیریت است.

در سال 96 (بدون تحریم)درآمد نفتی ایران حدود 60 میلیارد $ بوده و در 97 (با تحریم) حدود 17 م.$ بوده. از این درآمد 70٪ در اختیار دولته که میشود 40 م.د در 96 و 12 م.د در 97. با ارز دولتی متوسط 3000 تومانی در 96 و 4200 در 97 کل درآمد واقعی نفتی 120 ه.م.ت در 96 و 50 ه.م.ت در 97 است.

این یعنی در سال 96 سهم واقعی نفت از بودجه عمومی دولت حدود 30٪ و سهم نفت از کل بودجه (عمومی+شرکتها) حدود 12٪ بوده است.

در سال 97 با تشدید تحریم ها سهم نفت از بودجه عمومی به 11٪ و سهمش از کل بودجه به 4٪ رسیده!

اینها یعنی نقش درآمدهای نفتی در بودجه دولت قابل توجه نیست.

صرفا توجه کنید که یارانه پنهان بنزین سالانه بیش از 100 هزار میلیارد تومان و یارانه پنهان گازوئیل، گاز و برق و بنزین روی هم رفته بیش از 800 هزار میلیارد تومان است. یعنی بیش از 16 برابر درآمد نفتی 97!

بنابراین با اصلاحات براحتی میشود بودجه را نجات داد. و البته باید بودجه را نجات داد چرا که بودجه عمود خیمه اقتصاد کشور است.

از طرف دیگر در یک اتفاق نادر صادرات غیرنفتی در 97 بصورت واقعی حدود 2میلیارد دلار بیش از واردات بود که مطابق پیش‌بینی‌ها این مقدار با حذف ارز 4200 تومانی به 5 تا 9 میلیارد دلار افزایش می‌یابد. اینها نشان میدهد حتی به لحاظ تجارت خارجی وابستگی جدی به دلارهای نفتی برای تامین واردات کشور نداریم.

اما بدترین ضربه تحریم‌ها در جای دیگری زده شد و آن هم کنترل شدید و بستن کانالهای ارزی کشور بود که با دقت بالایی خصوصا در یکسال گذشته در جریان بوده.

دولت باید فکر جدی برای این بخش بکند.

یعنی مازاد تراز تجاری داریم و مشکلی به لحاظ متعارف نداریم ولی مشکل دسترسی به ارزهایمان داریم!

راه‌های زیادی وجود دارد. دولت باید مبتکرانه، شجاعانه و با درایت ایران را از این مخمصه برهاند در غیر اینصورت ...

ابتدا باید نشان دهیم که اقتصاد ایران حتی بدون وجود نفت قابل مدیریت است و سپس ابتکارهای غیراقتصادی و هوشمندی در عین جسارت راهگشاست.