به گزارش "ورزش سه"، در شرایطی خبرنگاران ایرانی حاضر در ورزشگاه راشد برای یکی دو گفتگوی بیرون ورزشگاه زمانی به کنفرانس خبری رسیدند که در غیاب خبرنگاران عربستانی، هر دو سرمربی نشست مطبوعاتی‌اشان را به پایان رسانده بودند؛ برانکو با حرف های کلی درباره بازی و سرمربی الاهلی نیز با جملاتی در توصیف پیروزی که تیمش چندان شایسته آن هم نبود.
در این لحظه و در شرایطی که برانکو نزدیک اتوبوس تیم مشغول گپ و گفت با مدیا آفیسر ورزشگاه الشباب بود، خبرنگاران او را نزد خود خواندند و پس از آنکه اصغر نیک‌سیرت مترجم او نیز در میکسدزون حاضر شد، گفتگوی سه چهار دقیقه ای خبرنگاران با مرد کروات پرسپولیس شکل گرفت.
برانکو که یک مربی کارکشته و با تجربه شمرده می شود، با وجود ناراحتی زیاد از شکست دیروز، در حرف های بعد از بازی سعی کرد چیزی را متوجه کسی نکند؛ چرا که حفظ نیروها و مجموعه پرسپولیس برای او اهمیت ویژه ای تا پایان رقابت های این فصل دارد. رقابتی که ممکن است در صورت صعود پرسپولیس به فینال جام حذفی بیش از همیشه به طول بکشد.
برانکو که دیروز در نیمکت جنوبی مستقر بود، بارها دو دستش را به نشانه تاسف بالا برد و سپس دست راستش را به سمت فریم عینکش برد؛ کاری که او در لحظات ناراحتی و تاسف انجام می دهد. او جلوتر از دستیاران و بازیکنانش، لب خط و مشرف به دروازه پرسپولیس در نیمه اول و سپس در نیمه دوم، تماشاگر از دست رفتن فرصت های متعدد گلزنی توسط بازیکنانش بود که مهم‌ترینش ضربه ای بود که روی پای علی علیپور ننشست تا بازی پرسپولیس و الاهلی در اوایل نیمه اول به تساوی برسد و شاید حداقل برداشت پرسپولیس از این بازی یک امتیاز باشد.
تیم او در بازی دیروز مثل چند مسابقه نیم فصل دوم کار کرد؛ مسابقاتی که پرسپولیس در آنها موقعیت های گلزنی زیادی را از دست داده بود و بابت این موضوع تنبیه هم شده است. برانکو بارها در جمع های خصوصی به این نکته اشاره کرده که اگر پرسپولیس از موقعیت هایش در دیدارهایی مثل نفت آبادان، پیکان، سایپا و...که در آن پیروزی شده اند، استفاده می کرد، با به ثمر رساندن گل های بیشتر حتما می توانست بهترین خط حمله لیگ و همینطور تفاضل بهتری نسبت به رقبا در اختیار داشته باشد، اما نرخ هدر رفتن موقعیت ها در تیم پرسپولیس بسیار بالا است؛ اگرچه علی علیپور که 13 گل در این فصل به ثمر رسانده و یک گل با استنلی کی روش صدرنشین جدول گلزنان فاصله دارد، در اختیار این تیم است.
این تاسف وقتی بیشتر شد که عمر السومه سوریه ای هر دو گل بازی را وارد دروازه بیرانوند کرد؛ بازیکنی که یک بار از روی نقطه پنالتی و یک بار هم روی یک ضربه ایستگاهی 18.5 متری، توپ را از خط دروازه پرسپولیسی ها عبور داد. جالب اینکه پرسپولیس در این فصل هم پنالتی های زیادی خراب کرده و هم از موقعیت های ضربات ایستگاهی استفاده نکرده است؛ کما اینکه در بازی روز گذشته با وجود چند خطایی که پشت محوطه جریمه الاهلی رخ داد، یک بار روی ضربه شجاع خلیل زاده و با یک کار ترکیبی گلزنی کردند.
از برانکو درباره این مسئله سوال کردیم که گفت :« فشردگی بازی ها به او اجازه نمی دهد، برای این نقص تیمش کاری بکند.»
بنابراین امید او به افزایش تمرکز مهاجمان و بهبود روند کیفی آنها است که شاید مسابقه به مسابقه بهتر بشوند. پرسپولیس در بازی دیروز اگرچه اشتباهاتی داشت، تیم امیدوارکننده ای داشت و آنقدر سوار بازی بود که بعدا بتواند با یادآوری این مسابقه از بدشانسی حرف بزند.
آنها که در سومین فصل حضور در رقابت های آسیایی به سر می برند، از نظر کیفیت تیمی، توانایی شانه به شانه شدن با هر تیم آسیایی در منطقه غرب را دارند و بازی های پایاپای آنها در این دوره موید همین موضوع است. پرسپولیس با کمی خوش شانسی از بازی های این فصل آسیا می توانست از بازی های پاختاکور و الاهلی امتیازات کامل را دریافت کند و حتی در مقابل السد هم حداقل یک امتیاز بگیرد؛ امتیازاتی که حالا می توانست برای صعود پرسپولیس به دور بعد کافی باشد؛ اما حالا با دو شکست، یک تساوی و یک پیروزی، پرسپولیس فقط می تواند به پیروزی در دو بازی آینده فکر کند.
برانکو که ساعتی پیش و پس از اتمام تمرین ریکاوری در جلسه ناهار سعی کرد به بازیکنان روحیه بدهد و آنها را برای بازی با سپاهان آماده کند، حداقل 7 و حداکثر 8 بازی تا انتهای این فصل وقت دارد؛ هفت یا هشت مسابقه ای که شاید او را به یک حد نصاب جدید برساند و شاید باعث شود این فصل برای او بدون دستاورد به اتمام برسد. هفت یا هشت مسابقه ای که ممکن است پایانش به سه گانه قهرمانی، پیروزی در جام حذفی و صعود در لیگ قهرمانان برسد و البته این احتمال وجود دارد که هیچ یک حاصل نشود. شاید هم نتیجه یک چیز بینابینی باشد؛ موفقیت در یک یا دو تورنمنت و شکست در یک یا دو تورنمنت دیگر.
نکته اینجاست که اگرچه تصمیمات برانکو می تواند در سرنوشت پرسپولیس و آینده خود او تاثیرگذار باشند، اما در نهایت این بازیکنان هستند که یا دست او را خالی می گذارند یا جامه قهرمانی جدیدی را روی دوش او می اندازند. نمونه اش مسابقه دیروز که اگرچه برانکو تصمیمات تاکتیکی مختلفی گرفت، اما اگر تعویض های دوگانه اش و حضور اسدی تازه نفس به نتیجه می رسید، آن وقت در کنار درخشش سروش رفیعی، برانکو دوباره می توانست قهرمان این بازی باشد؛ اما برای یک مربی همیشه تاس جفت شش نمی نشیند. کما اینکه او قبلا سابقه خوبی از ورود همزمان دو بازیکن در بازی الاهلی پیدا کرده بود و دیروز از این حرکت طرفی نبست.
باید به مورد ویژه ماریو بودیمیر هم اشاره کرد؛ مهاجمی که اگر آن مهره موردنظر برانکو بود، نیم فصل دوم را برای او جذاب تر می کرد؛ نه اینکه مثل بازی دیروز، دیدار مقابل الاهلی را با لباس ورزشی و بدون مشارکت در ترکیب اصلی ترک کند.
برانکو که حالا در تهران و با یک جلسه تمرین، نقشه هایش را برای بازی سپاهان مرور می کند، امیدوار است تصمیماتش حداقل خطا را داشته باشد و بازیکنانش با حداکثر بازدهی باز هم او را در پله ای قرار بدهند که هر مربی ای آرزوی آن را دارد. پس بی دلیل نیست که خونسرد می ماند و مسئولیت ها را برمی دارد تا این هفت هشت بازی هم به پایان برسد؛ هفت هشت مسابقه به قیمت افتخارات جدید یا شکست هایی که چاره ای جز تحمل کردنشان نیست.
پژمان راهبر – ابوظبی
