اسلحه و خشونت خانگی، بحران پنهان آمریکا علیه زنان/ ماهانه ۵۰ زن به دست همسرانشان کشته می‌شوند

سرویس بین‌الملل فردا؛ عاطفه تقدیسی: تصویری که رسانه‌های غربی از زن آمریکایی ارائه می‌کنند، به شدت مخدوش، جعلی و غیرواقعی است. این رسانه‌ها سعی دارند زن آمریکایی را بسیار خوشحال، امیدوار، سالم و فعال ترسیم کنند؛ حال آنکه برخی از اتفاقات خونبار در آمریکا که به تازگی به یک رویه عادی خبری تبدیل شده و تحلیل زمینه‌ها و ریشه‌های آنها از چیزی خلاف این تصویر پرده بر می‌دارد. روزنامه انگلیسی گاردین سعی کرده است تا اندازه‌ای بحران‌های پیش روی زنان آمریکایی را بررسی و تحلیل کند.

 برخی از روزنامه‌نگاران و طرفداران کنترل حمل سلاح در بررسی کشتارهای جمعی آمریکا به یک سرنخ مشترک رسیدند. بر اساس این سرنخ، حتی اگر خشونت خانگی دلیل اصلی کشتارهای جمعی نباشد، به عنوان عاملی هشداردهنده در سوابق مجرمین به چشم می خورد. به گفته مقامات پلیس آمریکا، دوشنبه دو هفته پیش، در حادثه تیراندازی مدرسه‌ای در شهر سن برناردینو در جنوب کالیفرنیا، سه نفر کشته شدند. در جریان این تیراندازی، مردی به نام «سدریک اندرسون» به روی همسرش که معلم این مدرسه بود، آتش گشود که وی بلافاصله درگذشت و دو دانش آموز نیز به شدت مجروح شدند. یکی از این دانش‌آموزان ساعاتی بعد در بیمارستان و به دلیل شدت جراحات جان باخت. عامل تیراندازی نیز که گفته می‌شود انگیزۀ وی اختلافات خانوادگی و انتقام طلاق از همسرش بود، پس از این تیراندازی به زندگی خود پایان داد. گرچه این حادثه توجه بسیاری از رسانه‌ها را به خود جلب کرد، اما در آمریکا چنین خشونتی که زندگی «جاناتان مارتینز» هشت ساله و «الن اسمیت» 53 ساله را در یک کلاس درس گرفت، از اتفاقات روزانه در آمریکا محسوب می‌شود.

بر اساس آمار اداره پلیس، در هر ماه، نزدیک به 50 زن آمریکایی توسط همسر فعلی یا سابقشان به قتل می‌رسند. «شانون وات» بنیانگذار گروه «مادران خواهان توقف استفاده از اسلحه در آمریکا» می‌گوید: «در این کشور، خشونت خانگی مسلحانه یک بحران است». این گروه، یک گروه کنترل حمل سلاح است که پس از تیراندازی سال 2012 در یک مدرسه ابتدایی در نیوتاون آمریکا تاسیس شد.

به گزارش آسوشیتدپرس و بر اساس آمار سازمان‌های ایالتی آمریکا، در هر سال به طور متوسط حداقل 760 آمریکایی به ضرب گلوله همسران‌شان کشته می‌شوند. از آنجایی که تمامی سازمان‌ها در این آمارگیری شرکت نداشته‌اند، احتمالاً این ارقام کمتر از آمار واقعی باشد. نزدیک به 75 درصد قربانیان خشونت‌های خانگی مسلحانه، همسر و یا دوست دختر فعلی قاتل بوده‌اند. آمار به قتل رسیدن مردان بسیار کمتر است.

رئیس پلیس سن برناردینو در گزارشی دربارۀ حادثه تیراندازی مدرسه «نورث پارک» می‌گوید: «سدریک پس از آنکه وارد کلاس می‌شود، بدون کلامی با یک سلاح کالیبر بزرگ به همسرش شلیک می‌کند. این زن بلافاصله کشته می‌شود و دو دانش‌آموز که در هنگام شلیک پشت سر معلم‌شان بودند، نیز مجروح می‌شوند که یکی از این کودکان به نام جاناتان مارتینز متاسفانه جان باخته است».

 

این حادثه که دو کشته و یک مجروح بر جای گذاشت، با توجه به تعریف «بایگانی خشونت مسلحانه»، از کشتارهای جمعی در شمار اینگونه کشتارها قرار نمی‌گیرد. سازمان «بایگانی خشونت مسلحانه» یک نهاد غیرانتفاعی است که آمار مرگ و میر ناشی از به‌کارگیری اسلحه را در آمریکا جمع‌آوری می‌کند. تعاریف متعددی از آنچه باید تحت عنوان کشتار جمعی برشمرده شود، وجود دارد. بایگانی خشونت مسلحانه، کشتارهایی که به غیر از مجرم، حداقل چهار کشته یا مجروح داشته باشند؛ کشتار جمعی می‌داند.

بر اساس گزارش سازمان کنترل سلاح، 54 درصد از حوادث کشتار جمعی، به قتل رسیدن یکی از اعضای فعلی یا اسبق خانواده را شامل می‌شود. این گزارش به کشتارهایی که در طی چندین سال چهار کشته و بیشتر بر جای گذاشته است، توجه دارد. تحلیل «هافینگتون پست» از این گزارش بیان می‌کند که 64 درصد از قربانیان در این کشتارهای جمعی زنان و کودکان بوده‌اند که 15 درصد این آمار مربوط به زنان و 7 درصد مربوط به کودکان است.

«نیویورک تایمز» در تحلیل جداگانه‌ای از کشتارهای جمعی در سال 2015، در دسته‌بندی وسیع‌تری از اینگونه حوادث، کشتارهایی را بررسی می‌کند که در آنها چهار نفر یا بیشتر مجروح و حداقل یک نفر کشته و در بین آنها حداقل یک مجرم شناسایی شده باشد. تنها حدود یک دهم از این کشتارها مربوط به خشونت‌های خانگی بوده است. اما کشتارهای مربوط به خشونت خانگی، مقتولین بیشتری را نسبت به دیگر حوادث بر جای گذاشته است، به گونه‌ای که با آمار 11 درصدی از کل حوادث، 31 در صد قربانی را به همراه داشته است.

 

حتی زمانی که خشونت خانگی نقش مستقیمی در کشتارهای جمعی نداشته، عاملان این حوادث اغلب پیشینه‌ای در سوءاستفاده از زنان و خشونت‌های خانگی داشته‌اند.

همسر سابق «عمر متین» که در سال 2016 در یک کلوب شبانه به نام «پالس» در «اورلاندو» 49 نفر را کشته و 53 نفر را زخمی کرد، به خبرنگاران گفت که وی در طول ازدواج بارها و بارها او را کتک زده است. «جان راسل هوزر» که در یک نمایش تئاتر در «لافایت لوئیزیانا» قبل از خودکشی، دو زن را به قتل رساند و 9 نفر دیگر را زخمی کرد، دارای سابقه رفتارهای خشونت آمیز از جمله خشونت‌های خانگی بوده است. «رابرت لوئیس دیر» نیز که در «پلند پرنت هود» کلورادو سه نفر را کشته بود، سابقه خشونت خانگی داشت. 

در سال 2014، «الیوت راجرز» در حادثه دانشگاه «ایسلا ویستا» کالیفرنیا با تیراندازی به دانشجویان، شش تن را کشت و بعد با شلیک گلوله‌ای به زندگی خودش خاتمه داد. طی تحقیقات به عمل آمده معلوم شد که وی قبلاً نیز طی حادثه‌ای در یک مهمانی سعی داشته با عصبانیت دو زن را از یک لبه به پایین پرت کند. «سوزان سورنسون» متخصص انجمن بهداشت عمومی آمریکا از دانشگاه پنسیلوانیا که به مطالعه مسئله خشونت اسلحه می‌پردازد، گفت: «ارتکاب خشونت‌های خانگی برای مردانی که بعدها اقدام به کشتارهای جمعی می‌کنند، مانند یک زمین تمرین می‌ماند و برای آنها جذاب است. اما هنوز تحقیقاتی در این زمینه انجام نگرفته است». سورنسون تاکید می‌کند که حادثه مدرسه سن برناردینو هشداری است که به ما می‌فهماند خشونت‌های خانگی ابعاد وسیع‌تری یافته است، به طوری که زنان ممکن است نه تنها در خانه‌های خود بلکه در محل کار نیز هدف قرار بگیرند.

 

یک پژوهش انجام گرفته در سال 2012، در مورد زنان آمریکایی که در محل کارشان به قتل رسیدند، نشان می‌دهد که احتمال بیشتری دارد که آنها طی حادثه‌ای مثل دزدی کشته شده باشند تا در یک رابطه شخصی توسط شریک زندگی‌شان در محل کار مورد هدف قرار بگیرند.

«شانون وات» بنیانگذار گروه «مادران خواهان توقف استفاده از اسلحه در آمریکا» می‌گوید: «طرفداران کنترل حمل سلاح در سراسر کشور در حال تلاش برای پیشرفت قوانین حمل سلاح در سطح ایالتی هستند». وی اضافه کرد در حالی که قوانین کنترل حمل سلاح در کنگره مورد ممانعت واقع شده است، طرفداران در سطح ایالتی موفق شده‌اند پیشرفت‌های خوبی در این زمینه به دست آورند. از سال 2013، 22 ایالت برای دور نگه داشتن سلاح از متجاوزان خانگی قوانینی را وضع کرده اند و این قوانین هم در میان دموکرات‌ها و هم جمهوری‌خواهان تایید شده است. «شانون وات» تصریح می‌کند: «مسئله‌ای که قانونگذاران قرمز و آبی بر سر آن به توافق رسیده‌اند، این است که متجاوزان خانگی نباید اسلحه داشته باشند. در تمامی کشورها متجاوز خانگی وجود دارد. اما تنها تفاوت این است که ما متجاوزانمان را مسلح نموده‌ایم».