خودروهای الکتریکی از ۲۰۰ سال پیش وجود داشتند!

به گزارش ایسنا، از آنجایی که نگرانی در مورد تأثیرات زیست محیطی خودروهای بنزینی افزایش یافته است بنابراین توسعه خودروهایی که تأثیر مخربی بر محیط زیست ندارند، بسیار ارزشمند است. در حال حاضر تقاضای افراد برای خرید "خودروهای الکتریکی"(EV) مبتنی بر موتورهای الکتریکی و خودروهای هیبریدی که برای حرکت کردن از ترکیب دو یا چند منبع مجزای قدرت استفاده می‌کنند، افزایش یافته است. در این خبر قصد داریم تاریخچه جالب خودروهای الکتریکی را توضیح دهیم.

در حالی که در مورد تاریخ دقیق ظهور خودروهای الکتریکی اختلاف نظر وجود دارد، ما سال 1828 را زمان تولد آن می‌پنداریم زیرا این سالی است که "آنیوس ای ستوان جدلیک"(Anyos István Jedlik ) مهندس، فیزیک‌دان و کشیش مجارستانی نظام سنت بندیکت نخستین مدل موتور الکتریکی را ساخت. شاید به دلیل اینکه کسی از تاریخ دقیق ساخت اولین مدل خودرو الکتریکی خبر ندارد تاکنون اسمی از این مخترع مجارستانی به گوش‌مان نخورده است. بر همین اساس در بسیاری از تاریخچه‌های خودروهای الکتریکی سال 1834 یا 1835 به عنوان سال ظهور خودروهای الکتریکی ذکر شده است و بنابراین در تاریخچه‌ها نامی از "آنیوس ای ستوان جدلیک" نبرده‌اند و تنها "توماس دیونپورت" (Thomas Davenport) آمریکایی را اولین مخترع موتور الکتریکی می‌دانند.

سال 1834 یا 1835 بود که توماس دیونپورت یک لوکوموتیو کوچک را که توسط دو آهنربای الکتریکی قدرت می‌گرفت، ساخت و از لوکوموتیو نیز در خطوط راه آهن استفاده می‌شد. در حالی که این یک نمونه اولیه برای اتومبیل‌ها نبود، این مدل به عنوان یک مدل تراموای شهری الکتریکی بود که چندین سال بعد و در قرن 21 بکار گرفته شد. تراموا یا واگن برقی نوعی واگن است که بر روی ریل‌هایی که در خیابان قرار داده شده حرکت می‌کند. تراموا هم می‌تواند درون‌شهری و هم بین شهری باشد. واگن‌های برقی معمولاً سبک‌تر و کوتاه‌تر از قطارهای معمولی و متروها هستند. البته مرز دقیقی میان تراموا و قطارهای عادی وجود ندارد و برخی ترامواها ممکن است که از روی راه‌آهن معمولی هم حرکت کنند (مانند تراموا-قطار) همچنین ممکن است بتوانند از روی راه‌آهن مترو و ریل‌های سبک نیز حرکت کنند؛ واگن‌های برقی برای حمل مسافر و به ندرت برای حمل بار طراحی شده‌اند.

چند تن از مخترعان دیگر نیز در طول این دهه به ساخت خودروهای الکتریکی مشغول بودند که از آن میان می‌توان به "رابرت اندرسون"(Robert Anderson) اسکاتلندی که بین سال‌های 1832 تا 1839 یک کالسکه الکتریکی را طراحی کرد، اشاره نمود.

فرانسوی‌ها نیز از این قافله جا نمانده بودند چرا که "گاستون پلانته"(Gaston Planté) فیزیکدان فرانسوی در سال 1859 موفق به اختراع باتری اسیدی قابل شارژ شد. از این باتری پیشتر در ماشین‌ها استفاده می‌کردند. باتری اسیدی یا باتری سربی-اسیدی گونه‌ای از باتری قابل شارژ است. به رغم ذخیره انرژی کم نسبت به وزن و حجم آن، به دلیل هزینه پایین و عرضه زیاد در وسایل نقلیه موتوری مورد استفاده قرار می‌گیرد.

یکی دیگر از فرانسوی‌ها، "کامیل فور"(Camille Faure) شیمیدان بود که در سال 1881 توانست باتری اسیدی دیگری را اختراع کند که این باتری علاوه بر قدرت دادن به اتومبیل، برای اولین بار در سال 1886 در زیردریایی‌ها هم مورد استفاده قرار گرفت. همچنین از آن برای روشن کردن شهر پاریس مورد استفاده قرار گرفت و این شد که پاریس لقب "شهر نور" (the city of lights) را به خود اختصاص داد.

بعد از فرانسوی‌ها نوبت به انگلیسی‌ها می‌رسد. "توماس پارکر"(Thomas Parker) موفق به ساخت اولین خودرو الکتریکی شد، این تیتر مقاله‌ای بود که سال 1884 منتشر شد اما این در حالی است که تاکنون در تاریخچه خودروهای الکتریکی نامی از وی دیده نمی‌شود. پس از آن نویسنده این مقاله اعلام کرد حتی اگر وی سازنده نخستین خودروی الکتریکی نباشد اما نخستین وسیله الکتریکی که توانایی تولید انبوه دارد و سبب تحولی عظیم در نوع سفر مردم می‌شود را ساخته است.

پس از فرانسه و انگلستان، به ایالات متحده برمیگردیم. در دهه 1890، "ویلیام موریسون"(William Morrison) مخترع آمریکایی چند مدل مختلف خودروی الکتریکی ساخت. اولین تلاش او در سال 1887 بود اما وی در نخستین تلاش موفق نبود اما او ناامید نشد و در تلاش دوم و در سال 1890 با توسعه اتومبیل و باتری موفق شد.

هنگامی که ما در مورد استفاده از نیروی برق در آن دوران فکر می‌کنیم، "توماس ادیسون"، را به یا می‌آوریم. او در سال 1899 کار بر روی باتری‌های خودرو را آغاز کرد. در سال 1912 هنگامیکه وی در اوج موفقیت بود موفق به توسعه یک خودرو الکتریکی شد اما پس از آن با دیدن برتری خودروهای بنزینی بر خودروهای الکتریکی دست از کار کشید.

اوج شهرت خودروهای الکتریکی سال 1900 در نظر گرفته شده است. در آن زمان، خودروهای الکتریکی در حدود یک سوم خودروهای شهرهای بزرگ آمریکا را در بر می‌گرفتند.

مزیت خودروهای الکتریکی در آن زمان این بود که آنها یک سواری بی سر و صدا را ارائه می‌دادند و روشن کردن آنها نیز آسان‌تر بود و تنها ویژگی منفی آنها این بود که استفاده طولانی مدت از آنها مقدور نبود چرا که شارژ آنها زود تمام می‌شد.

از سوی دیگر، خودروهای بنزینی نیز معایب و سر و صدای زیادی داشت اما مزیت آنها این بود که با هر بار سوخت‌گیری، مدت طولانی می‌شد از آن استفاده کرد. پس آنها تصمیم به توسعه خودرویی که هم مزایای خودرو الکتریکی و هم خودرو بنزینی را داشت، گرفتند. خودروهایی که با این ایده آنها توسعه دادند، "خودروی هیبریدی" (hybrid car) نام داشت.

ایده ساخت خودروی هیبریدی در سال 1901 بهترین گزینه بود. خودروی دونیرو یا خودرو هیبریدی خودرویی است که برای حرکت کردن از ترکیب دو یا چند منبع مجزای قدرت استفاده می‌کند. در بیشتر موارد از این نام در اشاره به خودرو برقی دوگانه استفاده می‌شود چرا که در سیستم پیشرانه آن‌ها یک موتور احتراق داخلی (معمولاً بنزینی) در کنار یک یا چند موتور الکتریکی قرار دارد و خودرو این قابلیت را دارد که فقط از یکی از این منابع انرژی یا هر دو آن‌ها در کنار یکدیگر استفاده کند. انواع دیگری از خودروهای هیبریدی هم وجود دارند که از سوخت‌های دیگری چون پروپان، هیدروژن یا انرژی خورشیدی بهره می‌برند.

"فردیناند پورشه"(Ferdinand Porsche) طراح مشهور موتور خودروی اتریشی اولین خودروی الکتریکی هیبریدی جهان موسوم به "لونر پورشه میکسته"(Lohner-Porsche Mixte) را طراحی کرد.

زمانی که ناسا قصد طراحی ماه‌نورد(LRV) یا خودروی ماه‌پیما را داشت با همکاری بوئینگ کمی از نوع طراحی"لونر پورشه میکسته" استفاده کردند.

در دهه 1920، خودروهای الکتریکی به سه دلیل، قابلیت تجاری شدن را نداشتند یک: گاز به دلیل وجود میدان‌های نفتی به فراوانی در تگزاس در سال 1901 کشف شد و در دسترس قرار گرفت.

دو: هنری فورد با توسعه کارخانه خود، خودروهای گازی بسیاری را ساخت و نخستین خودروی گازی او نیز که در سال 1908 ساخته شد، "مدل T " نام داشت.

سه: در سال 1912، "چارلز اف کترینگ" (Charles F. Kettering)، مخترع آمریکایی موفق به توسعه استارت الکتریکی شد و این موضوع اتومبیل‌های بنزینی را جذاب‌تر ساخت زیرا دیگر نیازی به روشن کردن خودرو توسط "هندل دستی" (hand crank) نبود.

با پیشرفت روز افزون خودروهای گازی، استقبال از خودروهای الکتریکی با کاهش چشمگیری مواجه شد و تا سال 1935 نیز دیگر کسی از آنها استفاده نمی‌کرد.

60 سال بعد مجدداً صنعت خودروسازی تغییر و تحول یافت. در حالیکه گاز فراوان و ارزان بود اما در اواخر دهه 1960 تغییری رخ داد. پس از مدتی نرخ گاز، رشد صعودی پیدا کرد و علاوه بر آن نگرانی‌های افراد از آلودگی هوا نیز افزایش یافت. بنابراین "کنگره ایالات متحده آمریکا" اولین لایحه را برای توسعه مجدد خودروهای الکتریکی برای کاهش آلودگی هوا در سال 1966 ارائه کرد.

در سال 1970 "سازمان حفاظت از محیط زیست ایالات متحده آمریکا"(The Environmental Protection Association) پیشنهاد توسعه یک "خودرو تمیز فدرال"(Federal Clean Car) را داد.

این پیشنهاد "ویکتور ووک"(Victor Wouk) دانشمند آمریکایی را به فکر ساخت یک خودروی هیبریدی منحصر بفرد انداخت. او دو سال بعد و در سال 1972 موفق به ساخت خودرویی موسوم به "بیوک اسکای‌لارک"(Buick Skylark) شد.

در طول دهه 1970 خودروسازان بسیاری طرح‌های متفاوتی از خودروی الکتریکی ارائه دادند اما در میان آنها خودرو الکتریکی موسوم به "سیتی کار"(CitiCar) ساخت شرکت "ونگارد سبرینگ"(Vanguard-Sebring) انتخاب شد و در سال 1974 عرضه آن آغاز شد.

سیتی کار جدا از مزیت‌های زیادی که داشت، معایبی هم داشت برای مثال این خودرو نمی‌توانست سرعتی بیش از 30 مایل در ساعت داشته باشد و با هر بار شارژ تنها قادر به طی کردن مسافتی تا حدود 40 مایل بود و برای همین نمی‌توانست خودروی مناسبی برای افراد اهل مسافرت باشد.

در سال 1997، شرکت تویوتا، نخستین خودروی هیبریدی موسوم به "پریوس"(Prius) را تولید کرد. این خودرو یک خودرو برقی دوگانه، اندازه-متوسط، هاچ‌بک و فول است(یعنی می‌تواند تنها بر موتور، یا تنها بر باتری یا هر دو متکی باشد). تویوتا در عرض یکسال 18 هزار دستگاه از این خودرو را به فروخت.

در حالی که خودروی پیروس از نظر مردم محبوب و بی‌نقص بود اما با ورود کارخانه‌های دیگر چون تسلا به این عرصه، مردم استقبال بی نظیری از خودروهای آنها کردند.

در سال 2006 کمپانی تسلا از خودروی رودستر خود رونمایی کرد. تسلا رودستر (Tesla Roadster) یک خودروی برقی اسپرت است که توسط شرکت تسلا موتورز تولید می‌شود. این خودرو با شتاب 0 تا 60 مایل بر ساعت (0 تا 97 کیلومتر بر ساعت) در 1٫9 ثانیه، یک خودروی خیابانی تند و سریع است.

خودروهای الکتریکی علاوه بر اینکه با محیط زیست سازگار هستند و آلودگی زیستی بسیار کمی بر جای می‌گذارند برای مثال خودروی تسلا مدل 3( Tesla Model 3) که در 31 مارس 2016 برای اولین بار معرفی شد یک خودرو تمام برقی است و به دلیل سازگاری با محیط زیست فروش آن نیز بسیار بالا بوده است. علاوه بر تسلا شرکت‌های دیگری مانند نیسان، بی او و، بنز، فورد، فولکس واگن، کیا موتورز و … نیز خودروهای الکتریکی زیبا و منحصر به فردی توسعه داده‌اند.

خودروی لیف شرکت نیسان اخیراً به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد بسیار مورد توجه قرار گرفته است. شرکت ژاپنی نیسان موتورز به تازگی اعلام کرده که باتری بکار رفته در خودروی برقی نیسان لیف عمر بسیار بالایی در مقایسه با موارد مشابه در بازار دارد. با توجه به اهمیت روزافزون تأمین و تولید باتری‌های قدرتمند خودروهای برقی که از مهم‌ترین قطعات آن به شمار می‌رود، حالا شرکت ژاپنی نیسان موتورز از کیفیت و ظرفیت بالای باتری‌های به کار رفته در خودروهای برقی و الکتریکی نیسان لیف خود خبر داده و گفته است که این باتری‌ها بازدهی بسیار بالایی در مقایسه با نمونه‌های موجود در بازار دارند و حداقل 10 الی 12 سال عمر می‌کنند. در تازه‌ترین آمارهای منتشر شده هم اکنون 400 هزار دستگاه نیسان لیف در جهان وجود دارد که آن را تبدیل به پرفروش‌ترین خودروی برقی و الکتریکی در جهان کرده است. این ارقام بدان معناست که این خودرو در هر 10 دقیقه توسط یک مشتری اروپایی خریداری و استفاده شده است. این آمارها همچنین نشان می‌دهد که بیشترین فروش نیسان لیف در کشورهای آلمان، هلند، پرتغال، اتریش، فرانسه و اسپانیا بوده است.

بسیاری از کشورهای جهان در سال‌های اخیر با هدف مقابله با آلودگی هوا و کاهش میزان انتشار آلاینده‌ها و گازهای گلخانه‌ای و حفظ بیشتر محیط زیست، از برنامه‌های خود برای معرفی و عرضه محصولات پاک و دوستدار محیط زیست خبر داده و موفق شده‌اند خودروهای تمام الکتریکی و برقی متعددی را نیز به تولید انبوه برسانند و نظر و رضایت کاربران و مشتریان بازارهای خودرو را به سمت و سوی خود جلب کنند.

در ویدئوی زیر خودروی الکتریکی ساخت ادیسون با چند نمونه از خودروهای الکتریکی مدرن و امروزی مقایسه شده است.