معرفی و بررسی Dumbo؛ نسخهٔ تیم برتون از قصد و به طرز جالبی سیاه است

«دامبو» نسخهٔ لایواکشن تیم برتون Tim Burton براساس کارتون کلاسیک دیزنی در سال 1941 دربارهٔ بچه فیل پرنده است که حالا شرح گسترده‌تری یافته است. برای مثال، مدت فیلم تقریبا دو برابر نسخه پیشین است. همچنین، داستان این فیلم از قصد و به‌طرز جالبی سیاه و ناامیدکننده است که لایه نازکی از حساسیت سبک کاری تیم برتون را با خود به یدک می‌کشد و جذابیت داستان را بالا می‌برد.

همچنین بخوانید:
بررسی فیلم Us؛ اثری دیگر از کارگردان فیلم موفق Get Out

برتون روی فیلم‌نامه‌ای به قلم ایرن کروگر  که دو فیلم اول «حلقه» Ring آمریکایی و چند داستان ترسناک دیگر را نوشته کار کرده و دیزنی را مفتخر کرده است؛ محترم شمردن سادگی و در عین حال یافتن پژواک احساسی جدید در روایت آن.
«دامبو» با جلب کردن توجه ما به قسمت‌های اندوهناک داستان، وقتی از ما تلف نمی‌کند. داستان در سال 1919 در ساراسوتا و جایی که اهل سیرک درحال سپری کردن زمستان هستند، رخ می‌دهد.

هالت فاریر Holt Farrier (کالین فارل Colin Farrell) یک سرباز کهنه‌کار است که دوباره به صحنهٔ سیرک بازگشته است. او نه تنها  شغل قدیمی‌اش، بلکه یک دستش در جنگ جهانی اول و همسرش را بر اثر ابتلا به آنفلونزا از دست داده است. او دیگر قادر به کار در سیرک نیست و صاحب سیرک (دنی دویتو Danny DeVito) مأموریت تازه‌ای در مقام پایین‌تر به او محول کرده است؛ مراقبت از فیل‌ها و تمیزکاری آنها. اما مشکل اصلی خیلی زود از راه می‌رسد: فیل هندی به نام جامبو Jumbo که به تازگی فرزندش (که به طرز عجیبی گوش‌های بزرگی دارد) را به دنیا آورده، به‌طور اتفاقی باعث مرگ مربی حیوانات سادیسمی می‌شود. حالا مسئولان سیرک جامبو را به عنوان یک حیوان «دیوانه» می‌فروشند و باعث اندوه فرزندش دامبو می‌شوند.
تیم انیمیشن دیجیتالی این کار را باید ستود. دامبو به اندازهٔ شخصیت‌های انسانی فیلم دارای حالت‌های احساسی است که به زیبایی به تصویر کشیده شده است. هرچند این حیوان پوست‌کلفت در فیلم اصلی هم هیچ دیالوگی بر زبان نیاورده بود، یک شخصیت کامل به‌حساب می‌آید. هیچ‌کدام از حیوانات حرف نمی‌زنند. حتی موش کوچک یونیفورم‌پوش به نام تیموتی Timothy که در سیرک کار می‌کند و در فیلم اصلی بسیار وراج بود.
بچه‌های هالت (نیکو پارکر Nico Parker و فینلی هابینز Finley Hobbins) کشف می‌کنند که دامبو می‌تواند با گوش‌هایش پرواز کند و رفته‌رفته باعث گرفتن نقش جدیدی در سیرک بزرگ‌تری به نام سرزمین رویایی (Dreamland) برای او می‌شوند. اما سرزمین رویایی، طبق چیزی که از برتون انتظار داریم، توسط یک شخصیت غیرقابل‌اعتماد (مایکل کیتون Michael Keaton) اداره می‌شود؛ قسمت ترسناکی برای حیوانات دارد که آن را جزیرهٔ کابوس Nightmare Island می‌نامند.

والدینی که قصد تماشای این فیلم را به همراه فرزندتان دارید، به صحبت من توجه کنید: «دامبو» فیلم بسیار زیبایی است، اما درجه‌بندی پی‌جی (Parental Guidance: به معنی تصمیم‌گیری با والدین است که ممکن است مواردی برای بچه‌ها مناسب نباشد) آن بی‌دلیل نیست.

ممکن است روح‌ لطیف بچه‌ها در برخی صحنه‌های ترسناک فیلم، مثل پریدن از روی آتش یا شخصیت‌های شیطانی که چکمه‌هایی از پوست فیل پوشیده‌اند، آزرده شود. آثار این صحنه‌ها، به خصوص در یک فیلم ساخت دیزنی، می‌تواند بسیار ناخوشایند باشد. چون این دیزنی است، لحظات کمی وجود دارد که با وجود نابه‌هنگام بودن اتفاقات، در حال تلاش برای رساندن پیغامی دربارهٔ خودآگاهی مثبت و احتمالات است، اما صحنه‌های خشن و سیاه آن را نمی‌توان نادیده گرفت.

«دامبو» یک فیلم بامزه و جالب است و به‌هیچ‌وجه دلسردکننده نیست. جزئیات برتون-مآبانه‌ای که در کار می‌بینیم کیفیتی جادویی و خیالی به راستین‌نمایی متناقض آن می‌دهد. شما باید باور کنید که یک فیل می‌تواند پرواز کند و برای یکی دو ساعت کاملا باور می‌کنید. «دامبو» بار دیگر شما را به دوران کودکی‌تان بازمی‌گرداند.

این مقاله برگرفته از نوشتهٔ مایکل اوسولیوان Michael O’Sullivan در سایت washingtonpost.com است.

» می‌روند، زیاد مسحور فیلم نشوند.

» یک فیلم کودکانهٔ دوست‌داشتنی است، اما تمام لحظات آن مملو از جذابیت و خوشی نیست، چون چنین قراری در کار نبوده است. تجربهٔ تماشای این فیلم می‌تواند خوب باشد، اما ناگهان چشمان‌تان پر از اشک می‌شود که برگرفته از احساسات‌تان خواهد بود.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.