۱۳ وسیله روزمره که برای اهداف کاملا متفاوتی اختراع شده بودند

داروسازی موسوم به «جان پمبرتون» در زمان خدمت به ارتش آمریکا در جنگ های داخلی این کشور، شربتی از دانه های کولا و برگ های کوکا ساخت و آن را به سربازانی که برای تسکین دردهای ناشی از جراحت خود از مورفین استفاده می کردند، پیشنهاد داد. این نوشیدنی در آن زمان حاوی کوکائین (برگ کوکا) و عصاره کافئین بود و می توانست درد را از بین ببرد.
پمبرتون با این نوشیدنی غیرالکلی برای خود کسب و کار جدیدی راه اندازی کرد. اما بعدها تمامی سهامش را فروخت. مالک بعدی کوکاکولا، کوکائین را از مواد اولیه حذف کرده و آن را به نوشابه ملی و محبوب آمریکا و سراسر جهان تبدیل کرد.

تا دهه 1920 میلادی، لباس های مشکی به عنوان نمادی برای سوگواری به شمار می رفتند و دست‌کم به مدت دو سال پوشیده می شدند. اما پس از آن، در سال 1926، کوکو شانل، معروف به «افسانه ی مد»، مشهورترین پیراهن کوتاه زنانه ی بسیار شیک خود که مجله ی ووگ لقب «شانل ز فورد» را به آن داده بود را به یاد عشق سابق خود دوخت. ابتدا این لباس مورد توجه هنرپیشه ها قرار گرفت اما خیلی زود در سراسر جهان محبوبیت یافت.

داستان اختراع کارائوکه که یک وسیله سرگرمی برای دوستداران آوازخوانی است به یک آهنگساز و خواننده سبک راک ژاپنی موسوم به «دایسوکه اینوئو» بر می گردد. او در کافه های این کشور برای حاضرین موسیقی می نواخته تا کسانی که دوست داشتند آواز بخوانند وی را همراهی کنند. یک روز بعدازظهر اینوئو نمی تواند به کافه ای که در آن مشغول کار بوده، برود بنابراین نوار ضبط شده ای از قطعات موزیکی که وی ملزم به اجرایشان بوده را به همکار خود می دهد.
این کار جرقه ای می شود تا او در سال 1971، دستگاهی برای پخش موسیقی های مشهور بدون کلام و بدون صدای خواننده اختراع کند. به واسطه این گجت، مردم می توانستند از طریق یک صفحه نمایش و یک میکروفون اشعار آهنگ های را دیده و با صدای خودشان آهنگ دلخواهشان را بخوانند.

خمیر بازی ابتدا برای تمیز کردن کاغذ دیواری در خانه هایی که دارای شومینه بودند و دوده زیادی روی دیوارها انباشته می شد، اختراع شد. اما پس از عرضه کاغذدیواری از جنس وینیل که به راحتی با کمک یک اسفنج خیس تمیز می شدند، این ماده کاربرد خود را در خانه ها از دست داد. اما در همان زمان، یک مربی مهدکودک، در اقدامی جالب این تمیزکننده را در اختیار کودکان قرار داد تا با آن ها بازی کنند.
شدت هیجان و علاقه کودکان به خمیربازی موجب شد تا ماده شوینده از مواد اولیه آن حذف شده و رنگ های گوناگون به آن اضافه گشته و به عنوان یک وسیله بازی جدید برای کودکان ارائه شود. که بعدها به نام «خمیر بازی» شهرت یافت.

ایده اولیه ساخت تردمیل های کنونی به سال 1818 میلادی باز می گردد. سر ویلیام کوبیت در این سال تصمیم گرفت تا از قدرت عضلانی پاهای زندانی ها برای آسیاب کردن غلات بهره بگیرد. به همین منظور، زندانی ها یک نوار نقاله ای را در دست گرفته و روی پلکانی که تمام نمی شدند، حرکت می کردند.

دکتر اسپنسر سیلور در تلاش برای کشف ماده چسبناکی بود که دوام زیادی داشته باشد، اما چسب های اختراعی به اندازه کافی قوی نبودند. در همین خلال، همکار وی به نام آرتور فرای پیشنهاد داد از این ماده چسبناک ضعیف برای ثابت نگه داشتن بوکمارک های کتاب استفاده کنند. همین پیشنهاد موجب اختراع برگه های یادداشت چسبی شد که در سراسر جهان کاربرد و طرفداران بسیاری دارد.

در زمان مصر باستان، کفش های پاشنه بلند مخصوص کسانی بود که موقعیت اجتماعی بالایی داشتند و هر دو جنس زن و مرد آن را می پوشیدند. همچنین قصاب ها نیز از کفش های پاشنه دار استفاده می کردند تا پایشان درون خون نرود. سوارکارهای پارسی نیز هنگام تیراندازی با کمان از این کفش ها بهره می گرفتند. در قرون وسطی در قاره اروپا نیز کفش های پاشنه بلند نشانه اشراف زاده بودن، به شمار می رفتند. تا اینکه سرانجام در قرن 21 کاربری اصلی این کفش ها مشخص شده و به زنان اختصاص پیدا کرد.

نایلون های حباب دار نخستین بار توسط دو مهندس به نام های آلفرد فیلدینگ و مارک چاوانس در سال 1957 اختراع شدند. آن ها در ابتدا به کاغذدیواری پلاستیکی سه بعدی عرضه شدند اما این ایده چندان کاربردی و جالب به نظر نمی رسید. به همین خاطر، مخترعان آن متوجه شدند که از این نایلون ها می توان برای بسته بندی و حمل و نقل وسایل شکستنی استفاده کرد.

در بین النهرین، استفاده از بالشت مختص ثروتمندان بود. بالشت های آن زمان بسیار سفت بودند اما به منظور پیشگیری از ورود حشرات و مورچه ها به سر و صورت فردی که خوابیده، استفاده می شدند. در چین باستان، باور عموم بر این بود که بالش های نرم بی مصرف هستند و به همین خاطر، متکاهای سفتی از جنس بامبو، یشم، چینی، چوب یا برنز ساخته می شد تا به فرد قدرت ببخشند.

در اواسط قرن 19 میلادی، بسیاری از کارگران صنعت روغن سازی دایما با ماده موم مانندی که در حلقه پمپ های روغن انباشته می شد در جدال بودند. تا اینکه یک شیمیدان بریتانیایی به نام روبرت چیزبرو مقداری از این ژله پترولیوم را مورد آزمایش قرار داد و متوجه شد که حاوی مواد مفیدی است. در نتیجه این کشف، ماده ای به نام وازلین اختراع شد و استفاده از آن در سراسر جهان رونق یافت.

در سال 1904، توماس سالیوان، وارد کننده چای و قهوه از نیویورک تصمیم می گیرد تا چای را به روشی جدید و خاص عرضه کند، بنابراین، آن را درون کیسه های ابریشمی می ریزد. این ایده نه تنها به دلیل ظاهر جالب کیسه های چای، بلکه به خاطر سهولت بیشتر دم کردن این نوشیدنی گرم مورد توجه زیاد مردم قرار گرفت و تا به امروز نیز همچنان یکی از پرفروش ترین محصولات خوراکی به شمار می رود.

جوزف لارنس این ماده ضدعفونی کننده را نخستین بار در سال 1879 میلادی به منظور تمیز کردن ابزار جراحی اختراع کرد. نام آن از دکتر جوزف لیستر گرفته شده است. لیسترین در حال حاضر برای شست و شوی زخم، دندانپزشکی، از بین بردن قارچ ها و کپک ها و حتی در تولید دئودورانت ها مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده ضدعفونی کننده، در قرن 20 میلادی پس از نخستین آگهی بازرگانی بسیار موردتوجه عموم قرار گرفت.

حتما برایتان جالب است بدانید که وسیله کاربردی و حیاتی خانه تان، در اصل برای پخت و پز و استفاده در آشپزخانه اختراع نشده است. مهندسی به نام پرسی اسپنسر، از کارمندان کمپانی ریتیون، در حال انجام آزمایش روی تجهیزات راداری بوده که به طور اتفاقی متوجه می شود که امواج مایکروی منتشره از رادارهای فعال، توانایی آب کردن شکلات تخته ای از روی پاکت بسته بندی را دارند. وی برای اطمینان از این کشف، تعدادی دانه ذرت را در این حوزه مغناطیسی قرار داده و متوجه شد که ذرت ها شکوفه کرده و پخته می شوند. همین کشف اتفاقی به تولید یکی از کاربردی ترین وسایل خانگی منجر شد.