برای فردی از جامعه که تا دیروز فعال بوده و همه وظایفش را در زندگی شخصی و اجتماعی مستقلا انجام می‌داده، وارد شدن به مرحله‌ای از زندگی همراه با ناتوانی و وابستگی که مدت آن نامعلوم است یک آسیب جدی محسوب می‌شود.
به گزارش به نقل از روزنامه جام جم ،فلج شدن یک نیمه از بدن که گاه درچهره بیمار نیز نمایان می‌شود و بلع و تکلم و کنترل ادرار و مدفوع او را مختل می‌سازد، چالشی بزرگ در تمام عمر وی محسوب می‌شود .
اقدامات اولیه در بهره‌مندی سریع از خدمات اورژانس و پیشگیری از وسعت ضایعه در سیستم عصبی و رسیدن بیمار به وضعیتی پایدار در بخش مراقبت‌های ویژه نقش مهمی در تسهیل مراقبت‌های بعدی و بازگرداندن وی به زندگی مستقل دارد، چنان‌که هرچه این خدمات با تأخیر بیشتر و با امکانات کمتر ارائه گردد، میزان صدمه به سلول‌های عصبی بیشتر و سطح ناتوانی بالاتر خواهد بود.
در زمان حضور بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه، فیزیوتراپی قلبی - ریوی برای پیشگیری از اختلالات تنفسی به علت بی حرکتی مطلق آغاز می‌شود .
فیزیوتراپیست با آگاهی از نقش اندام‌های درگیر در تحمل وزن، تعادل و جابه‌جایی به بیمار سکته مغزی می‌آموزد که چگونه با استفاده از اندام‌های سمت سالم و وسایل ارتوپدی کمکی به‌تدریج عملکردهای برخاستن، نشستن، ایستادن و راه رفتن را بازیابد.
این بیمار که با فلج یک نیمه از بدن «همی پلژی» نامیده می‌شود در فیزیوتراپی می‌آموزد که چگونه جابه‌جا شود که شانه و لگن طرف مبتلا دچار دررفتگی نشود و بعد از برگشت عملکرد عضلات، بدشکلی، محدودیت و نقص در حرکات طبیعی آنها باقی نماند.
به‌تدریج تمرین‌های درمانی پیشرفت می‌یابند تا بیمار بتواند مستقلا و بدون کمک درمانگر و همراهان به زندگی بازگردد. در این مراحل نیز متخصص فیزیوتراپی نگران سفتی بیش از حد عضلات اندام‌های فوقانی و تحتانی است، چنان‌که در صورت قصور منجر به جمع شدن انگشتان و آرنج و همچنین انگشتان و مچ پا به طرف پایین می‌شود.
تجویز بریس‌های ارتوپدی در این مرحله در کنار تمرین‌های کششی و تحمل وزن در فیزیوتراپی می‌تواند بیمار را با حداقل عوارض به زندگی عادی بازگرداند. در مرحله نهایی نیز تمرین‌هایی شبیه وظایف شغلی و مهارت‌های بیمار طراحی شده و زمینه حضور وی در خارج از منزل و میان افراد جامعه فراهم می‌شود.