به گزارش ایسنا، سال آبی 1398-1397 به دلیل افزایش بارندگی رنگ دیگری نسبت به سال‌های قبل داشت. بارندگی امسال میزان حجم ذخیره سدها را افزایش داد و به طور متوسط تا 82 درصد حجم مخازن را پر کرد اما مشکل کمبود آب کلان شهرها را حل نکرده است. به همین دلیل مدیریت مصرف آب تنها محدود به دوره خشکسالی و کم‌آبی نیست و حتی در بارش‌های مناسب نیز باید در مدیریت مصرف آب جدی بود.
مصرف روزانه سه میلیون و 500 هزار مترمکعب آب برای تهران یک تهدید به‌شمار می‌رود و پایتخت با عبور از خطوط سه میلیون مترمکعب در روز دچار یک چالش و مشکل جدی خواهد شد.
در شرایط اخیر، مصرف آب شرب چهار درصد افزایش داشته و در حالی افزایش جمعیت این مقدار نبوده است. این در حالی است که میزان مصارف شرب خیلی بیشتر از میانگین جهانی است و در شمال شهر تهران، مصرف آب تا دو برابر میانگین جهانی هم می‌رسد.
بارندگی‌ها پیامدهای خشکسالی 11 ساله را جبران نکرد
از سوی دیگر ظرفیت آب سدها فقط برای مصرف شرب استفاده نمی‌شود و برای بخش صنعت و کشاورزی هم مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین نمی‌توان به این دلیل که بارندگی‌ها زیاد بوده و ظرفیت آب سدها افزایش پیدا کرده، افزایش مصرف آب را توجیه عقلانی کرد. اگر چه بارندگی امسال دو برابر نسبت به سال گذشته و نسبت به متوسط دراز مدت 40 درصد بیشتر بوده، اما این میزان بارش پیامدهای خشکسالی 11 ساله را جبران نکرده است.
اما حجم متوسط سالانه مصارف آب شرب و بهداشت در کشور حدود هفت میلیارد متر مکعب است که از این میزان 40 درصد از طریق آب‌های سطحی و 60 درصد از طریق آب‌های زیرزمینی تأمین می‌شود. در کلان شهرها مصرف آب حتماً باید به میزان مصرف متوسط جهانی برسد.
متوسط مصرف شرب و بهداشت در مقیاس جهانی 140 لیتر به ازای هر نفر است که این میزان در ایران خیلی بیشتر شده و بین 210 تا 250 لیتر است که در برخی نقاط مثل شمال شهر تهران بیشتر بوده و حتی به 300 لیتر هم رسیده است. الگوی مصرف بهینه برای هر خانوار در کشور تا 12 تا 15 متر مکعب در ماه است و چنانچه بیش از این مصرف داشته باشند، مشمول هزینه‌های پلکانی خواهند شد.
چرا مشترکان علاقه‌ای به صرفه‌جویی ندارند؟
تولید آب شرب در کلان شهرها هزینه بسیار زیادی دارد؛ بطوری که هزینه تمام شده هر مترمکعب آب شرب در کلان شهرها بیش از 1500 تومان است، در حالی که مشترکان به ازای هر مترمکعب 600 تومان پرداخت می‌کنند. این یارانه پنهان غیرهدفمند باعث شده که مشترکان کلان شهرها علاقه چندانی به صرفه‌جویی نشان ندهند. مصرف آب کلان شهری هر ساله رو به افزایش است و بحران کم‌آبی آینده کشور را تهدید می‌کند و تا افق 1410 و با افزایش 100 میلیونی جمعیت کشور تامین آب شرب و بهداشتی سالم به یک بحران جدی تبدیل خواهد شد.
کارشناسان بر این باورند که سال‌های پرآب نباید ما را هیجان‌زده کند و باید از آب قابل برنامه‌ریزی استفاده کنیم و مصرف کنندگان باید در این مورد با یکدیگر توافق کنند. به عبارت دیگر زمانی که ترسالی رخ می‌دهد باید آب را نگه داشت و به آب برنامه‌ریزی اضافه کرد.
نمی‌توان آینده را پیش‌بینی کرد
طبق آماری که توسط قاسم تقی‌زاده خامسی- معاون وزیر نیرو در امور آب و آبفا - اعلام شده است، مخازن سفره‌های زیر زمینی آبی کشور 130 میلیارد مترمکعب کسری دارد و این میزان کسری با یکسال بارندگی تأمین نمی‌شوند، زیرا ما حدود 10 سال خشکسالی داشتیم.
از سوی دیگر، مسئولان بر این باورند که نمی‌توان وضعیت آب و هوا را پیش‌بینی کرد و هیچکس نمی‌تواند به صورت مستند بگوید که سال آینده خشک است یا تر و با این‌که در حال حاضر وضعیت آب در ایران مناسب است، برای سال آینده آبی ترسالی پیش‌بینی نمی‌شود. زیرا کشور ما در یک اقلیم خشک و نیمه‌خشک قرار دارد و 60 درصد از سرزمین‌مان نیمه‌خشک و 50 درصد آن بیابانی است و نمی‌توان سرنوشت آن را تغییر داد.
به عبارت دیگر ایران دارای سرنوشت اقلیمی خاص خود است؛ اقلیمی که یک‌سوم میانگین جهانی بارش دارد. توزیع بارش‌ها در آن به لحاظ جغرافیایی و زمانی نامتوازن است و به طور تاریخی در لیست مبتنی بر کم‌آبی اتکا کرده است. این سرنوشت اقلیمی حداقل با ابزارهای فن‌آورانه بشری امروز قابل تغییر نیست و نمی‌توان آن را به پرآبی بدل کرد. به همین دلیل مسئولان نگران این موضوع هستند که کشور امسال با خوش خیالی ترسالی ناشی از بارندگی‌ها مواجه است.
بنابراین گذر از این تابستان رویکرد متفاوتی نسبت به سال‌های دیگر دارد. درواقع دست‌های بحران آب در حالی همچنان گلوی کشور را فشار می‌دهد که شاهد بسیاری از بد مصرفی‌ها در سراسر ایران هستیم. برای مثال آب شرب برای آبیاری فضای سبز، منازل، شست‌وشوی غیرمجاز و حتی به عنوان جارو استفاده می‌شود!
