بازیگران درخشان تاریخ سینما (۲۹): فرد استیر

برترین ها: فرد اَستیر (Fred Astaire) رقصنده، خواننده، بازیگر و طراح رقص آمریکایی در 10 ماه مه 1899 در اوماها به دنیا آمد و در 22ژوئن 1987 درگذشت. فعالیت هنری او بر روی صحنه به بیش از 76 سال به طول انجامید. در طول فعالیت هنری اش، 31 فیلم موزیکال و چندین برنامه ویژه تلویزیونی را ضبط کرد. او به عنوان یک رقاص برای حفظ ریتم و ضرب آهنگ و اجرای بی نقصش در خاطره ها ماندگار شده است، علاوه بر این اجراهای بی نقص او با جینجر راجر، بازیگر و رقاص هالیوود در ذهن ها ثبت شده است. اَستیر و راجر در بیش از 10 فیلم موزیکال با هم همکاری داشته اند. اَستیر از طرف مؤسسه فیلم آمریکا به عنوان پنجمین ستاره مرد بزرگ تاریخ سینمای کلاسیک در هالیوود انتخاب شده است.

جین کلی، یکی از ستارگان رقص، درباره اَستیر می گوید: «تاریخ رقص در سینما با اَستیر آغاز شد.» در جای دیگری جین کلی ابراز می دارد: «اَستیر تنها رقصنده معاصر است که در یادها می ماند.» فراتر از سینما و تلویزیون، رقصنده ها و طراحان رقص بسیاری نظیر رودولف نوریو، سمی دیویس جی آر، مایکل جکسون، گرگوری هاینز، میخائیل باریشنیکوف، جرج بالنچین، جروم روبینز و مدوری دیکشیت نیز به تأثیرگذاری اجراهای اَستیر بر روی اجراهای خود اشاره کرده اند.

 

 

 
اَستیر در اوماهای نبراسکا به دنیا آمد. پدرش فردریک اهل اتریش بود و خانواده مادری اش از مهاجران آلمانی بودند که از پروس شرقی به ایالت متحده آمریکا آمده بودند. پدر اَستیر در خانواده ای یهودی در لینز اتریش به دنیا آمد. خانواده او بعدها کاتولیک شدند. پدر اَستیر در 26 اکتبر 1892 در سن 25 سالگی به نیویورک مهاجرت کرد. او به امید گسترش کسب و کار خود به اوماها، نبراسکا نقل مکان کرد و کسب و کارش را آغاز کرد. آن، مادر فِرد، رویای خلاصی از اوماهارو را در سر می پروراند و قصد داشت برای تحقق این رویا روی استعدادهای فرزندان خود حساب باز کند.

بعد از اینکه اَدل اَستیر، خواهر کوچکتر فرد، نشان داد که استعداد ذاتی در زمینه رقص دارد مادرشان نمایش دو نفری "رقص خواهر و برادر" را که در نمایش های رقص و آواز متداول بود پی ریزی کرد. اگرچه فرد از شرکت در کلاس های رقص اجتناب کرد، ولی از همان ابتدا به تقلید از حرکات پای خواهرش پرداخت. علاوه بر این دوره پیانو، آکاردئون و کلارینت را نیز امتحان کرد. در سال 1905 پدر خانواده به طور ناگهانی کار خود را از دست داد، در نتیجه خانواده اَستیر مجبور شد به شهر نیویورک برود تا فرزندانشان بتوانند کار نمایش خود را آغاز کنند. فرد و اَدل تعلیمات خود را در مدرسه آلوین مستر از آکادمی فرهنگ و هنر دیدند.

علیرغم رقابت هایی که بین فرد و اَدل وجود داشت، به سرعت توانایی های فردی آنها برای مادر خانواده آشکار شد. پایداری و استمرار فِرد در انجام کارها و استعداد بی نظیر اَدل آنها را از هم متمایز می کرد. به پیشنهاد مادر خانواده نام خانوادگی شان را از آسترلیتز به اَستیر تغییر دادند، چرا که از نظر مادرش آسترلیتز یادآور نام یکی از جنگ ها بود. آنها نام خانوادگی جدید خود را به یکی از عموهای خود که لو اَستیر نام داشت نسبت دادند. آنها همه آموزش های مربوط به رقص، خواندن و صحبت کردن را به منظور حضور در نمایش به طور کامل سپری کردند. اولین نمایش آنها «هنرمندان و رقص جدید بر روی انگشتان پا با موسیقی الکترونیک» نام داشت. در این نمایش فرد کلاه سیلندری بر سر داشت و لباسی شبیه خرچنگ بر تن کرده بود. دخترش، ایوا اَستیر مکنزی، در مصاحبه ای گفت که پدرش بیشتر اوقات کلاه بلند بر سر می گذاشت تا قدش بلندتر به نظر بیاید. یک روزنامه محلی پس از اجرای کمدی اَستیر در نیوجرسی در یکی از مقاله های خود نوشت: «خانواده اَستیر در نمایش های رقص و آوازی بهترینند.»

پدرشان یک فروشنده بود و همین امر باعث شد که فرد و ادل موفق شوند قراردادهای بزرگی را از آن خود کنند. علاوه بر این موفق شدند در تئاترهای معروف اورفیوم سرکیوت در شهرهای غربی و جنوبی آمریکا بر روی صحنه بروند. چیزی نگذشت که قد ادل سه اینچ از فرد بلندتر شد، در نتیجه ترکیب این دو در هنگام رقص ناهمگون به نظر می رسید. خانواده اَستیر تصمیم گرفت به مدت دو سال از این حرفه کنار بکشد تا از مشکلاتی که ممکن بود مؤسسه گِری که در آن زمان مسئولیت رسیدگی به کودکان کار و حفاطت از آنها را بر عهده داشت، برای آنها ایجاد کنند در امان باشند. در سال 1912 فرد به کلیسای اسقف پیوست.

 

 

کسب و کار این خواهر و برادر با اضافه شدن مهارت ها و ظرافت بیشتر رونق فراوانی گرفت. آنها با اضافه کردن تَپ دنس، رقصی که با به صدا درآوردن کفش بر روی صحنه همراه است، شکلی دیگر به اجراهای خود دادند. آنها از افرادی مانند بیل رابینسون و جان سابلت الهام گرفتند. از رقاص معروف اُرِلیو کوچیا رقص تانگو، والتز و دیگر رقص های باله را که توسط زوج هنری ورنون و آیرین کَسِل به محبوبیت رسیده بود فرا گرفتند.

در سن 14 سالگی مسئولیت انتخاب موسیقی رقص ها نیز به دیگر مسئولیت های فرد اضافه شد. وی در سال 1916 با جورج گرشوین که برای کمپانی موسیقی جروم اچ رمیک کار می کرد آشنا شد. فرد مسحور ایده های نو در هنر موسیقی و رقص بود و دیدار او با گرشوین نقطه عطفی برای دگرگونی و تغییر برای هر دو هنرمند بود. اَستیر همواره به دنبال ایجاد نوآوری در هنرش بود و این آشنایی آغازی شد برای نشان دادن تلاش بی وقفه خود برای رسیدن به نوآوری و کمال. خانواده اَستیر در سال 1917 با «در اوج»، نمایشی وطن پرستانه که برای سربازان هم پیمان آمریکایی اجرا شد، وارد برادوی شدند.

این خواهر و برادر در نمایش های بسیاری بازی کردند. هیوود براون در مجله پسینگ شو در سال 1918 در مورد آنها می¬نویسد: «در عصری که رقاص خوب زیاد است، فِرد بسیار برجسته ظاهر شد. او و پارتنرش، اَدل اَستیر، با رقص چابکانه و زیبای خود جایی برای خودنمایی دیگر رقاصان باقی نگذاشتند.»

هنر و مهارت این خواهر و برادر بیشتر باعث درخشش اَدل بود. اگرچه اَدل لحن اجرا را در دست داشت و شوخ طبعی او در هنگام اجرا نظر همگان را به خود جلب کرده بود، اما همه این ها را مدیون آمادگی دقیق و حمایت های قوی برادرش فِرد بود.

در طول دهه بیست، فِرد و اَدل در کارهای برادوی و لندن بر روی صحنه ظاهر شدند. از جمله کارهای آنها می توان به «جودی و گروه» (1922) به کارگردانی جروم کرن، «خانم، خوب باش» (1924) با اجرای آریا گرسوین و کارگردانی استنلی دان، «مضحک روی» (1927) و «واگن دسته موزیک» (1931) اشاره کرد. همه این فیلم ها با تحسین مخاطبان روبرو شد. پس از آن استایل او در تپ دنس به عنوان بهترین اجرا مورد توجه قرار گرفت به طوری که رابرت بنچلی در وصف او می نویسد: «گمان نمی کنم با گفتن این مطلب که فرد اَستیر بزرگترین رقصنده تپ دنس در جهان است، سبب بروز جنگ بین کشورها بشوم.»

با ازدواج اَدل در سال 1932 با اولین همسرش لرد چارلز کوندیش، دومین فرزند نهمین دوک دوون شایر فِرد و اَدل از هم جدا شدند. پس از آن فِرد با اجرا در «طلاق گِی» که بعدها تبدیل به فیلم موزیکال شد به تلاش برای کسب موفقیت های بیشتر در برادوی و لندن ادامه داد. او همچنین پیشنهادهایی نیز از هالیوود دریافت کرد. در واقع پایان دوره همکاری او و خواهرش از لحاظ احساسی ضربه سختی برای اَستیر بود، اما این جدایی سبب شد که اَستیر در حیطه های مختلف پیشرفت چشمگیری داشته باشد.

بعد از ازدواج اَدل، فرد پارتنر رقص جدیدی پیدا کرد. کلر لوسی در آهنگ «شب و روز» نوشته کول پورتر با اَستیر رقصید. این آهنگ برای فیلم «طلاق ِگی» طراحی شده بود. برخلاف اجراهای سابق اَستیر رقص های او رنگ و لعاب رمانتیک به خود گرفت. موفقیت این اجرا بر روی صحنه به موفقیت ورژن فیلم این اجرا در فیلم «طلاق گی» نیز سرایت کرد. این اجرا را می توان شروع دوره جدیدی در دنیای رقص در فیلم ها دانست.

بر اساس داستان های نقل شده، اَستیر برای کمپانی آر. ک. ئو رادیو پیکچرز، برای بازی در فیلم تستی داده بود که گزارش آن به همراه کاست تست گم شده است. در این گزارش نوشته شده بود: «نمی تواند بخواند، نمی تواند بازی کند، تاس است، کمی می رقصد.» تهیه کننده و سرمایه گذار کمپانی اَستیر-راجرز پیکچرز ادعا می کند که هیچگاه این داستان را در سال های دهه سی نشنیده بود و سال ها بعد این داستان آشکار شده است. اَستیر بعدها سعی در شفاف سازی این گزارش کرد و اصرار داشت گزارش را اینگونه تعبیر کند: «نمی تواند بازی کند، کم مو است، همچنین خوب می رقصد.»

به هرحال آنطور که از ظاهر امر مشخص است تست بسیار ناامید کننده بوده است. دیوید او سلزنیک، تهیه کننده سرشناس دوران طلایی سینمای آمریکا و فیلم‌های موفقی همچون «بر باد رفته»، که اَستیر را برای این تست انتخاب کرده و هزینه این تست را متقبل شده بود در یادداشتی می نویسد: «در مورد اَستیر مطمئن نبودم، اما احساس می کردم که بر خلاف داشتن گوش های بزرگ و خط های روی چانه، با دلربایی فوق العاده اش می تواند از پس این امتحان دشوار برآید.»

 

 

نتیجه این تست بر روی تصمیمات  آر. ک. ئو رادیو پیکچرز برای اَستیر تأثیر چندانی نداشت. در ابتدا (1933) آر. ک. ئو رادیو پیکچرز اَستیر را برای چند روز به کمپانی مترو گلدوین مایر قرض داد تا در اولین اجرای شاخص خود در هالیوود در نقش خودش با جوآن کرافورد در فیلم موزیکال «بانوی رقصنده» برقصد. پس از آن اَستیر در فیلم «پرواز به ریو» (1933) برای کمپانی آر. ک. ئو رادیو پیکچرز ظاهر شد. اَستیر در این فیلم بعد از جینجر راجر که نقش چهارم فیلم را داشت نقش پنجم فیلم را از آن خود کرد و در کنار بازیگران دیگری همچون دولورس دل ریو و جین ریموند قرار گرفت. مجله ورایتی در مصاحبه ای موفقیت بزرگ این فیلم را مدیون حضور اَستیر در این فیلم اعلام کرد:
«مهم ترین نکته در مورد «پرواز به ریو» معرفی فرد اَستیر است. اجرای شاخص و دلنشینش بر روی صفحه نمایش او را در دنیای سینما ماندگار کرد. میکروفون نسبت به صدای او منعطف است و در اجرای رقص نیز بهترین است. البته هنر او در رقص بر هیچکس پوشیده نیست. همگی این حقیقت را قبول دارند که رقص دیگران در مقایسه با اجرای اَستیر بیشتر چیزی شبیه لگد انداختن است.»

از آنجایی که اَستیر همیشه در کنار خواهرش می رقصید ملحق شدن به گروه دیگر برای او دشوار می نمود و اَستیر در ابتدا به این کار علاقه ای نشان نمی داد به طوری که اَستیر به نماینده خود می نویسد: «اجرای دوباره با او (اَدل) موردی ندارد، ولی فکرش  را هم نکنید که با گروه دیگری برنامه اجرا کنم. من توانایی مدیریت یک شریک هنری را دارم و به هیچ وجه قصد ندارم با همکاری با بیش از یک نفر خودم را به دردسر بیاندازم.» در کنار همکاری اَستیر و راجرز که مورد حمایت مخاطبان قرار گرفته بود مشارکت اَستیر با هرمس پن، رقصنده و طراح رقص، به اهمیت عنصر دنس در فیلم های موزیکال هالیوودی کمک شایانی کرد.

اَستیر و جین در 9 فیلم هالیوودی به عنوان دنس پارتنر حضور داشتند. می توان فیلم هایی همچون «طلاق گِی» (1934) ، «روبرتا» (1935) که در آن اَستیر علاوه بر هنر رقص هنر پیانو نوازی خود را که اغلب نادیده گرفته می شد با اجرای تک نفره خود در I can`t dance به رخ کشید، «کلاه سیلندری» (1935)، «به دنبال ناوگان» (1936)، «زمان تاب خوردن» (1936)،«مایل هستید برقصیم» (1937)، «بیخیال» (1938) را نام برد. از 9 فیلم اَستیر و راجر 6 فیلم موزیکال جزء پرفروش ترین و پردرآمدترین فیلم های کمپانی آر. ک. ئو رادیو پیکچرز شدند.

دستاورد این فیلم ها کسب اعتبار خاص و شأن منزلت هنری برای کمپانی آر. ک. ئو رادیو پیکچرز بود. اعتباری که هر کمپانی هنری آرزوی آن را داشت. می توان گفت که حضور اَستیر در کنار راجر و حضور راجر در کنار اَستیر تنها دلیل ستاره شدن این دو رقاص بود. کاترین هپبورن در این باره می گوید: «راجرز استایل را به اَستیر به وام می دهد و اَستیر در مقابل جاذبه زنانگی را به راجرز تقدیم می کند.» جالب است که اَستیر درصدی از سود فیلم ها را دریافت می کرد چیزی که در قرارداد بازیگران نادر بود.

به اَستیر استقلال کامل بر روی چگونگی اجرای رقص ها داده شده بود، دست او در متحول کردن و ایجاد انقلاب در زمینه دنس باز گذاشته شده بود. دو نوآوری عمده که متعلق به اَستیر است در اولین فیلم های موزیکال مورد توجه قرار گرفتند. او اصرار داشت که یک دوربین با پایه ثابت در یک شات‌بندی ثابت از رقص تصویربرداری کند. شوخی معروف اَستیر در مورد حرکت دوربین این بود: «یا دوربین باید برقصد یا من.» او این نوع فیلمبرداری را از فیلم «طلاق گِی» در سال 1934 به بعد در همه فیلم های موزیکال خود اعمال کرد. تنها فیلمی که اَستیر در آن این قانون را نقض کرد آخرین فیلم موزیکال او «رنگین کمان فینیان» بود که در سال 1968 ساخته شد.

 

 

استایل اَستیر در رعایت توالی در رقص اجازه دنبال کردن رقاصان و رقص آرایی را در نگاه کلی به بیننده می دهد. رقص آرایی های او در تضادی آشکار با آثار بازبی برکلی قرار دارد. این تضاد خود را در رقص های متوالی بازبی برکلی همراه با شات هایی که از بالای سر رقصنده ها گرفته می شوند، تصاویری که به سرعت از جلوی چشمان بیننده می گذرند و فوکوس کردن دوربین فیلمبرداری بر قسمت های خاصی از بدن همچون دست یا پا آشکارا نشان می دهد.

دومین نوآوری حول محور مفهوم و زمینه رقص می چرخد. اَستیر اصرار دارد که تمام آهنگ ها و رقص ها به صورت یکپارچه ای با داستان فیلم در ارتباط باشند. بر خلاف بازبی برکلی که از رقص صرفاً به عنوان یک اجرا استفاده می کرد اَستیر معتقد بود که رقص باید در خدمت پیشبرد داستان فیلم به جلو باشد. معمولاً اجراهای اَستیر شامل یک رقص تک نفره است که توسط اَستیر اجرا می شود. اَستیر این رقص تک نفره را "ساک سولو" نامگذاری کرده است. دیگر رقص ها شامل رقص کمدی دو نفره و رقص رمانتیک دو نفره می باشد.

اَستیر در سال 1939 کمپانی آر. ک. ئو رادیو پیکچرز برای دنبال کردن فرصت های جدید ترک کرد. این تصمیم نتایج خوبی در بر داشت. در طول این دوره 7 ساله به ارج نهادن بر آثار طراحان رقص ادامه داد. بر خلاف سال های دهه سی که وی ترجیح می داد تنها با هرمس پن کار کند، در جهت بقای نوآوری در آثارش تصمیم گرفت بر توانایی های دیگر طراحان اعتماد کند. النور پاول اولین دنس پارتنری بود که اَستیر پس از جینجر راجر با وی همکاری کرد. پاول در بین هم دوره ای های خود بهترین رقصنده تپ بود. اَستیر و النور پاول در Broadway Melody of 1940 از فیلم «شروع بیگوئین» به کارگردانی کول پورتر، اجرای تحسین برانگیزی را به نمایش گذاشتند. وی در زندگینامه خود با نام «قدم هایی در زمان» می نویسد: «النور حرکات دنس را مانند یک مرد اجرا می کند. با النور خبری از سوسول بازی نیست. او استایل منحصر بفرد خود را در تپ دنس دارد.»

 اَستیر درکنار بینگ کرازبی در «مسافرخانه هالیدی» (1942) و «آسمان های آبی» (1948) بازی کرد. بر خلاف موفقیت چشمگیر این فیلم ها از نظر مالی، اَستیر علاقه چندانی به نقش هایش نداشت. آنطور که گفته می شود دلیل عدم رضایت این است که اَستیر دختر مورد علاقه خود را به کرازبی باخته است. در واقع کرازبی رقیب عشقی وی به شمار می رفت. اجرای سولو و منحصر بفرد  اَستیر در Let's Say it with Firecrackers از فیلم «آسمان های آبی» این فیلم را برای همیشه در خاطره ها ماندگار کرد. آهنگ و روال این رقص به قدری نو و مبتکرانه بود که اثری محو ناشدنی دارد. Puttin' On the Ritz دیگر اثر اَستیر با همراهی پولت گودار در فیلم «دومین گروه کر» (1940) بود. اَستیر در این فیلم برای ارکستر آرتی شاو، نوازنده کلاینت و موسیقی دان معروف آمریکایی اجرای زنده داشت.

سومین دنس پارتنر اَستیر ریتا هیورث، دختر اسطوره رقص بود. فیلم کمدی موزیکال «تو هیچ وقت پولدار نمی شوی» (1941) سکوی پرشی برای هیورث بود تا از او یک ستاره بسازد و فرصتی بود برای اَستیر تا بیشترین بهره را از مهارت هیورث در رقص لاتین ببرد و رقص آمریکای لاتین را با استایل خود ادغام کند. دومین فیلم اَستیر و هیورث «تو هیچ وقت از این دوست داشتنی تر نبودی» (1942) و دوئت معروف این فیلم I'm old Fashioned نوشته جروم کرن به عنوان اثر اصلی جروم روابینر در سال 1983 در باله شهر نیویورک سیتی در احترام و بزرگداشت اَستیر اجرا شد.

اَستیر با لوسیل بِرمِر در دو اثر به کارگردانی وینسنت مینلی ظاهر شد. فیلم های «یولاندا و دزد» در سبک فانتزی که از جمله پیشگامان باله در سبک سوررئال است و دیگری فیلم انتقادی و موزیکال «زیگفلد و حماقتش» (1946) که نمایانگر همکاری خاطره انگیز اَستیر و جین کلی در آهنگThe Babbit and the Bromide  می باشند. اگر چه «زیگفلد و حماقتش» موفق بود ولی «یولاندا و دزد» نتوانست موفقیتی کسب کند. اَستیر که با این شکست احساس نا امنی می کرد و شهرت حرفه ای خود را در خطر می دید تصمیم گرفت از دنیای رقص خداحافظی کند. او با اعلام بازنشستگی زودتر از موعد خود درPuttin` on the Ritz  به عنوان آخرین اجرا مخاطبانش را شگفت زده کرد.

بازنشستگی اَستیر ادامه دار نبود. با صدمه دیدن جین کلی، اَستیر برای اجرای نقش او در فیلم «رژه عید پاک» (1948) جایگزین شد. او در کنار جودی گارلند، آن میلر و پیتر لافورد قرار گرفت. در سال 1949 پس از ده سال برای آخرین بار با دنس پارتنر قدیمی خود راجرز که به جای جودی میلر جایگزین شد در فیلمThe Barkleys of Broadway رقصید. هر دوی این فیلم ها محبوبیت اَستیر را به او بازگرداندند. دیگر کارهای او «سه کلمه کوچک» ، «بیا برقصیم»، «عروسی سلطنتی»، «زیبای نیویورکی» که فیلم های بسیار ضعیفی  بودند. پس از شکست های پی در پی در «واگن دسته موزیک» (1953) یکی از فاخرترین آثار موزیکال که تا بحال ساخته شده است بازی کرد.

 

در سال 1954 در حال کار بر روی فیلم موزیکال «بابا لنگ دراز» (1955) به همراهی لسلی کرون برای کمپانی فاکس قرن بیستم بود که همسرش فیلیس به طور ناگهانی بر اثر ابتلا به سرطان ریه از دنیا رفت. اَستیر که ضربه روحی بدی از این فقدان خورده بود تصمیم گرفت که کار را رها کند. او همچنین پیشنهاد داد تا کلیه هزینه های تولید را از جیب خودش پرداخت کند. با این حال جانی مرسر آهنگساز این فیلم و استودیوی فاکس او را به ادامه کار که بهترین کار ممکن برای او بود متقاعد کردند. «بابا لنگ دراز» در سال 1955 اکران شد و رتبه خوبی در باکس آفیس بدست آورد.

اَستیر در 25 سال فعالیت هنری خود موفق به ضبط 30 فیلم موزیکال شد. پس از آن کناره گیری خود را از رقص در فیلم اعلام کرد تا بر روی بازی در درام پسا رستاخیزی در مورد جنگ هسته ای با نام «بر روی ساحل» متمرکز شود. استیر در این فیلم در نقش جولیان آزبورن بازی کرد. با این فیلم اَستیر نامزد دریافت جایزه گلدن گلاب برای بهترین نقش مکمل مرد شد ولی به استفان بوید در فیلم «بن هور» باخت.   

پس از آن در تلویزیون به ساخت سری های موزیکال پرداخت و در سال های 1958،1959،1960 و 1968 برنده جایزه امی شد. اثر او با نام «بعد از ظهری با فرد اَستیر» برنده 9 جایزه از امی شد. لازم به ذکر است که «بعد از ظهری با فرد استیر» (1958) اولین برنامه ای بود که به صورت رنگی ضبط شد. اَستیر برنده جایزه امی برای بهترین اجرای انفرادی شد. بسیاری اعتقاد داشتند که این جایزه به ناحق به اَستیر داده شده چرا که به نظر ایشان هنر رقصیدن و هنر بازیگری دو مقوله جدا هستند و این جایزه برای هنر بازیگری در نظر گرفته شده است.

این امر باعث شد که اَستیر پیشنهاد بازگرداندن جایزه را بدهد ولی آکادمی تلویزیون این پیشنهاد را قبول نکرد. او در سال 1978 به همراه هلن هیز در فیلم تلویزیونی «خانواده وارونه» در نقش زوج سالخورده ای که از بیماری رنج می برند و توانایی انجام کارهای روزانه خود را ندارند بازی کرد. اَستیر برای اجرای خود برنده جایزه امی شد. اَستیر از مدیر برنامه اش خواسته بود تا در سریال «بتل استار گالکتیکا» (1979) نقشی برای او بگیرد تنها به این دلیل که نوه های او عاشق این سریال بودند. او در این سریال آخرین رقص خود را اجرا کرد .آخرین فیلم او « داستان روح» (1981) بود.

مجله ایمپایر او را در بین صد ستاره مطرح سینما در رتبه 73 قرار داده است. گروه راک بیتلز تصویر فرد اَستیر به همراه هنرمندان مطرح دیگر بر روی کاور آلبوم خود با نام Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band قرار داد. فرد استیر پس از مرگش در 22 ژوئن 1987 در آرامگاه یادبود اوکوُود در کالیفرنیا در کنار دنس پارتنر همیشگی خود جینجر راجر به خاک سپرده شد.