سرویس ورزش مشرق – پس از برگزاری مراسم معرفی برترین های فصل هجدهم لیگ برتر فوتبال و چهره های برتر سال گذشته، همچنان حرف و حدیث هایی پیرامون نحوه انتخاب برترین های این مراسم مطرح می شود. در این باره با یکی از اعضای هیأت رییسه سازمان لیگ صحبت کردیم. همچنین با وی درباره پیشنهاد مشرق، که چرا جوایز همراه با اسامی بزرگان فوتبال کشورمان به منتخبین اهدا نمی شود تا ضمن ارج گذاشتن بر مقام پیشکسوت یاد و خاطره استخوان خردکرده های فوتبال، اسامی شان تا ابد در اذهان زنده بماند حرف زدیم.
هوشنگ نصیرزاده در گفت و گو با مشرق، درباره نامگذاری جوایز برترین های فوتبال به اسم بزرگان فوتبال ایران اظهار داشت: بطور کلی در ایران اگر بخواهید اسم افراد را روی جوایز قرار دهید یک عده ای موافق و عده ای مخالف پیدا می کنید. در جایی که جوایز به نام پوشکاش داده می شود کسی با کسی زاویه ندارد. بطور مثال در ایران اگر بخواهید جایزه بهترین دروازه بان را به نام حجازی بدهید گروهی می آیند و می گویند چرا اسمش را عابدزاده نگذاشتید. در کشور ما درباره هر موضوعی بلافاصه معارض پیدا می شود. عده ای جبهه گیری می کنند و بعد اعتراض و انتقاد می شود.
بیشتر بخوانید:
وی در پاسخ به این پرسش که آیا نباید این فرهنگ غلط روزی یا از جایی تغییر کند حتی اگر به قیمت پرداخت هزینه یا دادن تاوان برایش باشد، خاطرنشان کرد: فرهنگ، گل بنفشه نیست که فوری بتوان بوته اش را به گل نشاند و تغییرش داد. فرهنگ، دوران و زمانی طولانی مدتی را می طلبد که نهادینه شود. برای همین شما اسم هر کسی را روی جوایز بگذارید مشکل به وجود می آید مگر اینکه همه روی آن فرد اتفاق نظر داشته باشند. مانند مرحوم دهداری که جایزه اخلاق دهداری را به فلان بازیکن اهدا کنیم. همه روی این فرد اتفاق نظر داشته اند. من قبول دارم که اهدای جایزه با اسامی اسطوره های فوتبال کشور بر جذابیت های این اقدام می افزاید ولی مشکلاتی هم در این مسیر هست.
عضو هیأت رییسه سازمان لیگ درباره اهدا نشدن جایزه آقای پاس گل اظهار بی اطلاعی کرد و در ارتباط با اینکه عنوان شده جایزه تیم فوتسال برتر به این خاطر در نظر گرفته نشده که تیمش در ایران نبوده گفت: این درست نبوده و باید تیم برتر را مشخص و در غیابش آن را اعلام و جایزه اش را به نماینده شان اهدا می کردند.
هوشنگ نصیرزاده درباره موضوع نحوه انتخاب برترین های فوتبال و اینکه چه کسانی باید در این انتخابات حق رأی داشته باشند توضیح داد:
من برای انتخاب بهترین ها با نظرسنجی موافق نبودم. نباید این کار را طبق نظرسنجی انجام داد چون که همه براساس ملاحظات فردی یا تیمی و باشگاهی در این رأی گیری شرکت کرده اند. برای نمونه خود من برای نظرسنجی همه بازیکنان ماشین سازی را نوشتم. دروازه بان دخسوس، دفاع کنعانی زادگان و بهترین هیأت را هم هیأت آذربایجان شرقی نوشتم در حالی که آذربایجان شرقی بیشتری دشمنی را با باشگاه ما دارد.
وی ادامه داد: به عقیده من یک کمیته فنی کارشناسی با ترکیب تخصص های متعدد لازم است که بنشینند و همه مسابقات را نگاه کنند و بعد نظر بدهند. چون احتمال اینکه افراد منصفانه بنویسند خیلی کم است. همانطور که خود من دشمن خودم و باشگاهم را به عنوان بهترین هیأت نوشته بودم. برای اینکه جایگاه فوتبال تبریز و استان را ارتقا بدهم پس بهتر است که یک هیأت مجزا از نظرسنجی این کار را انجام بدهد. معمولا در ورزش ایران همیشه نظر اقلیت درست است نه اکثریت.
عضو هیأت رییسه سازمان لیگ در پاسخ به این سئوال که چرا برخی معتقدند جوایز به طور دقیق بین برترین نفرات و تیم ها تقسیم نشده تصریح کرد: البته نکته دیگری هم هست و اینکه همیشه در دنیا آنهایی که بهترین می شوند درواقع بهترین نیستند. بلکه این انتخابها با یک سیاسی کاری خاصی صورت می گیرد و جوایز را بین همه تقسیم می کنند. بر فرض نمی آیند 4، 5 جایزه را به یک باشگاه بدهند بلکه تقسیم می کنند تا اسباب رضایتمندی همه را برآورده کنند.
نصیرزاده تأکید کرد: اگر در کنفدراسیون فوتبال آسیا دیده باشید جوایز بین همه تقسیم می شود تا همه را راضی نگه دارند و انگیزه ادامه کار ایجاد کنند. بطور مثال معمولا می گویند بهترین ها از تیم قهرمان است و بهترین مربی، مربی تیم قهرمان است ولی این جوایز دور می زند و بقیه جوایز بین بقیه تقسیم می شود. مثلا تیمی که کمترین کارت را گرفته است تیم اخلاق است ولی جایزه اش به تیمی دیگر داده می شود. این سیاست تقسیم جوایز یک قانون نانوشته است که هدفش رضایتمندی همه تیمهاست. اگر دیدید به یک تیم 5 جایزه تعلق می گیرد ولی هر 5 جایزه را به آن نمی دهند دلیلش این است که باید کسی که نفر دوم شده هم دیده شود.
نصیرزاده درباره برگزاری نامنظم مراسم و تأخیر در آغاز آن نیز توضیح داد: چون مراسم پخش زنده نداشت این اتفاقات رخ داد. یکی از دلایلی که همیشه مراسم سر ساعت و به موقع انجام می شود پخش زنده است که همه پای گیرنده ها منتظر هستند. ولی وقتی مراسم پخش زنده ندارد میزبان منتظر مهمانها می شود و در ایران هم دیده ایم که معمولا همه ساعتی که برای شروع مراسم است تازه از منزل خارج می شوند و این باعث می شود که مراسم کمی با تأخیر مواجه می شود.