به گزارش ایسنا، بوشهری‌ها رسم سنج و دمام را لازمه مراسم سینه‌زنی می‌دانند. اجرای این مراسم به منزله‌ی خبری بوده برای آغاز اکثر مراسم سوگواری.
در این مراسم اجرای موسیقی بخش اصلی را تشکیل می‌دهد و برای اجرای آن دسته‌های سنج و دمام، قطعه خود را از نقطه‌ای مشخص در محل آغاز می‌کنند؛ به گونه‌ای که همه اهالی محل بتوانند صدای آن را بشنوند. پس از چند دقیقه نوازندگی، گروه در حین نواختن به طرف مسیر مشخص شده خود حرکت کرده و هنگام رسیدن به پایان مسیر برگزاری مراسم سوگواری بعد از چند دقیقه، قطعه را تمام می‌کند.
مدت زمان اجرای این قطعه که تنها قطعه ضربی بدون کلام در موسیقی بوشهر است، معمولا بیشتر از 20 دقیقه به درازا نمی‌کشد.
در بوشهر محله‌های مختلف، مراسم مذهبی خود را جدا از یکدیگر برگزار کرده و هر کدام از آنها دارای یک گروه سنج و دمام مستقل هستند.
قدیمی‌ترین تصویر موجود از مراسم سنج و دمام در بندر بوشهر مربوط به دوره قاجار است.
سازهای مذکور از نخستین آلات موسیقی بوده و در زمره سازهای جنگلی محسوب می شوند و ریشه در موسیقی آفریقایی دارند.
اولین بار، سازهای سنج و دمام از آفریقا به این منطقه آورده شده و در آغاز توسط آنها در این منطقه نواخته می‌شده است، تا اینکه به تدریج در بوشهر شکل خاص و مقدسی به خود گرفته و سرانجام مورد قبول عامه مردم واقع شده است. اکثر بوشهری‌ها برای اجرای این مراسم، اهمیت ویژه‌ای قائل هستند.
در مراسم سنج و دمام، از سازنده گرفته تا نوازنده و حتی مسئولان کنترل و اجرای مراسم همگی باید باور مذهبی داشته و مورد اعتماد و احترام مردم باشند.
با پایان مراسم دمام، سینه‌زنی صورت می‌گیرد. ابتدا چند نفر دور ستون وسط میدان به چرخش و سینه زدن می پردازند و به تدریج بقیه سینه زنان به آنها پیوسته و صف ها گسترده تر می شوند.
