به گزارش ایسنا، فوتبال ایران مشکلات ریز و درشت کم ندارد؛ از بدهی‌های کلان به افراد و سازمان‌های مختلف گرفته تا حق پخشی که صدا و سیما به فوتبال نمی‌دهد و ورزشگاه‌های نا امن که همین چند روز قبل جان یک هوادار خردسال را گرفت.
در این بین لباس تیم‌های ایرانی هم داستان‌های خاص خودش را دارد. باشگاه‌های ایرانی که به خاطر نبودن قانون کپی‌رایت نمی‌توانند از فروش پیراهن درآمد چندانی کسب کنند، به نظر می‌رسد بیشتر برای در امان ماندن از سرما و برهنه نبودن و همچنین برای اینکه بازیکنان در زمین هم‌تیمی‌هایشان را راحت‌تر پیدا کنند، اقدام به تهیه لباس می‌کنند.
چند روز قبل باشگاه سپاهان بعد از رونمایی از دومین لباس این فصلش اعلام کرد که پیراهن تیم فوتبال بزرگسالان یک بار دیگر و در نیم فصل دوم تغییر می‌کند. سپاهانی‌ها در تمریناتشان هم تنوع‌طلبی‌شان را به رخ کشیدند و بازیکنان این تیم روی پیراهن‌هایی با برند آل‌اشپورت، کاورهایی با برند ایرانی استارت به تن کرده‌اند، در حالی که سپاهان فقط با برند آل‌اشپورت قرارداد دارد و تیم‌های پایه‌اش از برندهای دیگر استفاده می‌کنند.
چند روز قبل هم تصاویری از تمرینات تراکتور منتشر شد که در اگر کسی نمی‌دانست فکر می‌کرد چند تیم به صورت مشترک با هم تمرین کرده‌اند. تراکتوری‌ها که در مسابقه‌هایشان از لباسی با برند آدیداس استفاده می‌کنند، علاقه‌ای ندارند که در تمرینات هم لباس آدیداس بپوشند و فقط در تمریناتشان از تولید داخلی حمایت و از دو برند یوسف‌جامه و مجید استفاده می‌کنند.
غلامرضا صادقیان، مدیرعامل این باشگاه در واکنش به انتقادات از استفاده اعضای این تیم از لباس‌های چند برند محتلف اظهار کرده بود: هیچ مشکلی ندارد که یک تیم در تمرینات از لباس شرکت دیگری استفاده کند. قراردادی که یک باشگاه با یک شرکت برای بحث تأمین البسه یا اسپانسری امضا می‌کند، متعلق به بازی‌های رسمی است.
باشگاه آرسنال تا سال 2013 با برند نایکی همکاری می‌کرد اما از سال 2014 قرارداد جدید با پوما امضا کرد. تصور کنید اگر باشگاه آرسنال می‌خواست طبق استدلال صادقیان عمل کند باید در سال 2014 و در بازی‌های رسمی از برند پوما استفاده می‌کرد اما چون لباس‌های نایکی در انبارشان مانده بود در تمرینات از لباس‌های این شرکت استفاده می‌کردند. وقتی که این لباس‌ها بنا بر گذشت زمان تجزیه و از چرخه طبیعت خارج می‌شدند می‌توانستند در تمریناتشان هم از برند پوما استفاده کنند اما این اتفاق هیچ‌وقت نیفتاد چون آن‌جا برنامه تلویزیونی "داستان‌های باورنکردنی" دیگر پخش نمی‌شود.
تمرینات نساجی هم وضعیت مشابهی دارد؛ لباس این تیم در مسابقات رسمی را برند استارت تولید می‌کند و بازیکنان در تمرین هم از همین پوشاک به تن می‌کنند اما کاورهای تمریناتشان از برند مجید است و اعضای کادر فنی هم از برند آل‌اشپورت استفاده می‌کنند.
در حالی که در تیم‌های مطرح دنیا حتی جزئی‌ترین نکات در طراحی پیراهن مورد توجه قرار می‌گیرد و برندها حتی برای رنگ سرآستین‌ها هم بر اساس هویت و تاریخ باشگاه طراحی می‌کنند در ایران فعلا ناچاریم سقف انتظاراتمان را پایین بیاوریم و از باشگاه‌ها بخواهیم حداقل در بازی‌های رسمی و تمرینات فقط از یک برند استفاده کنند.
سوال بعدی این است که قرارداد باشگاه‌ها با این برندها به چه صورتی بسته می‌شود که بدون نگرانی می‌توانند از برندهای مختلف استفاده کنند؟
