به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرهیختگان، خطر این موضوع را وقتی ملموس‌تر می‌توان درک کرد که بدانیم بیماری‌های ریوی یکی از جدی‌ترین بیماری‌هایی است که در دهه آینده جان کودکان‌مان را تهدید می‌کند. یکی از اساسی‌ترین معضلات محیط‌زیستی کلانشهر تهران نگرانی از وضعیت درختان چیتگر به علت کم‌آبی است. این معضل زیست‌محیطی درحالی صورت می‌گیرد که از بوستان چیتگر به‌عنوان ریه‌های تنفسی پایتخت یاد می‌شود و غفلت از وضعیت این درختان تبعات بسیاری برای نسل آینده به همراه خواهد داشت. شاید یادآوری این موضوع بد نباشد که بدانیم تهرانی‌ها براساس آمار بیشتر از سایر نقاط کشور آب مصرف می‌کنند و همین امر سبب تشدید کم‌آبی در پایتخت شده، موضوعی که نیازمند چاره‌اندیشی جدی متولیان است.
چیتگر؛ ریه تنفسی تهران قربانی گردشگری
اگرچه همه ما بر اهمیت حفظ محیط‌زیست و پاسداشت آن به‌عنوان یک مساله ضروری تاکید داریم اما پرداختن به این موضوعات در ایران همزمان با خشک‌شدن دریاچه ارومیه یا آتش‌سوزی درختان جنگل به شیوه موسمی و فصلی صورت می‌گیرد و در یک بازه زمانی مانند روز درختکاری یا در زمان نزدیک شدن به انتخابات شاهد افزایش نگرانی‌ها و سخنرانی‌ها درباره حفظ محیط‌زیست خواهیم بود، اما پس از چندی این موضوعات فراموش شده و معضلات محیط‌زیستی هم به حال خود رها می‌شوند. درختان تهران نیز از این مساله مستثنی نیستند و مشخص نیست چه اتفاقی باید بیفتد تا مسئولی نسبت به مشکلات آنان واکنش نشان دهد؛ همانند اتفاقی که درباره چیتگر افتاد. اگرچه مشکلات این بوستان در جلسات هفته گذشته شورای شهر به‌طور مفصل تشریح شد اما به نظر می‌رسد این مساله بیشتر به اختلافات اعضای شورای شهر و مدیران شهرداری برمی‌گردد؛ چراکه در چند روز گذشته اظهارات همدیگر را تکذیب کرده و هرکدام روایت خود را از این ماجرا بیان کرده‌اند. مشکلاتی که به سبب تجاری شدن و تغییر کاربری این منطقه صورت گرفته است و به نوعی همه در این ماجرا مقصر هستند.
واقعیت این است که شهر تهران با وجود دارابودن امکانات، خدمات و تجهیزات متنوع از کمبود فضای سبز به‌شدت رنج می‌برد. در سال‌های گذشته منطقه 22 شهرداری تهران واقع در شمال‌غربی شهر تهران، به دلیل ویژگی‌های خاص طبیعی و موقعیت خود در پهنه پایتخت، به‌عنوان منطقه‌ای مستعد قطب گردشگری شناخته شد که از آن به‌عنوان ریه تنفسی یاد شد اما تجاری‌شدن این منطقه فضای سبز آن را قربانی خود کرد و خطر اساسی این منطقه را تهدید می‌کند.
بوستان جنگلی چیتگر بیش از نیم‌دهه قبل توسط سازمان جنگل‌ها و مراتع احداث شد و درحال حاضر تحت‌مدیریت شهرداری منطقه 22 تهران است. بوستانی جنگلی که در ساختار فضایی شهر تهران به دلیل وسعت زیاد، پوشش گیاهی انبوه، وجود عناصر و امکانات ویژه، چشم‌اندازهای بسیار متنوع و سهولت دسترسی به آن و... در برطرف ساختن برخی کمبودها و نیازهای شهروندان نقش ویژه‌ای را ایفا می‌کند. این پارک پوششی غنی از گیاهانی همچون کاج تهران، زبان‌گنجشک، اقاقیا، نارون، پلت، سروخمره‌ای، سرونقره‌ای، افرای سیاه و ارغوان دارد. علاوه‌بر غنای گونه گیاهی، بوستان چیتگر دارای انواع مختلفی از گونه‌های جانوری است که در قسمت‌های مختلف این مجموعه زندگی می‌کنند. همین جاذبه‌های گردشگری طبیعی در کنار امکانات تفریحی همچون رستوران‌های مختلف، باشگاه‌های سوارکاری، باشگاه پینت‌بال و پیست دوچرخه‌سواری موجبات بازدید همگانی مردم و فراهم شدن زمینهای برای تخریب این بوستان را در غفلت مسئولان فراهم کرده است.
کم‌آبی، معضل اصلی درختان بوستان چیتگر
بوستان چیتگر در منطقه‌ای واقع شده که به گفته شهردار این منطقه، همه آن را به ساخت‌وسازهای انبوه و بی‌قاعده و بی‌انضباطی شهری می‌شناسند. منطقه‌ای که متاسفانه طبیعت بکر، دریاچه، دشت و پوشش گیاهی هم در آن واقع شده است.
آذرماه سال گذشته بود که شورای شهر جدید برای حل مشکلات این منطقه یک طرح تفصیلی را به تصویب رساند و آن را برای بررسی و تصویب نهایی به شورای عالی معماری و شهرسازی فرستاد اما این روند تا مرداد امسال طول کشید و درنهایت در شرایطی نهایی شد. طرحی که با رویکرد انقباض‌پذیری، افزایش ارتقای کیفیت زندگی برای کمک به انضباط شهری، جلوگیری از نابودی اکولوژیک منطقه، راهکارهای توسعه حمل‌ونقل عمومی در منطقه 22 و درنهایت حفظ و نگهداشت محیط‌زیست مطرح شده اما به گفته سخنگوی شورای شهر نباید انتظار معجزه از این طرح در رابطه با منطقه 22 داشته باشیم.
شرط‌بندی برای آتش‌زدن وسعت بیشتری از چیتگر!
اگرچه مسئولان بر پاسداشت و نگهداری این منطقه بکر طبیعی تاکید دارند اما آتش‌سوزی‌های اخیر از سوی بازدیدکنندگان این منطقه بلای جان درختان این منطقه شده است. حوادثی به دلایل سهوی و عمدی صورت می‌گیرند و اگرچه با برخی متخلفان برخورد صورت گرفته است اما نگرانی‌ها در این مساله همچنان وجود دارد. اتفاقی که در یک مورد به خاطر شرط‌بندی گروهی بر سر وسعت آتش‌گرفتن پارک چیتگر افتاد و همچنین وزش باد وضعیت را بحرانی کرده بود.
اتفاقاتی که با اعتراض مجید فراهانی، رئیس کمیته برنامه و بودجه شورای شهر تهران درمورد سرعت گرفتن تخریب و نابودی پارک چیتگر روبه‌رو شد و او از شهرداری خواست تا هرچه زودتر برای حل معضل آب و دستگیری عوامل حریق اقدام کند. هرچند داستان به اینجا ختم نشد و محسن هاشمی به همراه مجید فراهانی در هفته گذشته از نزدیک بازدیدی از این منطقه به عمل آوردند و مشکلات این منطقه را از نزدیک مشاهده کردند.
حرکت جهادی که هاشمی خواستار آن شد
محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران در حاشیه بازدید خود گفت: «به‌نظر می‌رسد هزینه نگهداشت پیدا و پنهان این پارک جنگلی 10 میلیارد باشد و پرداخت 300 تا 500 میلیون به‌عنوان آب‌بها هزینه‌ای نیست، اما عدم‌پرداخت این هزینه به هر دلیلی، کجی مدیریت محسوب می‌شود. همه پرسنل در این محدوده برای این مساله حضور دارند که آب را به پای درختان برسانند، بنابراین اولویت اصلی باید هزینه برای آب باشد حتی اگر در برهه‌ای از زمان، لجبازی صورت گیرد و آب قطع شده باشد، باید تلاش شود دوباره آب به چیتگر برگردد. درختان چیتگر تشنه هستند و باید تلاش کنیم سطح آب را در چیتگر افزایش دهیم، حتی باید زمین خیس باشد که آتش‌سوزی ایجاد نشود. در دنیا و حتی کشورهای پرباران برای آبیاری فضاهای سبز به سمت سیستم آبیاری تحت‌فشار و کم‌مصرف رفته‌اند، بنابراین درکل فضای سبز تهران دچار خلأ آبیاری تحت‌فشار است و به قول قبلی‌ها باید حرکت جهادی در این زمینه صورت گیرد. متاسفانه یکی از مشکلات فضای سبز تهران، عدم‌برنامه‌ریزی برای استفاده از آبیاری تحت‌فشار است و باید در این خصوص حرکت جهادی صورت گیرد تا با استفاده از پساب‌های تصفیه شده، آبیاری فضای سبز تهران از طریق آبیاری تحت‌فشار انجام شود. در این راستا باید شهرداری یا شورا طرح یا لایحه‌ای درخصوص تغییر سبک آبیاری فضای سبز شهرداری ارائه کنند.»
البته در این موضوع تنها هاشمی به صحبت نپرداخت و فراهانی هم در حاشیه این بازدید به قرار گرفتن 40درصد آب چیتگر در اختیار مجموعه سوارکاری و پارک آبی اُپارک و عدم‌چارت سازمانی برای جلوگیری از خشک شدن این درختان در کنار ممانعت شهرداری برای جلوگیری از آفت 300 اصله درخت اشاره کرد.
این عضو شورای شهر در ادامه تاکید کرد: «طبق اخبار واصله 40درصد آب چاه‌های چیتگر در انحصار اُپارک، باشگاه‌های سوارکاری و مجموعه‌های دیگر است و چرا باید این در اختیار انحصاری دیگران باشد درحالی که این مجموعه‌ها برای شهرداری درآمدی ندارند و نه‌تنها پولی نمی‌دهند، آب مجانی نیز دریافت می‌کنند و این جای سوال دارد.»
پیمانکاران تعدیل‌شده عامل تخریب چیتگر!
اظهاراتی که صدراعظم نوری، رئیس کمیسیون سلامت و محیط‌زیست شورای شهر تهران به آن واکنش نشان داد و گفت: «درختان بوستان چیتگر نیز درختان سوزنی‌برگ هستند و زمانی که عمرشان به اتمام می‌رسد طبیعی است که از بین بروند و باید درختان دیگری را جایگزین آنها کرد. احتمال برخی شیطنت‌ها وجود دارد، چراکه بنده موضوعی شنیده‌ام که البته هنوز آن را صحت‌سنجی نکردم اما اعلام شده تعدادی از نیروهایی که مامور گشت‌زنی در پارک چیتگر بوده‌اند، تعدیل شده‌اند و ممکن است از سوی برخی از آنها اقداماتی برای آسیب‌رساندن به درختان صورت گرفته باشد.» البته او درباره انسداد لوله آب در این بوستان چیزی نشنیده بود و تاکید کرد: «اگر چنین موضوعی وجود داشته باشد به سرعت رسیدگی خواهد شد.»
دولت آب چیتگر را قطع کرده است!
این اظهارنظرها در ادامه با واکنش نوذرپور شهردار منطقه 22 مواجه شد که او در این رابطه گفت: «اسناد حاکی از آن است که مساحت چیتگر 1500هکتار بوده که به مرور کاهش پیدا کرده و هم‌اکنون حدود 870 هکتار است. در واقع بخشی از مساحت چیتگر در گذشته در بزرگراه‌ها افتاده و بخشی از آن نیز تخریب و برای ساخت‌وساز استفاده شده است. مطالعه‌ای حدود سه سال پیش به درخواست شهرداری تهران توسط مشاوران انجام و مساحت فعلی اعلام شده است و ما نیز طرح جامع جنگل چیتگر را تهیه و برای سازمان جنگل‌ها و مراتع ارسال کرده‌ایم که در صورت توافق سازمان جنگل‌ها قرار است هر اقدامی در چیتگر براساس طرح جامع چیتگر انجام شود.»
او در ادامه تاکید کرد: «این طرح بین شهرداری و سازمان جنگل‌هاست و قرار است در کمیته فنی بررسی شود و به‌عنوان سند برنامه‌ریزی و فعالیت‌های اجرایی در چیتگر مطرح شود. براساس اسناد موجود چیتگر پس از انقلاب به بنیاد شهید واگذار شد و دو سال این مجموعه توسط بنیاد شهید اداره می‌شد، سپس به شهرداری منطقه 5 و درنهایت سال 1364 و با شکل‌گیری منطقه 22، به این منطقه واگذار شده است. این جنگل‌ها با مالکیت دولت برای بهره‌برداری به شهرداری واگذار شده که همین امر مشکلاتی را به وجود آورده است و هرازگاهی سازمان جنگل‌ها شکایتی را علیه شهرداری انجام می‌دهد و ما نیز هم‌اکنون پرونده‌های متعددی در مراجع قضایی داریم.» شهردار منطقه 22 در ادامه گفت: «با توجه به شرایط چیتگر که مالکیت با دولت و بهره‌برداری با شهرداری است، برای رفع مشکل بین دولت و شهرداری دو راهکار کوتاه‌مدت و بلند‌مدت وجود دارد که در راهکار کوتاه‌مدت می‌توان به امضای تفاهمنامه بین شهرداری و وزارت جهاد کشاورزی اشاره کرد که البته این تفاهمنامه تهیه شده است و طی روزهای آینده به امضا خواهد رسید. در واقع باید نحوه مداخله در مراتعی که در تملک دولت قرار دارد و در محدوده حریم شهر قرار می‌گیرد، تعریف شود، چراکه براساس قانونی که مربوط به جنگل‌ها و مراتع است دولت می‌تواند بهره‌برداری از اراضی جنگلی را به بخش خصوصی و نهادهای دولتی و غیردولتی واگذار کند ولی باید بهره مالکانه دریافت کند. در این ماجرا نیز دولت به دنبال بهره‌مالکانه است و اخیرا گزارش توسط سازمان آب منطقه‌ای ارائه شده است که مبلغ 120میلیارد تومان بابت برخی آبیاری چیتگر باید پرداخت شود. این رقم بابت بدهی آب در سال‌های گذشته است و حدود سه سال است که آب چیتگر قطع است و اداره آب منطقه‌ای آب چیتگر را بسته و اعلام کرده تا این رقم پرداخت نشود، خبری از آب نیست.»
شهردار منطقه 22 درباره بدهی 120میلیاردی چیتگر به سازمان آب منطقه‌ای گفت: «رقم اعلام شده مورد تایید ما نیست و در همین زمینه با وزارت نیرو درحال رایزنی هستیم تا این موضوع تعیین‌تکلیف شود، زیرا اتفاق خوبی نیست که با وجود جنگلی با این مساحت در تهران، آبی برای آبیاری نباشد، چیتگر جزء منابع و ثروت کشور است و مالکیت آن برای دولت است نه شهرداری. فرض کنید اگر شهرداری بهره‌بردار نبود و بهره‌برداری چیتگر به عهده وزارت جهاد کشاورزی بود آیا نباید آب مورد‌نیاز چیتگر به این وزارتخانه داده می‌شد؟ درحال حاضر با توجه به اقدامات انجام شده و استفاده از آب تصفیه شده و پساب حاصل از این تصفیه‌خانه تقریبا تا حدودی مشکل برطرف شده است و از این جهت مساله‌ای وجود ندارد. در یک‌سال گذشته 120هزار اصله درخت در چیتگر، خرگوش‌دره و وردآورد کاشته شده است و آب مورد‌نیاز آن را نیز به طریقی تامین کرده‌ایم ولی اینکه عنوان می‌شود برنامه‌ای برای چیتگر وجود ندارد و چیتگر رها شده، کاملا نادرست است و برنامه منظم و مدونی برای چیتگر طراحی شده است.»
اُپارک به درختان چیتگر آب می‌دهد
برای صحت‌سنجی این مساله به سراغ اعضای شورای شهر، رئیس سازمان آب و فاضلاب منطقه و مدیرعامل پارک آبی این منطقه رفتیم تا این ماجرا را از زبان آنان بشنویم.
بهمن رحمتی، مدیر روابط‌عمومی مجموعه اُپارک هم به اظهارات اخیر فراهانی، نماینده شورای شهر تهران مبنی‌بر تخریب درختان چیتگر و برداشت رایگان آب این مجموعه (اُپارک) از بوستان چیتگر واکنش نشان داد و گفت: «این مجموعه خصوصی از سال 96 فعالیت خود را با شعار مسئولیت اجتماعی و حفظ محیط‌زیست جهت ایجاد فضای شادی، نشاط و سلامتی در جامعه آغاز کرد و به منظور جلوگیری از هدررفت آب و حفظ آب‌های زیرزمینی با هزینه بسیار بالا اقدام به ساخت تجهیزات پیشرفته تصفیه‌خانه فاضلاب و پساب خروجی کرد و همچنین با توافق شهردار وقت حدودا 1.5کیلومتر لوله‌کشی و نصب پمپ‌های انتقال آب به بوستان انجام شد که از زمان بهره‌داری تاکنون پساب تصفیه‌شده به‌طور مستمر درحال انتقال به بوستان چیتگر است و این میزان در حال ثبت است.» او در ادامه متذکر شد: «لازم به ذکر است در ازای این انتقال آب هیچ‌گونه امتیازی از شهرداری مورد درخواست نبوده و نیست. در ضمن این مجموعه با شعار مهربانی با طبیعت به تعداد پرسنل شاغل در اُپارک 450 اصله نهال در بوستان چیتگر کاشته و لوح تقدیری را از نوذرپور شهردار این منطقه دریافت کرده است. آب مجموعه توسط یک حلقه چاه با مجوز سازمان آب تهران و آب شرب مجموعه توسط یک انشعاب آب شهری و آب منطقه‌ای تامین می‌شود. مجموعه اُپارک جهت حفظ تک‌تک درختان بوستان چیتگر آماده همکاری است.»
به اُپارک مجانی آب نمی‌دهیم
بختیاری، مدیرعامل آب و فاضلاب استان تهران به تشریح وضعیت آبیاری درختان مناطقی همچون چیتگر پرداخت و گفت: «اکنون عمدتا از آب چاه یا قنوات و کمتر از پساب‌ها برای آبیاری این مناطق استفاده می‌شود اما در آینده پساب جایگزین این مساله خواهد شد. قراری که بین آب‌منطقه‌ای، شهرداری و ما به‌عنوان آب و فاضلاب تهران درحال نهایی شدن است، به این موضوع برمی‌گردد که در آینده برای آبیاری فضای سبز مناطقی مانند چیتگر و سرخه‌حصار و امثالهم به جای آب خام یا آب چاه از پساب استفاده شود.»
او در پاسخ به اینکه سازمان آب و فاضلاب منطقه‌ای چه ارتباطی با مجتمع اُپارک دارد، تاکید کرد: «مجموعه اُپارک یک چاه به علاوه انشعاب یک آب شرب شهری دارد که مجوز چاه را از آب منطقه‌ای گرفته‌اند و برای فضای سبزشان از آن استفاده می‌کنند اما برای بحث کارهای اداری و شرب خودشان از آب شرب ما استفاده می‌کنند که به هیچ عنوان این مجانی نیست و ما با آنان براساس تعرفه تجاری حساب می‌کنیم. اینکه می‌گویند آب تصفیه شده را به درختان می‌دهیم، در واقع پسابی است که در مجتمع خودشان تولید می‌شود که آن را تصفیه کرده و برای فضای سبز خود استفاده می‌کنند.»
اعضای شورا شواهدی دال بر تایید یا رد این موضوع ندارند!
با تناقضات مطرح‌شده در این ماجرا به سراغ اعضای شورای شهر رفتیم و این ماجرا را با آنان در میان گذاشتیم. نکته عجیب این گفت‌وگو آن بود که این عضو شورای شهر اظهارات خود درباره پارک چیتگر و استفاده اماکن تفریحی از آب این منطقه را نیازمند راستی‌آزمایی دانست.
مجید فراهانی، عضو شورای شهر تهران به تشریح وضعیت درختان مجموعه چیتگر پرداخت و گفت: «ما براساس گزارش‌هایی که در زمینه درختان مجموعه چیتگر دریافت کرده بودیم، به همراه محسن هاشمی، رئیس شورای شهر تهران، شهردار و مدیران منطقه 22 تهران از بوستان جنگلی چیتگر که با 900 هکتار مساحت بزرگ‌ترین بوستان و ریه تنفسی تهران محسوب می‌شود، بازدیدی را به عمل آوردیم. این بوستان از دو قسمت شرقی و غربی تشکیل می‌شود و در مجموع براساس گزارش‌هایی که داشتیم، طی دو دهه گذشته خصوصا 10 سال گذشته در عکس‌های هوایی شاهد نابودی فضای سبز این بوستان هستیم. این بوستان از سال 47 دایر است و به هرحال جزء سرمایه‌های ملی ما محسوب می‌شود که ما موظف هستیم مشکلات آن را برطرف کنیم.»
این عضو شورای شهر تهران تاکید کرد: «از عمده‌ترین مشکلاتی که این بوستان با آن روبه‌روست باید به مساله آبرسانی آن اشاره کنیم. در گذشته مجموعه آب این منطقه از دو عدد شاه‌لوله 400 میلی‌لیتر در ساعت و 500 میلی‌لیتر در ساعت تهیه می‌شد که شاه‌لوله 400 میلی‌لیتری سال‌ها پیش به خاطر ساخت‌وساز از رده خارج شد. شاهراه 500 میلی‌لیتری هم به خاطر بدهی‌های گذشته که آب منطقه‌ای مدعی آن است، از رده خارج و به نوعی مسدود شده است، درنتیجه برخلاف گذشته که آب خام درختان منطقه را سیراب می‌کرد، اکنون، 900هکتار بوستان جنگلی با آب تصفیه‌شده پساب مجتمع شهید باقری آبیاری می‌شود که به هیچ‌وجه کافی نیست و کفاف سیراب‌سازی این بوستان را نمی‌دهد. تمهیداتی برای بدهی 130میلیارد تومانی این منطقه به احیای آب منطقه‌ای اندیشیدیم تا بتوانیم با مذاکره جزئیات این بدهی را شفاف کرده و برای پرداخت آن اقدام کنیم تا راه آب این منطقه باز شود و روند خشکی بوستان پایان بپذیرد. از سویی مشکل دیگر این بوستان آفت پوست‌خوار و چوب‌خواری است که به جان جنگل‌های چیتگر افتاده و در 10 سال گذشته کمتر از 100 درخت با این مساله روبه‌رو بودند اما اکنون این میزان به حداقل 3000 درخت از مجموعه این بوستان رسیده که راه‌حل آن قطع درختان آفت‌زده است تا این بیماری به درختان دیگر سرایت نکند اما متاسفانه منابع طبیعی به بهانه‌های واهی از قطع این درختان جلوگیری می‌کنند و این عامل خود به‌شدت به گسترش آفت در سطح بوستان و خشکی همه درختان کمک می‌کند. درنتیجه لازم است از طریق هماهنگی با اعضای سازمان منابع طبیعی اجازه داده شود تا درختان آفت‌زده از بوستان چیتگر خارج شوند تا جان درختان باقی‌مانده حفظ شود.»
او به مشکلات دیگر این بوستان جنگلی اشاره کرد و گفت: «مساله سوم بحث آتش‌سوزی‌هایی است که در چند ماه گذشته در این منطقه شدت گرفته و متاسفانه بخشی از این آتش‌سوزی‌ها توسط مردم انجام می‌شود، چراکه این بوستان در آخر هفته‌ها میزبان حدودا یک‌میلیون تفرج‌کننده اعم از تهرانی و غیرتهرانی قرار می‌گیرد که مردم با روشن کردن آتش در قسمت‌های مختلف پارک و عدم‌خاموش کردن آن موجبات آتش‌سوزی‌های گسترده‌ای را در آن ایجاد کردند. البته در این میان نقش عامل تعمدی را هم در آتش‌سوزی‌ها نمی‌توان نادیده گرفت و براساس گزارشی که داده شد، حدودا 10نفر را دستگیر و مورد پیگرد قانونی قرار داده‌اند که پرونده‌های آنان در دستگاه قضایی درحال جریان است. قرار شد با تقویت حفاظت بوستان و نصب تابلوهای آموزشی و اعمال مراقبت شدیدتر از بوستان این آتش‌سوزی‌ها به حداقل خود برسد و کنترل شود.»
فراهانی در ادامه به تشریح نجات درختان بوستان چیتگر پرداخت و گفت: «برای احیا و نجات این بوستان به موضوع ضرورت نوسازی آبرسانی توجه کرده‌ایم، چراکه در دنیا سیستم آبرسانی به گیاهان براساس سیستم تحت‌فشار صورت می‌گیرد که در این شیوه آبرسانی به درختان کنترل‌شده و مدیریت‌شده خواهد بود. مقرر شد مطالعات به‌منظور چگونگی آبیاری تحت‌فشار برای درختان کل بوستان انجام شود و امیدوارم به نتایج خوبی منتهی شود.»
این عضو شورای شهر درباره نقش اماکن تفریحی همچون باشگاه‌های سوارکاری و مجموعه اُپارک در مصرف آب این منطقه تشریح کرد: «ما در این منطقه سه مجموعه سوارکاری و مجموعه اُپارک را داریم که این ارگان‌ها در قراردادهای مشارکتی به مدت 15 و 20 سال فعالیت می‌کنند که پس از این مدت پروژه را تحویل می‌دهند. اینکه چقدر در این مجموعه‌ها نفع مردم دیده شده است، بحث جداگانه‌ای است اما در بوستان هفت حلقه چاه وجود داشته که آنان منبع خوبی برای آبیاری بوستان بوده‌اند اما به دلیل قطع لوله‌های 400 اینچی و 500 اینچی که به آن اشاره کردم، سطح آب زیرزمینی در پارک به‌شدت افت کرده و سه‌حلقه چاه به نوعی کاملا خشک شده‌اند و 30 درصد آبیاری پارک نیز قرار بوده از چهار حلقه باقی‌مانده صورت بگیرد اما گزارش‌هایی که ما دریافت کردیم، بیانگر این بود که حداقل 40 درصد دبی این چاه‌ها به مجتمع سوارکاری و مجموعه اُپارک اختصاص می‌یابد که این موضوع را در جلسه شورای شهر تهران مطرح کردیم اما مدیران شهری منطقه 22 آن را کتمان و اشاره کردند آب چاه‌های موجود در چیتگر صرفا اختصاص به آبیاری درختان این منطقه دارد و این گزارش‌ها درست نیست. درنتیجه باید راستی‌آزمایی شود که اگر واقعا بخشی از آب چاه‌هایی که باید برای آبیاری درختان منطقه مصرف شود، برای موضوعات دیگر اختصاص می‌یابد، با این تخلفات برخورد شده و جلوی آن گرفته شود.»
فراهانی در پایان در پاسخ به اظهارات انتقادی روابط‌عمومی مجتمع اُپارک هم گفت: «همان‌طور که گفتم این مساله باید بررسی شود، من اکنون شواهدی دال بر تایید یا رد این موضوع ندارم.»
تغییر کاربری منطقه 22؛ صدور حکم مرگ درختان چیتگر
در کنار این اظهارنظرهای متفاوت اعضای شورای شهر و مدیران شهری به سراغ محمد درویش، فعال محیط‌زیست و عضو هیات‌علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور رفتیم و این موضوع را با او در میان گذاشتیم.
درویش گفت: «دلیل تخریب پارک چیتگر به گران‌شدن زمینهای منطقه برمی‌گردد، چراکه مافیای زمین به روش‌های مختلف در تلاش است این منطقه را که در نزدیکی دریاچه چیتگر قرار دارد، به یک منطقه مسکونی تبدیل کند و سود بسیاری را از آن خود کند. آتش‌سوزی‌های عمدی که در آن اتفاق می‌افتد بیشتر در همین راستاست. تخریب پارک جنگلی چیتگر از زمانی آغاز شد که در کنار پروژه دریاچه چیتگر ساخت‌وسازها در بخش شمالی آن و در پشت اتوبان کرج رواج پیدا کرد و به نوعی آخرین میخ به تابوت مرگ این بوستان جنگلی زده شد و با گسست اکولوژیک در این بوستان روبه‌رو شدیم.»
این فعال محیط‌زیستی در ادامه تاکید کرد: «قرار بود پارک جنگلی چیتگر تا دامنه‌های جنوبی البرز ادامه پیدا کند اما این اتفاق نیفتاد و ساخت‌وسازهای بسیاری در این منطقه صورت گرفت که اگر از این مساله جلوگیری می‌شد، این منطقه می‌توانست به یکی از مهم‌ترین مراکز تولید اکسیژن و باد مبدل شود که در کاهش آلودگی هوا بسیار موثر باشد. فکر می‌کنم وقتی ما از طرح جامع تهران برخوردار نبودیم و کاربری‌ها در منطقه 22 تغییر کرد، عملا حکم مرگ این منطقه را صادر کردیم.»
در پایان باید گفت فارغ از اینکه چه کسی در این ماجرا مقصر است و چرا بوستان‌های جنگلی به این وضعیت رسیده، آنچه در این زمینه ضرورت دارد آن است که همه اعم از مردم و مسئولان برای پاسداشت محیط‌زیست تلاش کنیم و اجازه ندهیم این سرمایه ملی به راحتی ازدست‌رفته و آن را برای نسل آینده حفظ کنیم.
