به گزارش ایسنا، الهام فخاری در نطق پیش از دستور خود در جلسه شورای اسلامی شهر تهران با بیان اینکه این روزها سخن از رقم و اندازه و درصد خسارت‌ها زیاد گفته می‌شود و اخبار زیادی درخصوص خسارت به سازه ها، ایستگاه ها، بانک ها و اموال عمومی و شخصی منتشر شده است، افزود: در نبود دسترسی به رسانه‌های مجازی هر آنچه از تریبون مقامات گفته شد متمرکز بر آسیب‌ها و ویرانی‌های کالبدی و مالی و آمار کشته‌شدگان بود ؛ اما گذشته از درستی یا نادرستی تصمیم اعلام‌شده در مورد بهای بنزین یا شیوه اعلام و اجرای تصمیم توسط دولت ، آنچه کسی به آن نپرداخته است آسیب روانی است که به جامعه و گروه‌های نسلی گوناگون تحمیل شده است.
فخاری در ادامه با بیان اینکه در تاریخ 20 دی 1396 در یادداشتی با عنوان" 16 تا 25 ساله‌ها" خطاب به همه دست‌اندرکاران مدیران و احزاب یادآور شده که فقدان زبان گفتگو با حاشیه و متن جامعه، مساله‌ساز است و نداشتن منطق مشترک، از میان رفتن زمینه گفتگو و تداوم نگاه از بالا رابطه و گفتگوی ملت- دولت را دچار آسیب می‌کند، افزود : درد مردم را از خود مردم باید پرسید، این نخستین شرط گفتگو است که از موضع فرادست کاردان، پایین بیایید، مهارت شنیدن منصفانه را بیاموزید و در موضع برابر به مخاطب خود گوش بسپارید، بشنوید بدون دفاع، توجیه، جدل و حمله و مقابله، و برای روش‌های نادرست از مردم پوزش بخواهید.
این عضو شورای شهر تهران همچنین با اشاره به اینکه اقتصاد یا فرهنگ، سبک زندگی یا تجارت، شادی یا اندوه یکدیگر را شناختن و همدلانه گفتگوکردن یکباره ممکن نیست، ادامه داد که رسیدن به این مهم، نیازمند اصلاح و دگرگونی پیش‌فرض‌های مدیرانی است که به اعتقاد او، تجربه‌ی نداری، دیده‌نشدن، شنیده‌نشدن، هیچ انگاشته شدن را نداشته‌اند.
فخاری با تاکید بر اینکه احساس حقارت از خود حقارت و بدبختی ویرانگرتر است، گفت: درماندگی در برابر فساد و دیوان‌سالاری خوره‌ی یک جامعه است. هیچ کس به دور از رقابت سیاسی، از مردم، از 16 تا 25 ساله‌ها و از بازنشسته‌ها، درد وگلایه‌شان را نپرسیده.
او در همین راستا پرسید: چه کسی به گفتگوی بی‌پیرایه با مردم نشسته است؟ چه کسی از مردم راهنمایی برای روند اصلاح خواسته است؟
فخاری همچنین با بیان اینکه « گفتگو، آیین و پیش‌زمینه‌هایی دارد» افزود: انگاره‌ی برابری گوینده و شنونده، همدلی، مدیریت هیجان‌های منفی و مهار سازوکارهای دفاعی منفی، برخی از پیش‌زمینه‌های گفتگوی سالم هستند.
وی با بیان اینکه « روی دیگر ترس و ناامیدی 16 تا 25 ساله ها، بی‌پروایی و خودویرانگری است» گفت: کدام حزب یا نهاد صدای 16 تا 25 ساله‌ها، صدای دیپلمه‌ها، صدای مهاجران گم‌گشته در دوران پرفشار اقتصادی و پیامدهای سیاست‌های ناکارآمد گذشته و کشمکش‌ها، است؟ چه کسی با آنان گفتگو می‌کند؟ زبان تعامل با آنها را چه کسی می‌داند؟ خواسته‌هایشان را کدام نماینده به زبان می‌آورد؟"
این عضو شورای شهر در این باره هشدار داد: اگر پس از این تجربه‌ی تلخ باز هم خسارت‌های نادیدنی و روانی اجتماعی نادیده گرفته شود و گمان کنیم تنها با پرداخت خسارت و غرامت مالی و واریز کمک نقدی مساله حل شده، اشتباهی کلیدی رخ داده است.
وی همچنین با بیان اینکه راه چاره، آنچه دفاع از شیوه و رفتار غافلگیرکننده و پافشاری رئیس‌جمهور منتخب با رأی، بر قدرت فرادستی می‌خواند، همچنین، منت نهادن بر مردم برای آنچه حق آنان از منابع ملی بوده، نیست، گفت: در شرایط پس از اعتراض (که با استناد به قانون اساسی حق مردم تلقی می شود) باید دولت مشی خود را از اعمال صرف قدرت حاکمیتی به چارچوب اجرایی، دلجویی و بازسازی اعتماد عمومی تغییر دهد.
عضو شورای شهر تهران بار دیگر تاکید کرد: کم‌توجهی به فشار روانی فزاینده ناشی از تحریم‌های گوناگون و سنگین از سویی و حواشی خطاهای مدیریتی بلندمدت و کوتاه مدت، هزینه‌ای سنگین تر از میلیاردها ریال یا دلار دارد که شاید بسیاری محاسبه نمی‌کنند.
وی همچنین نقش اعضای شوراهای شهری و روستایی به عنوان معتمدان و منتخبان مستقیم مردم که با زندگی روزمره آنها سروکار دارند را یادآور شد و افزود: هر یک از ما سوگند پایبندی به پیگیری مصالح و حق مردم، دسترسی عادلانه به خدمات و خدمت به کشور و مردم یاد کرده‌ایم.
این عضو شورای شهر تهران با تاکید بر اینکه باید از مردم به‌خاطر « رفتار و روش غافلگیرکننده‌ای» که موجب نارضایتی و سلب اعتماد شد پوزش خواست گفت: همانگونه که در گفتار، حساب اعتراض مردم را از تخریب‌گران سازمان‌یافته جدا کرده‌اید، برای اجرای اصل 27 قانون اساسی باید شرایط ایمن فراهم کرد و برای حداقل‌هایی از امکانات که صبورانه با آن کنارآمده‌اند منت بر سر ملت نگذاشت.
وی دوباره به آیین و پیش‌نیازهایی از جمله «آگاهی‌بخشی، موضع برابر، احترام متقابل، اقناع پیش از اقدام و توجه به منافع متقابل» در گفتگو اشاره کرد و افزود: مردمی که جان و مال، جوانی و هستی خود را برای آرمانها پیشکش کرده‌اند، نباید به خاطر تصمیم‌های مدیریتی تحقیر شوند.
وی تاکید کرد که ما همه به رأی مردم برای خدمت به آنها بر سر کار هستیم و افزود: امید است که نیروهای داوطلبی مردمی بسیج، همدل با مردم باشند.
فخاری در بخش دیگر این نطق با اشاره به اینکه فردا روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است، گفت: مطابق تعریف‌های جهانی "هرگونه کنش یا تهدید به کنش مبتنی بر جنسیت، احتمالا یا قطعا نتیجه‌اش آسیب جنسی ،فیزیکی یا روانی به یک زن است، همچنین محدود کردن و محرومیت عمدی زنان و عدم دسترسی به حقوق‌شان در زندگی خصوصی یا عمومی خشونت محسوب می شود." و ( زنان) در همه فضاهای عمومی ازجمله دفاتر، شرکت‌ها و محل کار در سراسر دنیا بیش از مردان در معرض خشونت کلامی، جنسیتی و شغلی هستند.
عضو شورای شهر تهران با بیان اینکه سال گذشته موضوع تمرکز روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، زنان شاغل بودند، افزود: شاید بسیاری تصور کنند خشونت علیه زنان تنها و در خیابان‌های تاریک مناطق جنگی یا در برخی اقشار کم‌برخوردار پشت درهای بسته خانه رخ می‌دهد ولی خشونت همه‌جا حضور دارد.
وی با اشاره به اینکه در همه کشورها، بسیاری خانواده‌ها، شهرهای بزرگ یا کوچک، اقشار و طبقات اجتماعی اقتصادی مختلف، در فضاهای آموزشی و کاری و حمل و نقل عمومی و محل کار. آزار جنسی یکی از مصداق‌های خشونت است گفت: گفته می‌شود نیمی از زنان در جهان دست‌کم یکبار با انواع خشونت در محل کار مواجه شده‌اند. در آمار جهانی این رقم برای زنان 18 تا 24 ساله تا 63 درصد برآورد شده است و البته این تنها خشونت جنسی نیست که باید مورد توجه قرار گیرد. هر سال در انگلستان بیش از 20 درصد زنان شاغل به دلیل خشونت در محیط کار مرخصی یا از کار فاصله می‌گیرند.
فخاری برخی از مصداق‌های خشونت علیه زنان را برشمرد و گفت: به‌کار بردن ادبیات جنسیت‌زده در گفتگوهای کاری یا سخن گفتن از جنسیت در موضوعات نامرتبط، پرسیدن پرسش‌های شخصی در مورد زنان یا مطرح کردن مسائلی که از محدوده کاری خارج هستند، شوخی های جنسیتی و مربوط به روابط جنسی، نزدیک شدن بیش از حد به زنان (درخواست شماره تلفن یا دنبال کردن مکرر در شبکه های اجتماعی حتی پس از ردشدن درخواست)، تهدید به اخراج یا مجازات زنان درصورت برآورده نشدن خواسته های یک فرد خاص در محل کار، خواسته هایی که اغلب نامناسب و خارج از چارچوب کار هستند، تجاوز جنسی، اعمال خشونت فیزیکی، یا صمیمیت بیش از اندازه و عدم رعایت فاصله فردی، ایجاد شایعه و تخریب شخصیتی وجهه زنان با هدف سرکوب و ساکت کردن، کم‌توجهی به توانایی های تخصصی شغلی و ایجاد تبعیض به نفع مردان از جمله این مصادیق است.
وی در ادامه با بیان اینکه برخی کارفرمایان برای تدوین و اجرای سیاست‌های پیشگیری و پیگیری آزار جنسی و خشونت در محل کار گام برداشته‌اند به مواردی که اقدامی نشده اشاره کرد و خواستار آن شد که کارفرمایان، هم خود آموزش ببینند و هم شرایط آموزش را برای کارکنان فراهم کنند.
ارائه خدمات مشاوره درمان و مرخصی برای زنانی که در محل کار در معرض آزار هستند، ارزیابی دقیق و مداوم خطرهای مختلف در محیط کار، ارائه خدمات رفاهی، حمل و نقل سالم و امنیت افزوده برای زنانی که در مکان‌های عمومی کار می‌کنند، تنها هستند، تا دیر وقت در محل کار هستند یا به ماموریت‌های کاری فرستاده می‌شوند، نظارت همیشگی بر محیط کار، افراد و انواع خطرات تهدیدکننده بدون لحاظ شهر کشور و سطح کاری و رسیدگی دقیق به شکایت‌ها حتی اگر به نظر واقعی نرسند از جمله مواردی بود که مورد اشاره فخاری برای کاستن از خشونت قرار گرفت.
وی افزود: بسیاری از گزارش های آزار و خشونت علیه زنان به نتیجه نمی‌رسند چون کسی آنها را باور نکرده است.
عضو شورای شهر تهران در پایان گفت که با توجه به گستردگی سازمان شغلی شهرداری‌ها، مدیریت شهری و دست‌اندرکاران نهادهای عمومی باید با توجه ویژه در جهت از میان برداشتن خشونت علیه زنان، اقدام‌های موثر مورد اشاره را جدی‌تر دنبال کنند و افزود: توجه به شاخص‌های تامین امنیت و پیشگیری از خشونت و آزار جنسیتی در طراحی فضاهای عمومی، مبلمان شهری و سازه‌هایی ازجمله پل‌ها و راه‌ها، همچنین توجه به هر دو جنبه سازوکارهای پیشگیری و پیگیری مصداق‌های خشونت و خشونت جنسیتی در فضاهای کاری و اجرایی، برای نمونه ممانعت‌هایی که پس از مرخصی زایمان زنان با لغو قراردادهای کار ایجاد می‌شوند، از این جمله هستند.
