بهمن صالحی متولد سال 1316 در شهر رشت و یکی از استعدادهای درخشان دوران خویش است. وی که پیش از انقلاب تمایل به تغزل با رویکردهای اجتماعی - آرمانگرایانه داشت، پس از طلوع سپیده انقلاب اسلامی، همچون بسیاری از شاعران مستعد و دارای ریشه‌های اعتقادی، اشعارش رنگ و بوی اجتماعی - آیینی گرفته و تجربیات وی از شعر اجتماعی توانسته به رویکرد جدیدش غنایی دوچندان بخشد.
صالحی از سال 1333 به سرودن شعر پرداخت که شعرهای او از سال 1335 به طور مداوم در مجلاتی همچون «فردوسی»، «سپید و سیاه» و «امید ایران» منتشر می‌شد. او در آغاز بیشتر به قالب غزل می‌پرداخت، اما پس از آشنایی با نیما یوشیج به سرودن شعر نیمایی روی آورد. در سال 1345 اولین مجموعه شعر خود را با نام «افق سیاه‌تر» منتشر کرد.
مشخصه اصلی آثار بهمن صالحی آن است که اشعارش بی دست‌انداز و با روابط ساده است. چیزی بیش از اینکه مخاطب در نگاه نخست خود دریابد، نمی‌خواهد ارائه دهد، اما حس آن در ذهن ادامه می‌یابد.
از صالحی کتاب‌های متعددی همچون «باد سرد شمال»، «کسوف طولانی»، «نخل سرخ»، «میثاق عاشقان»، «بانوی آب»، «خطوط دلتنگی»، «مردی از گیلان» و «گزیده ادبیات معاصر» چاپ شده و محور اصلی این آثار نیز اجتماعی، مذهبی، دینی، دفاع مقدس، یادکرد بزرگان گیلان و عشق به ایران اسلامی است.
بیان احساسات و عواطف شخصی در منقبت اهل بیت(ع) و شخصیت‌های فرهیخته جامعه از وی چهره‌ای ممتاز در عرصه ادبیات انقلاب اسلامی نشان می‌دهد.
صالحی دست‌کم 60 سال با شعر زیسته، اما برجستگی «عاطفه» در اشعار جوانی و «اندیشه» در اشعار متاخرش از وی چهره‌ای ماندگار و به‌یادماندنی در ادبیات معاصر بر جای گذاشته است.
این شاعر گیلانی که یکی از آخرین شاگردان نیما یوشیج بود پس از طی یک دوره بیماری، امروز در سن 82 سالگی دار فانی را وداع گفت.
