به گزارش ایسنا، اما این موفقیت عظییم روسیه، نگرانی ترکمنستان را به دنبال داشته است. ترکمنستان از زمانی که نخستین بخش خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین در سال 2009 تکمیل شد، تحویل گاز به چین را در انحصار داشت و صادرات گاز ترکمنستان به چین از پایین چهار میلیارد متر مکعب در سال 2010 به بیش از 33 میلیارد متر مکعب در سال 2018 افزایش یافت که ترکمنستان را بزرگترین منبع تامین گاز طبیعی چین و منبع 27 درصد از کل واردات گاز پکن ساخت.
برخلاف این تصور که انحصارگرایی مذکور به ترکمنستان در تعیین قیمت، اهرم نفوذ بخشیده است و اگرچه این کشور درباره درآمد فروش گاز به چین علنا صحبت نکرده است اما تحلیلگران قیمت گاز صادراتی را کاملا پایین ارزیابی کرده اند. همچنین معلوم نیست که آیا ترکمنستان برای صادرات گاز، پول نقد دریافت می کند یا گاز را در قبال تسلیحات چینی و زیرساخت گاز مبادله می کند.
در آینده نزدیک واردات گاز چین از ترکمنستان بعید است از سوی خط لوله قدرت سیبری تهدید شود زیرا این کشور همچنان تقاضای بالایی برای گاز دارد. طبق گزارش اس اند پی گلوبال پلاتس، چین در سال 2018 به میزان 280 میلیارد متر مکعب گاز مصرف کرد که انتظار می رود تا سال 2030 به 510 میلیارد متر مکعب افزایش پیدا کند. بعلاوه خط لوله گازی آسیای مرکزی-چین هنوز به ظرفیت کامل نرسیده است و ترکمنستان می تواند تحویل گاز به چین را به میزان حدود پنج میلیارد متر مکعب دیگر افزایش دهد.
اما خط لوله قدرت سیبری، قدرت چانه زنی ترکمنستان را از این هم ضعیفتر خواهد کرد. در روابط انرژی پکن با عشق آباد، چین به عنوان تنها خریدار گاز ترکمنستان، قدرت بازار قابل توجهی دارد. چین حدود 80 درصد از صادرات گاز ترکمنستان را خریداری می کند و با جریان گاز بیشتر از سوی روسیه، وابستگی چین به گاز ترکمنستان کاهش پیدا خواهد کرد.
بر اساس گزارش اویل پرایس، اگرچه عشق آباد همچنان زمینه ایفای نقش عمده در تامین تقاضای گاز چین را دارد اما سهمش از بازار این کشور کاهش پیدا خواهد کرد مگر این که خط لوله جدیدی را احداث کند.
