گوشی های سیمبین نوکیا اغلب به عنوان قربانیان همکاری با مایکروسافت در نظر گرفته می شوند اما واقعیت این است که سیمبین قبل از آن مرده بود. پیش از آنکه دوران همکاری ناموفق این دو شرکت کلید بخورد، سیستم عامل جدیدی به نام MeeGo معرفی شد اما در دوران کوتاهش فقط به دو موبایل راه یافت که یکی از آنها هم هرگز عرضه نشد.
پس از روی آوردن نوکیا به ویندوز توسعه OS های مبتنی بر سیمبین و لینوکس متوقف شد و حتی MeeGo هم که فقط در گوشی N9 به کار رفته بود کنار گذاشته شد. شجره نامه MeeGo کمی پیچیده است اما آنرا می توان فرزند Maemo نوکیا و Moblin اینتل حساب کرد. Moblin توزیع مبتنی بر موبایل لینوکس بود که اینتل قصد داشت به عنوان جایگزین ویندوز XP و 7 روی نوتبوک ها بیاورد.
نوکیا N9 با سیستم عاملی که از اساس برای نمایشگر لمسی طراحی شده بود، برای مبارزه با آیفون به بازار آمد. این گوشی پریمیوم و خوش ساخت پاسخی به مراتب قوی تر از نوکیا 5800 به آیفون بود و می توانست آنرا به چالش بکشد.
گوشی مورد بحث اولین موبایلی بود که با 64 گیگابایت حافظه داخلی eMMC به بازار آمد و رم یک گیگابایتی آن دو برابر قوی تر از آیفون 4S بود. نمایشگر 3.9 اینچی امولد این گوشی که توسط لایه ای از گوریلا گلس حفاظت می شد، حتی امروز هم قابل قبول محسوب می شود. همانطور که در ویدیو می بینید حتی باز کردن 15 اپلیکیشن روی کارایی پردازنده یک گیگاهرتزی تاثیری نگذاشته و از هنگ خبری نیست آن هم در حالی که پرچمدارهای 2 هسته ای 2011 از این لحاظ کم می آوردند.
در پنل جلویی خبری از کلید فیزیکی نبود و همه کارها با فرامین لمسی انجام می شد، برای مثال سوایپ روی صفحه اپ را به پس زمینه فرستاده و صفحه خانگی را باز می کرد. با یک سوایپ دیگر سوییچر اپ ها به نمایش در می آمد و با لمس استاتوس بار کلیدهای تغییر وضعیت وای فای، بلوتوث و تنظیمات صدا باز می شد.
دیگر نکته جالب این است که سیستم عامل هر تب مرورگر را به عنوان اپی جدا در نظر می گیرد؛ رویه ای که چند سال بعد به مرورگر کروم اندروید هم آمد. در مجموع می توان گفت نوکیا N9 موبایلی جلوتر از زمان خودش بود اما در نهایت راه به جایی نبرد و نوادگان لومیای آن هم یکی پس از دیگری توسط آیفون و پرچمدارهای اندرویدی به زیر کشیده شدند.
