وب‌سایت آی اسپورت - رسول بهروش: عجیب‌ترین قاب بازی پرسپولیس و پارس‌جنوبی، بدون تردید تصویر خمیازه کشیدن علیرضا بیرانوند روی نیمکت سرخپوشان بود. گلر شماره یک تیم ملی، برای دومین بازی پیاپی جایی در فهرست نفرات اصلی پرسپولیس پیدا نکرد.
بیرو برای توجیه نیمکت‌نشینی برابر سایپا به حربه «مصدومیت مصلحتی» پناه برده بود، اما این بار دیگر از این ترفند هم نتوانست استفاده کند. در روزی که بوژیدار رادوشوویچ آسان‌ترین کلین‌شیت عمرش را به ثبت رساند، بیرانوند روی نیمکت از سر بی‌انگیزگی خمیازه تحویل عکاس‌ها داد. می‌گویند در جریان شادی گل دقیقه 95 هم بیرو تنها کسی بود که از جایش بلند نشد؛ خبری که اگر راست باشد، خیلی تلخ است.
بهترین گلر این سال‌های فوتبال ایران، قطعا بابت نیمکت‌نشینی شوکه شده، اما خوب است او نیم‌نگاهی به کارنامه‌اش در این چند‌ماه بیندازد و منصفانه قضاوت کند که شایسته چنین شوکی بوده یا نه. رادوشوویچ در 5 بازی این فصلش هیچ گلی دریافت نکرده و کلی هم سیو خوب داشته، درحالی‌که بیرانوند در 10 بازی 7 گل خورده؛ گل‌هایی که شاید در نصف بیشتر آن‌ها رد پای قصور و اشتباه او به چشم می‌خورد.
در حوزه مسابقات ملی هم وضع همینطور بوده؛ تا جایی که بیرانوند حتی روی بازیکن تیم ملی کامبوج هم پنالتی کرد، گرچه خودش آن را گرفت. او برابر عراق هم 2 گل خورد که مخصوصا گل دوم جای دفاع نداشت. بیرو که امسال در لیگ غیر از مهار پنالتی استقلال هیچ کار خاص دیگری انجام نداده، در 2 بازی تدارکاتی آذرماه برابر شاهین تهران و سرخپوشان پاکدشت جمعا پنج گل دریافت کرده؛ آیا این آمار قابل باور است؟
به این‌ها باید بعضی سوءرفتار‌های علیرضا را هم اضافه کرد. بعد از بازی هفته دوم با تراکتورسازی ویدیویی منتشر شد که نشان از رفتار زشت و تحریک‌آمیز او داشت. پس از آن در دیدار با سپاهان هم بیرانوند با معرکه‌گیری‌اش در میانه‌های نیمه دوم، تمرکز خودش و کل تیم را به هم ریخت و دقایقی بعد یک گل 30 متری خورد؛ گلی که شاید سرنوشت فصل را عوض کند. اصلا به همین آخرین بازی بیرو مقابل گل‌گهر نگاه کنید.
او غیراز گل ساده‌ای که می‌خورد، به‌خاطر یکی از همان اصرار‌های معروفش به پاسکاری‌های زاید و مغرورانه در مقابل دروازه خودی، یک ضربه ایستگاهی خطرناک به تیم رقیب هدیه می‌کند و تازه در میکس‌زون نشان می‌دهد بابت این رفتار اصلا هم پشیمان نیست. پارسال در مسابقه با تراکتور، یک‌بار برانکو از بیرانوند خواست بازی را سریع‌تر شروع کند، اما بیرو سرپیچی کرد و بعد هم با تبختر خاصی به خبرنگاران گفت: «این من هستم که تصمیم می‌گیرم چه زمانی بازی را شروع کنم.»، اما خب شاید با کالدرون نشود از این شوخی‌ها کرد. او حالا بیرون نشسته و کاش به جای هر خبط دیگری، قدر این تلنگر را بداند. رسیدن به قله هفته‌ها طول می‌کشد، اما سقوط از آن در کوتاه‌ترین زمان ممکن اتفاق می‌افتد.
بوژیدار 3 سال تمام بازنده رقابت با بیرانوند بود، اما در تمام طول این مدت یک رفیق و همراه بامعرفت باقی ماند. او هر بار مصاحبه کرد و گفت: «من نیمکت‌نشین بهترین گلر آسیا هستم و به این موضوع افتخار می‌کنم.» بوژیدار با همین روحیه، همیشه نخستین نفری بود که بعد از گل‌های مهم از نیمکت کنده می‌شد و به سمت گلزن یورش می‌برد. حالا، اما بیرو 3 هفته هم وارونه شدن این رقابت را تاب نیاورده و روی نیمکت خمیازه می‌کشد، خمیازه‌ای که خیانت به تیم، به یک رقیب محترم و البته خود علیرضاست. کاش بدانی چه می‌کنی پسر خوب!
