درخت کریسمس یکی از نمادهای سال نوی میلادی است. مسیحی ها در ایام کریسمس در خانه های خود یک درخت کاج برپا می کنند و آن را با چراغ های کوچک، گوی های رنگی و بسیاری وسایل دیگر تزئین می کنند. اما فلسفه ی درخت کریسمس چیست و چرا مسیحی ها در ایام کریسمس در خانه های خود درخت می گذارند؟
قدمت استفاده از درخت های همیشه سبز کاج برای جشن های زمستانی به هزاران سال قبل برمی گردد. کافران (پیروان ادیانی که در آن ها به پرستش خدایی غیر از خدای واحد ادیان ابراهیمی پرداخته می شد) از شاخه های این درخت برای یادآوری آمدن دوباره ی بهار به خود استفاده می کردند. رومی ها برای بزرگداشت ساترن، خدای کشاورزی، درخت های کاج را در اطراف معابد خود قرار می دانند. اما اولین باری که از کاج به عنوان درخت کریسمس استفاده شد در شهر تالین، پایتخت استونی یا شهر ریگا، پایتخت لتونی بود (هر دو شهر ادعا دارند خاستگاه درخت کریسمس هستند). در قرن شانزدهم مسیحیان آلمانی درخت های کاج را به عنوان نمادی از زندگی ابدی در خانه های خود قرار دادند. این خبر به گوش ویکتوریا، ملکه ی آن زمان بریتانیا رسید و او پرنس آلبرت، همسر آلمانی اش را واداشت یک درخت کریسمس در قصرشان به پا کند. با رواج این کار بود که پای درخت کریسمس به خانه های مردم باز شد.
اما ریسه های نورانی هم پای ثابت تزئینات درخت های کریسمس هستند. در واقع پشت تزئین درخت کریسمس با این چراغ های کوچک هم ماجرایی وجود دارد.
اینطور که گفته می شود مارتین لوتر، بنیانگذار مذهب پروتستان، اولین کسی بود که یک درخت را نورانی کرد. طبق افسانه ها لوتر شبی در حال عبور از یک جنگل بود که منظره ی ستارگان که از میان درختان دیده می شدند سخت او را تحت تأثیر قرار داد. لوتر وقتی به خانه رسید، با گذاشتن یک درخت در اتاق نشیمن خانه اش و قرار دادن شمع های روشن روی شاخه های آن، آنچه را دیده بود برای خانواده اش بازسازی کرد.
