به گزارش مشرق، کمیته ملی المپیک میزبان برگزاری یک مراسم تجلیل عجیب بود؛ ورزشکارانی که سهمیه المپیک گرفته اند. این برنامه با حضور رضا صالحی امیری رئیس کمیته ملی المپیک، نصرالله سجادی رئیس کاروان ایران در توکیو 2020، کیکاووس سعیدی دبیرکل کمیته، طاهره طاهریان نایب رئیس کمیته ملی المپیک و جمعی از مسئولین و روسای فدراسیون‌ها برگزار شد.
بیشتر بخوانید:
رضا صالحی امیری رئیس کمیته ملی المپیک در توصیف برگزاری چنین مراسمی گفت: حقیقت این است تلاش گسترده ای صورت گرفته تا سهمیه المپیک کسب شود. تا امروز 29 سهمیه کسب شده که کمیته و وزارت با کمک دولت تخصیص هایی را گرفته اند. ما قبل از المپیک باید چند کار انجام دهیم؛ اول پشتیبانی از فدراسیون هاست که با همت دولت این کار صورت گرفته است. بعد تجهیزات و سخت افزارها را باید فراهم کنیم تا فدراسیون با تجهیزات استاندارد در المپیک شرکت کنند. من شرایط را مثبت می بینم. در دوره دوم بعد از کسب سهمیه که همان حضور ما در المپیک خواهد بود، کاروان خواهد درخشید.
وی افزود: همه این تلاش ها می تواند به سکو و سکه و فراتر از آن به شیرین کامی ملت ختم شود. ما انتظاری ایجاد نمی کنیم و باید این باور را ایجاد کنیم هر چه در توان دارید، به طبق اخلاص بگذارید و بقیه را به خدا واگذار کنید. ما نباید انتظاری ایجاد کنیم که غیرقابل باور باشد.
* موفقیت پوشالی
در طول تاریخ المپیک، ورزش ایران تنها در 4 رشته به مدال رسیده؛ وزنه برداری، کشتی، تکواندو دوومیدانی. این در حالیست که در رشته های فراوانی حضور داشته ایم؛ از تیروکمان، تیراندازی شمشیربازی گرفته تا جودو، بوکس، شنا، قایقرانی، تنیس روی میز و ...
این بدان معناست که ورزش ایران تنها در چند رشته معدود قابلیت مدال آوری و افتخارآفرینی در المپیک را دارد و بقیه رشته ها در این دایره جای نگرفته اند. در این میان هر چند در رشته هایی چون شمشیربازی و تیراندازی نتایجی به غایت ارزشمند گرفته و تا لبه مدال آوری نیز پیش رفته ایم اما تمام موجودیت افتخارآفرینی و ابراز وجود ایران در این جشنواره بزرگ، به همان مربع سنتی مدال آوران محدود می شود.
منهای این 4 رشته مدال آور و برخی از معدود رشته های نزدیک به مدال همانند ششمیربازی و تیراندازی، بقیه ورزشکاران حضوری نمایشی دارند و شرکت کننده صرف هستند. از همین رو، کسب سهمیه در این رشته ها اهمیتی ندارد و حضور آنها در المپیک، موجب اتلاف بودجه محدود ورزش کشور در یک نمایش بی نتیجه و بی دستاورد خواهد بود؛ دور تسلسلی که مدتهاست ادامه دارد.
مدتهاست کسب سهمیه از هر مسیر و با هر کیفیتی، یک افتخار شمرده می شود و متولیان ورزش آن را هم ردیف یک فتح بزرگ و یک افتخار تاریخی قلمداد می کنند. در حالیکه سهمیه ای که تنها توریست به کاروان ایران اضافه کرده، نه تنها ارزشمند نیست، بلکه جای تقبیح و بازنگری جدی هم دارد!
متولیان این اتفاق، یعنی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌ها کسب سهمیه را نشانه قدرت می‌دانند و برنامه‌ای برای تبدیل این سهمیه‌ها به مدال ندارند. برخی نیز بر این باور هستند با کسب سهمیه کار بزرگی کرده و رسالت خود را انجام داده‌اند.
مدیران ارشد این دستگاه ها که عمدتا نسبتی نیز با این حوزه ندارند، برای پرکردن کارنامه و بالا بردن آمار، می کوشند سهمیه های المپیک را در جایگاه یک موفقیت عرضه کنند و با توسل به آن، یک کارنامه پوشالی به مخاطبان ارائه دهند؛ در حالیکه این آمار به دور از واقعیت است و تنها برای بازی با افکار عمومی کاربرد دارد.
در همین رابطه، بهرام افشارزاده با انتقاد از رویه فوق در کسب سهمیه المپیک به فارس، اظهار داشت: "کیفیت مهم است؛ نه کمیت. اینکه زیاد سهمیه بگیریم اما نتیجه نداشته باشیم، خوب نیست. ما نباید دلمان را به سهمیه خوش کنیم. باید دنبال کیفیت برویم و روی رشته‌هایی که می‌دانیم شانس مدال دارند، سرمایه‌گذاری کنیم. کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون‌ها باید روی رشته‌هایی سرمایه‌گذاری کنند که می‌دانند نتیجه دارد. ما اگر حتی 200 سهمیه هم بگیریم، اما اگر این سهمیه‌ها به مدال نرسد چه فایده‌ای دارد؟ مردم دنبال نتیجه هستند."
* تجلیل از گردشگران اعزامی به توکیو در ساختمان سئول
در این میان، رفتار کمیته ملی المپیک برای تجلیل از ورزشکاران سهمیه گرفته، بسیار عجیب و دور از انتظار است. کمیته المپیک در تصمیمی غیرکارشناسی، مراسمی را برای تجلیل از ورزشکارانی ترتیب داده که حداقل نیمی از آنها در توکیو نقش خاصی برعهده نخواهند داشت. این تجلیل نشان دهنده آن است که تفکر نتیجه گرایی نه تنها در میان متولیان ورزش ایران و ساکنان ساختمان خیابان سئول سکه رایجی دارد، بلکه بازی با اعداد و کمیت گرایی نیز برای بزرگ نمایی اتفاقات معمولی در جریان است.
این مراسم در حالی برگزار شده که مسابقات کسب سهمیه المپیک در اغلب رشته ها هنوز جریان دارد و ورزشکاران رشته های مختلف مشغول مبارزه هستند. از همین رو، برگزاری برنامه تجلیل، آن هم در میانه راه، بسیار عجیب است و توجیهی ندارد. این رفتارهای عوامانه و غیرکارشناسی در کمیته ملی المپیک نیازمند بازنگری است و بایستی مانع از چنین نمایش های بی دستاورد و بی فرجامی بود.
