به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری میزان، زندگی انسان با هر دین و در هر جامعه‌ای، همواره با رگه‌هایی از ادبیات و شعر آمیخته است. از ابتدای خلقت بشر تاکنون ادبیات و هنر جزو لاینفک زندگی انسان‌ها بوده و پلی میان تمدن‌ها و جوامع بشری را ساخته است.
شعر و ادب در تمامی جوامع بشری از جایگاه بسیار خوبی برخوردار بوده و پیوند دهنده قلبها است. شعر لطافت و نرمی خاصی را به ارتباطات انسان‌ها با یکدیگر می‌دهد و جوامعی که طبع ادبی و شعری آن قوی باشد، بهتر می‌تواند با دیگران ارتباط برقرار کند.
به گفته مورخان اولین رگه‌های شعری در قاره کهن پدیدار شده و به تدریج به تمامی مناطق دنیا رسوخ پیدا کرده است. از آثار شاعران و ادبای جهان می‌توان دریافت که کشورهای این قاره بزرگ از همان ابتدا سابقه درخشانی در شعر و شاعری داشته و نسبت به سایر جوامع بشری ید طولایی در این امر دارند.
در این باره باید گفت که شعر فارسی در میان سایر تمدن‌ها از تاریخچه‌ای کهن برخوردار بوده و شیرین‌ترین و غنی‌ترین حوزه شعری و ادبیات محسوب می‌شود.
شعر کهن فارسی، به صورت کنونی قدمتی بیش از 1100 سال دارد. این گونه شعر کاملاً موزون بوده و وزن آن برپایه ساختاری است که عروض (وزن شعر فارسی) نام دارد.
شاعران، نویسندگان و ادبا در حوزه تمدنی فارسی زبانان تنوع و شهرت فراوانی دارند. شاعرانی مانند، فردوسی، حافظ، سعدی، جامی، عطار و خیام در زمره فارسی زبانانی قرار می‌گیرند که با آثار خود پلی محکم میان فارسی زبانان دنیا ساخته‌اند.
افغانستان به عنوان کشوری فارسی زبان از فرهنگی غنی و ریشه‌دار در حوزه‌های مختلف ادبی برخوردار است. این کشور همواره مهد پرورش و تربیت شاعرانی بوده است که جایگاه بالایی در دنیا داشته و همواره در جهت اعتلا و شناساندن زبان فارسی به جهانیان قدم برداشته‌اند.
افغانستان که کشوری شعرپرور و فرهنگ دوست می باشد، اشعار شاعران بزرگی همچون فردوسی و جامی با زندگی مردم این کشور عجین شده است.
«نورالدّین عبد الرّحمن بن احمد بن محمد» متولد سال 817 هجری قمری در دهستان «خرگرد جام» از توابع خراسان قدیم در نزدیکی شهر هرات افغاستان بوده و به جامی شهرت داشته است. وی متعلق به قرن نهم هجری قمری بوده است.
جامی ملقب به خاتم الشعرا شاعر، موسیقی‌دان، ادیب وصوفی نام‌دار فارسی زبان بوده که در زمان سلطنت «سلطان حسین بایقرا» در سن 13 سالگی شهر هرات را برای زندگی انتخاب کرد و سفرهایی را به مکه، بغداد و تبریز آغاز کرد.
مهمترین تألیفات جامی که بیشتر اهل شعر و عرفان به آن دسترسی دارند، شامل: «دیوان اشعار»، «هفت اورنگ»، «نفحات الانس»، «بهارستان»، «لوایح»، «اشعه اللمعات»، «تاریخ صوفیان»، «نقدالنصوص فی شرح نقش الفصوص ابن عربی»، «مناسک حج منظوم»، «مناقب جلال‌الدین» رومی «منشأت» و «نی‌نامه» است.
از زمان زندگی جامی در افغانستان، به دلیل هوش و ذکاوت بالا وی همواره مورد احترام بزرگان و حکام معاصر خود در هرات بود.
جامی به افتادگی و گشاده‌رویی معروف بود و با اینکه زندگی بسیار ساده‌ای داشت و هیچگاه مدح افراد با نفوذ را نمی‌گفت، شاهان و حکما همیشه به او ارادت می‌ورزیدند و خود را مرید او می‌دانستند.
مردم افغانستان به دلیل ارادت خاصی که همواره نسبت به این شاعر فارسی زبان داشته‌‌اند، از نوشته‌ها و آثار این وی درمکان‌های مختلف استفاده می‌کردند. آثار وی بر سر در مکان‌های مذهبی و بناهای تاریخی خود نشان از جاری بودن فرهنگ جامی در میان مردم افغانستان دارد.
نامگذاری میادین و خیابان‌هایی در افغانستان بنام جامی، نیز نشانگر علاقه مردم افغانستان به این شاعر پرآوازه است. کمتر کسی را می‌توان در هرات پیدا کرد که از جامی و آثارش اظهار بی‌اطلاعی کند.
هرساله مراسم گرامیداشت این شاعر پرآوازه در دانشگاه جامی افغانستان برگزار می‌شود.
/
