بونگ جون هو Bong Joon-ho کارگردان اهل کره جنوبی شاهکارهای مدرنی مثل Barking Dogs Never Bite و «میزبان»، همیشه فیلم‌هایی را جلوی دوربین برده است که در چارچوب‌های معمول هیچ ژانری جا نمی‌گیرند. هر کدام از آنها بستری از خشونت طنزآمیزی را ایجاد می‌کنند که بونگ از آنها استفاده می‌کند تا بار سنگین داستان‌هایش را قابل تحمل سازد. اگر بخواهید «برف‌شکن» را به عنوان اثری علمی-تخیلی و «خاطرات قتل» را به عنوان اثر ژانر معمایی نام ببریم، باید جادوی کمیابی که آنها را درکنار یکدیگر نگه می‌دارد را نادیده بگیریم. و یا ناپایداری کنترل‌شده‌ای که اجازه می‌دهد فیلم در مقابل چشمان شما تغییر کند و از چارچوب‌های تعریف شده‌ی هر ژانر خارج شود را انکار کنیم.
همچنین بخوانید:
مصاحبه با بازیگر فیلم انگل Parasite سونگ کانگ-هو
این کارگردان به فیلم جدید خشمگینانه و بی‌رحم خوش‌ساختش از یک فیلم “تراژیک کمدی خانوادگی” یاد می‌کند، اما بهترین نکته در مورد انگل Parasite این است که به ما اجازه می‌دهد دست از تلاش برای قرار دادن فیلم‌های این کارگردان درون طبقه‌بندی‌های مرسوم برداریم. انگل بالاخره بونگ را تبدیل به یک ژانر مجزا می‌کند.
در این اثر المان‌های علمی-تخیلی آثار اخیر او به نفع یک داستان معقول‌تر از زندگی که زیر بار کاپیتالیسم له شده است، کنار رفته است. اثر جدید بونگ تلاش پرشور دیگری برای نشان دادن این است که یک قدرت یک جامعه متناسب با افراد آسیب‌پذیرش است.
تفاوت این فیلم این است که بر روی استعاره‌هایش تکیه نمی‌کند، بلکه برعکس به آنها حمله می‌کند تا نشان دهد که چقدر احتمال وقوع اتفاقات آن محتمل است. این فیلم ثابت کرده است که در کارهای بونگ هرچه شاهد تغییرات بیشتری باشیم، در اصل همه چیز مثل قبل باقی می‌ماند. هرچه فیلم‌های او بیشتر تغییر می‌کنند، چه یک بازی، چه یک صحنه و یا حتی یک تصویر باشد، شباهت بیشتری به کارهای کلی او پیدا می‌کنند.
انگل در حالی شروع می‌شود که اعضای یک خانواده‌ی فقیر اهل سئول در آپارتمانشان که در زیرزمین قرار دارد به دنبال پیدا کردن جایی هستند که اینترنت گوشی‌هایشان وصل شود. به نظر می‌رسد یکی از کسبه‌ی محل که از اینکه سرعت اینترنتش کند شود خسته شده است، بالاخره بر روی شبکه‌ی اینترنش رمز گذاشته است.
پدر خانواده، کی‌تائک (با بازی فوق‌العاده‌ی سونگ کانگ-هو) فریاد می‌زند “موبایل‌هایتان را بالا بگیرید!”. با اینکه او هیچ اطلاعاتی در این مورد ندارد اما پسر او کی-وو (چوی وو-شیک) و دخترش کی-جونگ (پارک سو-دم) به توصیه‌ی پدرشان گوش می‌دهند، چرا که به تجربه‌ی پدرشان در زندگی احترام می‌گذارند. از همین صحنه‌‌های اولیه بی‌نظیر، فقر خانواده کاملا مشهود است.
اما درست همانند شخصیت‌های اصلی تمام فیلم‌های بونگ، این خانواده نیز باهوش و آبرومند هستند. مشکل این جاست که گیر سیستمی افتاده‌اند که برای کسانی که دچار مشکل مالی می‌شوند هیچ رحمی ندارد و حالا راهی برای نجات ندارند.
در نتیجه وقتی دوست کی-جونگ به آمریکا رفته و از او می‌خواهد به جای او با دختر یک مرد ثروتمند و امروزی درس کار کند، کی-جونگ با اینکه آماده‌ی این کار نیست خیلی سریع آن را قبول می‌کند. این دختر معلم هنر نیز لازم دارد در نتیجه کی-وو نیز وارد این خانواده می‌شود. با ایجاد زمینه‌سازی برای اخراج راننده‌ی خانواده، کی‌تائک این شغل را برعهده گرفته و مادر خانواده نیز در نقش خدمتکار خانه وارد این بازی می‌شود.
یک خانواده در محله‌ای ثروتمند و بر روی تپه زندگی می‌کند، و دیگری در مخروبه‌ای مجبور به سکونت است. انگل به زیبایی تفاوت طبقاتی را به تصویر می‌کشد. این فیلم پیچش‌های داستانی خاصی ندارد، بلکه هوشمندی ساختار فیلم این است که بالا و پایین نردبان اقتصادی را در کنار یکدیگر قرار می‌دهد.
انگل در بخش مسابقه‌ی فستیوال فیلم کن امسال پخش شد. این فیلم تا اواخر سال جاری پخش خواهد شد.
و حالا نظر سایر منتقدین در مورد این فیلم:
جسیکا کیانگ منتقد ورایتی نوشته است:
“حتی این نبرد اصلی میان ثروتمندان و فقرا و داشته‌ها نداشته‌ها، در اصل نمایشی برای پرت کردن ذهن‌ها نسبت به دشمن واقعی است: سیستمی که در مرحله‌ی اول این تقسیم‌‌بندی‌ها را ایجاد کرده و این باعث و بانی این اختلاف‌هاست. این حقیقت ناراحت‌کننده‌ای است که در لحظات غیرقابل پیش‌بینی انتهایی فیلم انگل مشخص می‌شود: ثروتمندان را بخورید، از هر نظر که فکرش را می‌کنید شکم‌هایتان را پر کنید، اما خیلی زود دوباره گشنه خواهید شد و دوباره فقیر باقی خواهید ماند.”
استفان دالتون منتقد هالیوود ریپورتر نقد خود را این‌‌طور تمام کرده است:
“انگل به طور کلی جذاب و خوش ساخت است، این فیلم بعد از «خاطرات قتل» 2003 کامل‌ترین فیلم بونگ است. بازی‌ها همگی مثال‌زدنی‌اند و جا دارد به بازی خوب بازیگران نوجوان و کودک فیلم توجه شود. فیلم‌بردار هونگ کیونگ-پیو رنگ‌های درخشان را در فیلم به زیبایی تلفیق کرده و طراحی تولید لی ها-جون مثل همیشه فوق‌العاده است، به ویژه در عمارت شیک و مینیمالیستی خانواده‌ی پارک که هم همانند یک کاخ شیک و هم یک زندان شیطانی کاربرد دارد. آهنگ‌سازی فوق‌العاده‌ی جونگ-جائی-ایل که به فضاسازی فیلم کمک زیادی کرده است را نیز نباید از قلم انداخت.”
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
14,140
