رکنا، محققان به تازگی موفق به کشف یک اکستریموفیل تشعشعی داخل چرنوبیل شده اند که می‌تواند به عنوان یک تکنولوژی نو ظهور وارد عمل شود. اکستریموفیل یا شدید دوست به گروهی از ارگانیسم‌ها گفته می‌شود که قادر به زندگی در محیط‌های خشن فیزیکی یا شیمیایی هستند.
حال موجودی که در چرنوبیل یافت شده؛ نوعی قارچ است که می‌تواند تشعشعات را جذب و حتی آن‌ها را به انرژی تبدیل کند. همین ویژگی منحصر به فرد باعث می‌شود که به پاک سازی سایت‌های متحمل حوادث و به خصوص انفجار‌های هسته‌ای کمک زیادی شود.
این قارچ‌ها با استفاده از مقادیر بالایی از ملانین (رنگدانه‌های طبیعی موجود در بسیاری از موجودات زنده که از اسید آمینه تیروزین مشتق می‌شود) نه تنها در برابر تشعشعات مخرب مقاوم می‌شوند، بلکه می‌توانند آن‌ها را به انرژی نیز تبدیل کنند.
به نظر می‌رسد که مورد کشف شده گونه‌ای از قارچ‌ها با عمر طولانی باشد که در شهر متروکه پریپیات در نزدیکی نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل زندگی می‌کند. البته ردیابی چنین قارچی در این محدوده با توجه به فاجعه‌ای که در تاریخ 26 آوریل سال 1986 به وجود آمد، محققان را به شگفتی وا داشته است.
همانطور که بار‌ها در مورد این حادثه شنیده اید، به دنبال یک آزمایش ایمنی در یکی از رآکتور‌های هسته‌ای متداول شوروی سابق رنجیره‌ای از واکنش‌های کنترل نشده ایجاد شد که در نهایت انفجار رآکتور هسته‌ای شماره 4 در نیروگاه اتمی چرنوبیل را به همراه داشت.
با وجود آن که رشد چنین موجودی در منطقه‌ای متروکه مانند چرنوبیل بسیار دور از انتظار بوده است، اما دانشمندان حداقل از سال 2007 تاکنون مطالعات گسترده خود بر ارگانیسم‌های اکستریموفیلی که می‌توانند تحت تشعشعات به بقای خود ادامه بدهند را آغاز کرده اند. طبق مقاله‌ای از مجله معتبر نیچر که در سال 2007 به چاپ رسیده است، گونه‌هایی که در چرنوبیل کشف شده اند قادر به تجزیه مواد رادیواکتیو مانند گرافیت‌های باقی مانده در این منطقه هستند. قابل ذکر است که این قارچ‌ها در پر حرارت‌ترین و همینطور پر تشعشع‌ترین نواحی چرنوبیل به دلیل توکسین‌های کشنده خود رشد کرده اند. درست مانند نوعی گرایش به طرف نور است با این تفاوت که قارچ‌های چرنوبیل به رادیواکتیو تمایل دارند!
اما چگونه این موجودات می‌توانند تابش‌های رادیواکتیو را بدین ترتیب تجزیه کنند؟
مشخص شده است که حجم بالای پیگمنت‌های بسیار تیره ملانین در قارچ‌های مذکور، تشعشعات را جذب کرده و آن‌ها را به طریقی غیر آسیب زا برای تولید انرژی به کار خواهد گرفت. محققان بر این باور اند که از مسیر کپی برداری بیولوژیک می‌توان موادی تولید کرد که هم مانع از نفوذ پرتو‌های مخرب شوند و هم آن‌ها را به یک منبع انرژی تجدید پذیر تبدیل کنند.
قارچ‌های اکستریموفیل هسته‌ای به راحتی در این ناحیه زندگی می‌کنند و به همین دلیل می‌توان از آن‌ها برای توسعه لباس‌های محافظتی جدیدتر و یا کاهش بار تابشی یک منطقه استفاده کرد.
Kasthuri Venkateswaran بیوتکنولوژیست ناسا با بیش از 40 سال سابقه تحقیقاتی به تیم بررسی قارچ‌های اکستریموفیل هسته‌ای پیوسته است. تابش محیطی در ایستگاه‌های فضایی در مقایسه با سایر قسمت‌های فضا کمتر است، اما همین فاکتور نسبت به سطح زمین بسیار بیشتر خواهد بود. از این رو دانشمندان ناسا در تلاش هستند که قارچ مذکور را در ایستگاه‌های فضایی پرورش دهند تا ابعاد دیگری از طبیعت آن را نیز آشکار سازند.
این مسئله پتانسیلی عالی برای سفر‌های فضایی آینده دارد، زیرا مقادیر بالا و کشنده از تشعشعات کیهانی یکی از موانع بزرگی محسوب می‌شود که قدرت عمل دانشمندان برای ارسال ایمن مردم به مسافرت‌های فضایی را محدود ساخته است.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.
