نوکیا N95 اگر محبوب‌ترین گوشی کمپانی فنلاندی نباشد، قطعا در بین 3 گزینه اول جای می‌گیرد. این گوشی را می‌توان اوج بلوغ سیستم‌عامل سیمبین نیز دانست؛ سیستم‌عاملی که اگر اسیر سهل‌انگاری نوکیا نمی‌شد، هنوز هم می‌توانستیم از آن بهره ببریم. در این مقاله می‌خواهیم در زمان سفر کرده و با مرور ویژگی‌های این گوشی، دوباره با یکی از محصولات نمادین قرن 21 تجدید خاطره کنیم. با دیجیاتو همراه باشید.
این گوشی در همان سالی که آیفون اورجینال معرفی شد، به بازار قدم گذاشت. نوکیا N95 بر بستر موفق سیمبین به دست کاربران رسید و رابط کاربری همیشگی ولی با ویژگی‌های جدید را در اختیارشان قرار می‌داد. این گوشی به عنوان پرچمدار سازندگان قدیمی به خوبی توانسته بود در برابر رقبای نوظهوری به نام آیفون با رابط کاربری تماما لمسی و اغوا کننده‌اش مقاومت کند.
آیفون تا سال 2008 از اپ استور بی‌بهره بود؛ GPS نداشت و از یک دوربین دو مگاپیکسلی بهره می‌برد که حتی نمی‌توانستید با آن فیلم‌برداری کنید. از طرفی نوکیا N95 مجهز به دوربین 5 مگاپیکسلی با لنز کارل زایس تسار (Tessar) بود که می‌توانست با کیفیت DVD (بخوانید VGA) فیلم‌برداری کند. اگر به گوشیهای سال 2007 نگاهی بیندازید، به جز چند گوشی انگشت‌شمار همین کمپانی فنلاندی، گوشی دیگری پیدا نمی‌شد که شانه به شانه با قابلیت‌های تصویر‌برداری این کمپانی رقابت کند.
نوکیا N95 در دو مدل عرضه شد. یک مدل پایه و چند ماه بعد با یک مدل 8 گیگابایتی که در کشور ما هم به همین نام شناخته می‌شد (البته به صورت تخصصی‌تر، نوکیا N95 هشت گیگ). مدل معمولی نمایشگری 2.6 اینچی با رزولوشن 240 در 320 پیکسلی داشت که در مدل 8 گیگابایت آن به 2.8 اینچ ارتقا یافته بود. البته لازم به یادآوری است که کمپانی فنلاندی توانسته بود در عین بزرگ کردن سایز نمایشگر، ابعاد گوشی را ثابت نگه دارد.
با این حال داشتن یک نمایشگر 2.8 اینچی در سال 2007 موضوعی لوکس به حساب میآمد. نوکیا N95 با بهره‌مندی از قابلیت‌های ارتباطی 3G و وای فای، تمامی امکانات مرور وب را در اختیارتان قرار می‌داد. این گوشی از بلوتوث نسل دوم نیز بهره می‌برد تا به راحتی بتوانید فایل‌های خود را بین دوستانتان به اشتراک بگذارید.
به این‌ها پشتیبانی از فایل‌های ورد و اکسل به همراه مشاهده فایل‌های PDF را نیز اضافه کنید تا به توانایی‌های نرم‌افزاری این گوشی بیشتر از گذشته ایمان بیاورید. اما تصور تایپ یک متن چند هزار کلمه‌ای با چینش کیبورد T9 کمی سخت به نظر می‌رسد نه؟ نگران نباشید چون نوکیا فکر این جا را هم کرده بود و در کنار گوشی دو اسلایده خود (کمی جلوتر به مکانیزم اسلاید آن اشاره می‌کنیم) یک کیبورد تاشو به همراه محل مخصوصی برای قرارگیری گوشی خود به فروش می‌رساند. اگر جزو کاربرانی بودید که اشتراک Quickoffice را خریداری کرده، عملا با یک ادیتور قدرتمند طرف می‌شدید.
نوکیا N95 گوشی عجیبی بود و گاهی اوقات بسیار بسیار جلوتر از زمان خود سیر می‌کرد. جک هدفون 3.5 میلیمتری این گوشی قابلیت خروجی کامپوزیت را در اختیارتان قرار می‌داد تا بتوانید کل محتوای نمایش داده شده روی نمایشگر گوشی را به تلویزیون انتقال دهید. زمانی که سامسونگ با دِکس و مایکروسافت با کانتینیوم (منسوخ شده) سعی داشتند چنین قابلیتی را ارائه کنند، کمپانی فنلاندی به صندلی خود تکیه زده و به گذشته اشاره می‌کند (البته اکنون اوضاع کمی فرق دارد).
با تمامی این تفاسیر، کسی در سال 2007 انتظار نداشت که گوشی هوشمندش جایگزین کامپیوتر یا لپ تاپ نیز بشود و از آن گذشته، نرم‌افزار نوکیا نیز نمی‌توانست به خوبی این ویژگی را پیاده‌سازی کند. البته نباید فراموش کرد که بازی کردن آسفالت 3 و کوئِیک روی تلویزیون، آن هم در سال 2007، فرازمینی به حساب میآمد. نوکیا N95 برای این کار به چیپست TI OMAP 2420 با پردازنده 330 مگاهرتزی و رم 64 مگابایتی (128 مگابایت در نسخه 8 گیگابایتی) تکیه می‌کرد.
از دیگر تفاوت‌های این دو مدل، که از نظر نگارنده بیشتر مانند یک پسرفت به حساب میآمد، حذف درگاه میکرو SD از نسخه 8 گیگابایتی بود. البته باید پذیرفت که 8 گیگابایت در سال 2007، عدد زیادی بود و حتی اپل تا عرضه آیفون 4S در سال 2011 نیز دست از سر آن برنداشت. با این حال اکنون گوشی‌هایی وجود دارند که میزان حافظه رم آن‌ها بیشتر از حافظه داخلی نوکیا N95 است.
به هر طریق، این گوشی با هدف مولتی مدیا به فروش می‌رفت و نوکیا نیز به خوبی آن را آماده نبرد کرده بود. مهم‌ترین و بارز‌ترین وجه تمایز این گوشی با دیگر گوشیهای اسلایدر (بخوانید کشویی) آن زمان، در توانایی اسلاید آن به دو طرف بود. اگر نمایشگر که به مکانیزم اسلاید گوشی متصل بود را به سمت بالا هُل می‌داید، با صفحه‌کلید T9 آن مواجه می‌شدید که برای آن موقع ویژگی استانداردی به حساب میآمد.
اما اگر نمایشگر را به سمت پایین می‌کشیدید، با کنترل‌های مدیا روبرو می‌شدید که در کمتر موبایلی شاهد آن بودیم. این جا یکی دیگر از تفاوت‌های دو مدل نوکیا N95 مشخص می‌شود و آن هم چرخش خودکار نمایشگر است. در صورتی که گوشی را به حالت افقی در می‌آوردید، نسخه 8 گیگابایتی این گوشی به صورت خودکار محتوای نمایشگر را به صورت افقی می‌چرخاند تا در کنار دکمه‌های کنترل پخش موسیقی و فیلم، به یک باره با یک مولتی‌مدیا پلیر قابل حمل طرف شوید؛ یعنی همان هدفی که نوکیا در سر داشت.
برتری دیگر نسخه 8 گیگابایتی نوکیا N95 به باتری حجیم‌تر آن مربوط می‌شد. نسخه معمولی از یک باتری 950 میلی آمپر ساعتی بهره می‌برد که چندان برای استفاده سنگین دوام نمی‌آورد. نسخه جدیدتر آن اما ظرفیت باتری را به 1200 میلی آمپر ساعت افزایش داد تا ضعف نسخه قبلی را جبران کرده باشد. همزمان با افزایش ظرفیت باتری، استفاده از گوشی نیز بیشتر می‌شود. از این استفاده‌ها می‌توان به نوکیا مپس و سیستم ناوبر صوتی اشاره کرد که یکی از بهترین‌ها در دوران خود به حساب میآمد.
نوکیا N95 (چه نسخه معمولی و چه نسخه 8 گیگابایتی آن) را می‌توان به عنوان بالغ‌ترین گوشی کمپانی فنلاندی دانست. این گوشی هم از نظر نرم‌افزار و هم از نظر سخت‌افزار، حرف‌های زیادی برای گفتن داشت و تا چند سال بعد از آن نیز همچنان یک گوشی قابل به حساب میآمد. اشتباهات نوکیا در انتخاب شرکای تجاری (به تو نگاه می‌کنیم مایکروسافت) و تعلل در بروزرسانی سیستم‌عامل خود و بهینه‌سازی آن برای استفاده لمسی، باعث شد تا خیلی زود قافیه را به رقبای نوظهوری همچون آیفون و در ادامه گوشیهای اندرویدی، ببازد. زمانی هم که این کمپانی سعی داشت عقب‌افتادگی خود را با معرفی سیمبین نسخه تاچ به همراه نوکیا 5800 و بعدها آپدیت‌های بهتر سیمبین آنا و بِل جبران کند، کار از کار گذشته بود. به نوعی می‌توان نوکیا N95 را در قله کمپانی فنلاندی تصور کرد که همچنان نیز جایگاه خود را در دل علاقه‌مندان حفظ کرده است.