جایزه نوبل ادبیات برخلاف بسیاری از جوایز ادبی دنیا از اعلام نام نامزدها، پیش و پس از برگزاری خودداری می‌کند و این رازداری 50 سال به طول می‌انجامد. طبق این سنت در روز‌های گذشته مدارک آرشیوی جایزه نوبل ادبیات در سال 1969 منتشر شد؛ فهرستی که برای دوستداران ادبیات ایرانی حائز اهمیت است؛ چراکه این سند نشان می‌دهد محمدعلی جمالزاده، نویسنده ایرانی در میان نامزد‌های نوبل ادبیات در سال 1969 مطرح شده و نام او در کنار بزرگان ادبیات برای دریافت این جایزه معتبر مورد بحث قرار گرفته بود.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران، مدارک آرشیوی جدید نشان می‌دهد محمدعلی جمالزاده، داستان‌نویس ایرانی هم یکی از نویسندگانی بود که داوران در جایزه نوبل ادبیات 1969 آثارش را بررسی کردند و در یک قدمی دریافت جایزه نوبل ادبیات قرار داشت.
103 نام به‌عنوان نامزد‌های جایزه نوبل ادبیات در سال 1969 منتشر شده است و جمالزاده شماره 24 این فهرست بلند است. در آرشیو‌های آکادمی نوبل آمده است که یی‌پیتز‌آسموسن، ایران‌شناس و استاد دانشگاه کپنهاگ، این نویسنده ایرانی را به آکادمی نوبل پیشنهاد کرده بود. از دیگر نامزد‌های سال 1969 می‌توان به سیمون دوبوار، نویسنده و فیلسوف فرانسوی و خورخه لوئیس بورخس، نویسنده آرژانتینی اشاره کرد.
سیدمحمدعلی موسوی جمالزاده، متولد سال 1270 در اصفهان، نویسنده و مترجم معاصر ایرانی بود. او را پدر داستان کوتاه زبان فارسی و آغازگر سبک واقع‌گرایی در ادبیات فارسی می‌دانند. «یکی بود، یکی نبود»، «دارالمجانین»، «تلخ وشیرین»، «سر و ته یک کرباس»، «زمین و ارباب و دهقان»، «قصه ما به سر رسید»، «هفت کشور» و... چند نمونه از آثار متعدد این نویسنده شهیر ایرانی است. جمالزاده در سال 1376 در ژنو سوئیس درگذشت.
البته جایزه نوبل ادبیات در سال 1969 به ساموئل بکت رسید. ساموئل بکت در سال 1969 برنده جایزه نوبل ادبیات شد، اما آرشیو‌های گزارش‌های نوبل نشان می‌دهد اعضای آکادمی سوئدی در سال 1969 نسبت به انتخاب نویسنده ایرلندی تردید داشتند و مطمئن نبودند موضوعات موجود در آثار بکت با روح نوبل ادبیات همخوانی داشته باشد.
در وصیت‌نامه آلفرد نوبل آمده است: افتخار دریافت نوبل به فردی می‌رسد که آثارش را «در مسیری ایده‌آل نوشته باشد.» برنده هر سال توسط اعضای آکادمی سوئدی انتخاب می‌شود و جزئیات انتخاب برنده تا 50 سال فاش نمی‌شود.
مستندات سال 1969 که پس از 50 سال در اختیار عموم قرار گرفته است نشان می‌دهد آندره اوسترلینگ، رئیس کمیته داوران نوشته بود که «متاسفانه باید اعلام کنم درباره همخوانی آثار این نویسنده با روح وصیت‌نامه آلفرد نوبل تردید زیادی دارم. البته منکر ارزش‌های هنری نمایشنامه‌های بکت نیستم، اما هجونامه‌های انسان‌گریزانه نویسنده به روش سوئیفت و بدبینی افراطی‌اش به سبک جاکومو لئوپاردی بسیار پررنگ است.
اوسترلینگ در سال 1964 هم مخالف انتخاب بکت به‌عنوان برنده نوبل بود و نوشته بود: «برنده شدن بکت در این جایزه را به سبک خودش پوچ و عبث می‌دانم.»
البته دیگر اعضای آکادمی در سال 1968 علاقه زیادی به انتخاب بکت داشتند و «شفقت انسانی را که الهام‌بخش آثارش هستند» مورد تمجید قرار دادند.