به گزارش ایسنا، جعفر طهماسبی از رزمندگان تخریب‌چی لشکر 10 سیدالشهدا(ع) درباره ماه مبارک رمضان در جبهه روایت می‌کند: در جبهه اطاعت مهم بود و عبادتی مقبول خدا بود که از روی اطاعت و بندگی باشود. در آن زمان اگر خدا قبول کند در جبهه تکلیف ما روزه‌خواری بود. چون از خود اختیاری نداشتیم و آماده بودیم برای انجام مأموریت. از طرفی بر اساس حکم امام خمینی(ره) رزمندگان در حکم مسافر به حساب می آمدند؛ خصوصا ما بچه‌های تخریب که یک لحظه هم بیکار نبودیم. اما نیروهای ستادی و بعضی از راننده‌ها فراغتی داشتند برای روزه گرفتن.
سال 64 اولین سالی بود که گردان ما یک مقر ثابت پیدا کرده بود. نام مقرمان را شهید نوریان «الصابرین» گذاشته بود. واقعا هم ما جزو صابرین بودیم. چرا که همه گردان‌ها و واحدهای لشکر در دوکوهه و اطراف سد دز مستقر بودند و فقط ما دریک بیابان بی‌آب و علف و پر از مار و عقرب و رُتیل در آن گرمای 50 درجه بعد از پل کرخه جا و مکان داشتیم.
ماه رمضان سال 64 آخرین ماه رمضانی بود که شهید نوریان بین ما بود.
این تصویر برای همان ماه رمضان است که با تلاش شهید حاج قاسم اصغری با پیراهن آبی و بقیه بچه‌های حسینیه مقر سر پا شد.
